Άρθρο 94 Απαγόρευση υπαγωγής λόγω ανάκλησης ή ακύρωσης αδείας

Αξιότιμοι κύριοι,
Διάβαζα το κείμενο του νέου νόμου και είδα το άρθρο 94, που μάλλον αφήνει παράθυρο ερμηνείας δικαστικών αποφάσεων και μετατροπής μιας αμετάκλητης δικαστικής απόφασης σε….. υπαιτιότητα και τυπικές παραλείψεις των αρμοδίων και ΟΧΙ στον ενδιαφερόμενο, τον οποίον απαλλάσσει και δικαιώνει με συνοπτικές διαδικασίες. Επομένως εδώ μπορεί ο οποιοσδήποτε να προσπαθήσει να ενταχθεί στην κατηγορία αυτή, προκαλώντας ενδεχομένως με νέα προσφυγή του, νέα δικαστική απόφαση, ίσως και από ένα απλό ανεπαρκές Μονομελές, που να τον εντάσσει στην ευνοϊκή κατάσταση με ισχυρισμούς για κάποια αοριστία της αρχικής απόφασης.
Οι αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις του ΣτΕ, του ανώτατου ακυρωτικού Δικαστηρίου, θα τεθούν σε αμφισβήτηση δια της πλαγίας οδού;;;;
Θα πρέπει να σας επισημάνω και υπάρχει αλληλογραφία μου με το ΥΠΕΚΑ, από την οποία προκύπτει ότι η παράγραφος (7) του άρθρου 23 του Ν. 4178/2013, έχει προστεθεί με την υπόδειξή μου προς την συντάκτη του Νόμου κ. Αγγ. ΙΩΑΚΕΙΜΟΠΟΥΛΟΥ και αφορούσε την διάκριση των εξουσιών και ο σχετικός φάκελος που είχα υποβάλει στο ΥΠΕΚΑ με πλήθος παραστατικών, είχε προωθηθεί προς το »ΜΑΞΙΜΟΥ», παρέμεινε 3 εβδομάδες για κυβερνητική διαβούλευση, αλλά μόνο με την επιμονή, φανταστείτε κύριοι, του Μπαλτάκου(!!), »πέρασε» η παραπάνω παράγραφος.
Εδώ κύριοι, ποιός θα κρίνει την υπαιτιότητα και τις τυπικές παραλείψεις των αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων;;;
Θα ιδρύσετε ασφαλώς νέα παραδικαστική βιομηχανία δημιουργίας υπαιτιοτήτων και τυπικών παραλείψεων, η οποία ήδη θα βρίσκεται στα σκαριά.
Ποιοί θα τις κρίνουν, με ποία επιστημονική επάρκεια των δικαστών επί ειδικών πολεοδομικών θεμάτων;;; Και πώς μετά ένας πολίτης θα μπορεί να προσβάλλει τέτοιες σκανδαλώδεις αποφάσεις, διότι θα υπάρξει καταιγισμός προσφυγών κατά των νομιμοποιήσεων κραυγαλέων παρανομιών, που θα έχουν τον μανδύα της τυπικής παράλειψης των αμαρτωλών πολεοδομιών σε όλη την Επικράτεια, που φαντάζομαι τουλάχιστον αυτό να το γνωρίζετε.

Αυτός είναι ο σκοπός;;;

Αυτά είναι επιιεικώς απαράδεκτα.

ΝΑΣΣΟΣ ΤΖΕΜΠΕΛΙΚΟΣ
ΤΗΛ. 6932-914832

Αξιότιμοι κύριοι,
Διάβαζα το κείμενο του νέου νόμου και είδα το άρθρο 94, που μάλλον αφήνει παράθυρο ερμηνείας δικαστικών αποφάσεων και μετατροπής μιας αμετάκλητης δικαστικής απόφασης σε….. υπαιτιότητα και τυπικές παραλείψεις των αρμοδίων και ΟΧΙ στον ενδιαφερόμενο, τον οποίον απαλλάσσει και δικαιώνει με συνοπτικές διαδικασίες. Επομένως εδώ μπορεί ο οποιοσδήποτε να προσπαθήσει να ενταχθεί στην κατηγορία αυτή, προκαλώντας ενδεχομένως με νέα προσφυγή του, νέα δικαστική απόφαση, ίσως και από ένα απλό ανεπαρκές Μονομελές, που να τον εντάσσει στην ευνοϊκή κατάσταση με ισχυρισμούς για κάποια αοριστία της αρχικής απόφασης.
Οι αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις του ΣτΕ, του ανώτατου ακυρωτικού Δικαστηρίου, θα τεθούν σε αμφισβήτηση δια της πλαγίας οδού;;;;
Θα πρέπει να σας επισημάνω και υπάρχει αλληλογραφία μου με το ΥΠΕΚΑ, από την οποία προκύπτει ότι η παράγραφος (7) του άρθρου 23 του Ν. 4178/2013, έχει προστεθεί με την υπόδειξή μου προς την συντάκτη του Νόμου κ. Αγγ. ΙΩΑΚΕΙΜΟΠΟΥΛΟΥ και αφορούσε την διάκριση των εξουσιών και ο σχετικός φάκελος που είχα υποβάλει στο ΥΠΕΚΑ με πλήθος παραστατικών, είχε προωθηθεί προς το »ΜΑΞΙΜΟΥ», παρέμεινε 3 εβδομάδες για κυβερνητική διαβούλευση, αλλά μόνο με την επιμονή, φανταστείτε κύριοι, του Μπαλτάκου(!!), »πέρασε» η παραπάνω παράγραφος.
Εδώ κύριοι, ποιός θα κρίνει την υπαιτιότητα και τις τυπικές παραλείψεις των αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων;;;
Θα ιδρύσετε ασφαλώς νέα παραδικαστική βιομηχανία δημιουργίας υπαιτιοτήτων και τυπικών παραλείψεων, η οποία ήδη θα βρίσκεται στα σκαριά.
Ποιοί θα τις κρίνουν, με ποία επιστημονική επάρκεια των δικαστών επί ειδικών πολεοδομικών θεμάτων;;; Και πώς μετά ένας πολίτης θα μπορεί να προσβάλλει τέτοιες σκανδαλώδεις αποφάσεις, διότι θα υπάρξει καταιγισμός προσφυγών κατά των νομιμοποιήσεων κραυγαλέων παρανομιών, που θα έχουν τον μανδύα της τυπικής παράλειψης των αμαρτωλών πολεοδομιών σε όλη την Επικράτεια, που φαντάζομαι τουλάχιστον αυτό να το γνωρίζετε.

Αυτός είναι ο σκοπός;;;

Αυτά είναι επιεικώς απαράδεκτα.

ΝΑΣΣΟΣ ΤΖΕΜΠΕΛΙΚΟΣ
ΤΗΛ. 6932-914832

Άρθρο 94 παρ.3: Εάν υπάρχουν τόσο ψευδή στοιχεία του ιδιοκτήτη, όσο και τυπικές παραλείψεις της Υπηρεσίας θα μπορούν να δηλωθούν, παρά το ότι ακυρώθηκαν από το ΣτΕ???? Υπάρχει αντισυνταγματικότητα. Ή τα κτίρια αυτά μπορούν να δηλωθούν ακόμη και αν είναι ρυμοτομούμενα??? Απαιτείται καλύτερη – πληρέστερη διατύπωση.

Σε τι συνίσταται η διαφορά των παρ.1 & 2 του άρθρου 94??

Το άρθρο 83 δεν καθιστά σαφές τι γίνεται σε περίπτωση συνιδιοκτησίας . Θα πρέπει να ισχύσει τουλαχιςτον ότι προβλέπει το άρθρο 11 παρ. 1 δ του 4178/13 για τους κοινόχρηστους χώρους και να απαιτείται πλειοψηφία συνιδιοκτητών για την υπαγωγή του αυθαίρετου. Διαφορετικά θα κάνει καθένας ο τι θέλει. Το συγκεκριμένο » παραθυράκι» χρηςιμοποιηθηκε από πολλούς και προκάλεσε αρκετές πρόσφυγες κατα υπαγωγής αυθαίρετου στο νόμο…. Θα έπρεπε εδώ ο νόμος να είναι σαφής και αυστηρότερος… Τι ίσχυει για υπαγωγή στον 4178/2013 που έχει ανακληθεί,θα έχει κανείς δικαίωμα να υπαχθει στο νέο νόμο παρά την ακύρωση υπαγωγής στον 4178/2013; Και το άρθρο 94 είναι, το λιγότερο, προβληματικό … Τι σημαίνει δικαστική απόφαση χωρίς υπαιτιοτητα του ενδιαφερόμενου; Και τι ισχύει για δικαστικές προσφυγες στη βάση των προηγούμενων νόμων; Θα μπορεί κανείς εκ νέου να υπαχθει στο νέο νόμο; Το νομοσχέδιο είναι σε πολλά σημεία ασαφές… Ο νέος νόμος θα πρέπει να είναι βελτιωμένος και επικαιροποιημένος σε σχέση με τον προηγούμενο και όχι χειρότερος του…

Σε συνέχεια του προηγούμενου σχολίου μου και δεδομένου ότι οι περιπτώσεις που οι άδειες χορηγήθηκαν λανθασμένα είτε με υπαιτιότητα της υπηρεσίας, είτε με υπαιτιότητα του ιδιοκτήτη καλύπτονται από τις παραγράφους 1 & 2 του άρθ.94 και κυρίως δεδομένης της Απόφασης της Ολομέλειας του ΣτΕ 1858/15 (σχετικά το σκεπτικό 26 της ΣτΕ 1858/15), η μόνη διατύπωση που πρέπει να υπάρχει στην παρ.3 του άρθ.94, χωρίς να παρεμβάλλεται καμία άλλη παράμετρος η οποία θα δημιουργεί απαράδεκτο πεδίο συναλλαγής και θα ταλαιπωρεί για δεκαετίες ιδιοκτήτες, υπηρεσίες και Δικαστικές αρχές, είναι: «Δεν υπάγονται στις διατάξεις του παρόντος νόμου και του παρόντος άρθρου κτίσματα που κρίθηκαν αυθαίρετα με αμετάκλητη απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου.»

Οι διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 94 του εν λόγω σ/ν είναι προφανές ότι προσκρούουν ευθέως στην συνταγματικώς προβλεπόμενη αρχή της διάκρισης των λειτουργιών (άρθρο 26 Σ), καθώς και στην νομοθετικώς πλέον προβλεπόμενη υποχρέωση της Διοίκησης σε συμμόρφωση προς το περιεχόμενο ακυρωτικών αποφάσεων, συνιστώντας ειδικότερα ανεπίτρεπτη παρέμβαση της νομοθετικής προς τη δικαστική λειτουργία.
Ως εκ τούτου, και καθόσον πρόκειται για διατάξεις αντίστοιχες με τις προγενέστερες του άρθρου 23, παρ 7, τρίτο εδάφιο, του ν. 4178/2013, οι οποίες τροποποιήθηκαν, δεδομένου ότι κρίθηκαν ως αντισυνταγματικές, κρίνεται επιβεβλημένη η διαγραφή τους.
Μολονότι, είναι σαφές και ευνόητο, ότι η εν λόγω αναφορά είναι εκ περισσού, δεδομένης της συνταγματικώς κατοχυρωμένης διάκρισης των λειτουργιών, μόνη αποδεκτή διατύπωση επί της ανωτέρω διάταξης –όπως, εξάλλου, επεσήμανε σχετικώς και η κα Λεμπέση- είναι η εξής: “Από τις διατάξεις του παρόντος άρθρου και του παρόντος νόμου εξαιρούνται κτίσματα, τα οποία κρίθηκαν ως αυθαίρετα, κατόπιν έκδοσης αμετάκλητης απόφασης από τα καθ’ ύλην αρμόδια δικαστήρια”.
Επισημαίνεται πώς οτιδήποτε άλλο, πέραν της ανωτέρω νομοθετικής πρόβλεψης, εκθέτει ανεπανόρθωτα, τόσο τη νομοθετική εξουσία, όσο και το νομικό μας πολιτισμό.

Είναι πέρα και έξω από κάθε λογική να μην μπορούν να τακτοποιήσουν τα κτίσματά τους ταλαίπωροι πολίτες που είχαν την ατυχία να ακυρωθούν με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις οι οικοδομικές τους άδειες, λόγω αποκλειστικής ευθύνης της Διοίκησης και χωρίς καμία απολύτως δική τους υπαιτιότητα, τη στιγμή που επιτρέπεται συλλήβδην η τακτοποίηση πραγματικών αυθαιρέτων, οικοδομηθέντων χωρίς άδεια, εντελώς παράνομα και με απόλυτη υπαιτιότητα των ιδιοκτητών τους.
Σεβαστή η διάκριση των λειτουργιών, αλλά έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα η ιστορία των αυθαιρέτων στην Ελλάδα, πρέπει να δοθεί βάρος και στην κοινωνική δικαιοσύνη και στην ίση μεταχείριση των πολιτών. Δεν είναι δυνατό, στο όνομα της διάκρισης των εξουσιών, να ευνοούνται οι παράνομοι και να κινδυνεύουν με κατεδάφιση τα σπίτια ανθρώπων που για χρόνια ταλαιπωρούνται στα δικαστήρια, χωρίς οι ίδιοι να φταίνε σε τίποτα. Ο νέος νόμος ας δώσει επιτέλους μια λύση στους ανθρώπους αυτούς που αποδεδειγμένα ΔΕΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣΑΝ οι ίδιοι σε κανένα στάδιο της αδειοδότησης και της ανέγερσης της οικοδομής τους.-

Η παράγραφος 3 του άρθρου 94 είναι διατυπωμένη σωστά.
<>
Ειδικά για την περίπτωση <> είναι απόλυτα ξεκάθαρη διατύπωση δεν παίρνει καμία αμφισβήτηση και είναι ουσιαστικά μία δικαίωση και υποχρέωση της πολιτείας απέναντι σε ανθρώπους που τήρησαν τους νόμους και τις διαδικασίες και εκτεθειμένη με καταστραμμένες ζωές.
Επίσης θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το να κριθεί αμετάκλητα αυθαίρετο ένα κτίσμα από αρμόδιο δικαστήριο δεν σημαίνει ότι και κατεδαφίζεται. Υπήρχαν και υπάρχουν νόμοι εξαίρεσης από την κατεδάφιση που εφαρμόζονταν τόσο για τα αυθαίρετα προ του 1983 (εξαίρεση με απόφαση του νομάρχη)όσο και για τα νέα μετά το 1983 (μικρο- παράβαση με απόφαση του νομάρχη). Η οποία εξέταζε κάποιες προϋποθέσεις. Άρα είναι υποχρέωση της πολιτείας σήμερα να θέλει να βάλει μία τελεία στην αυθαιρεσία τόσον χρόνων από όλες τις πλευρές και να ρυθμίσει αυθαίρετε που χαρακτηρίστηκαν έτσι χωρίς την υπαιτιότητα των ιδιοκτητών (κριτήριο).
Επίσης, θα μπορούσε η διατύπωση του νόμου γινότανε: <> θα ξεκαθάριζε τελείως το θέμα. Αλλά αφού μπορεί κάποιος με αμετάκλητη απόφαση δικαστηρίου να εξαιρέσει οριστικά το τμήμα του κτιρίου του που χαρακτηρίστηκε αυθαίρετο με απόφαση δικαστηρίου με την διαδικασία της μικροπαράβασης του Νομάρχη – Περιφερειαρχεί σήμερα (και αυτό έχει κριθεί από το ΣτΕ ότι είναι συνταγματικό και νόμιμο) γιατί να μην μπορεί να αναστήλει την κατεδάφιση – κυρώσεις του για 30 χρόνια με τον νέο νόμο των αυθαιρέτων.

Η παράγραφος 3 του άρθρου 94 είναι διατυπωμένη σωστά.
-3. Δεν υπάγονται στις διατάξεις του παρόντος νόμου και του παρόντος άρθρου κτίσματα που κρίθηκαν αυθαίρετα με αμετάκλητη απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου, πλην των κτισμάτων των οποίων οι άδειες ακυρώθηκαν με αμετάκλητη δικαστική απόφαση άνευ υπαιτιότητας του ενδιαφερομένου ή λόγω τυπικών παραλείψεων της αρμόδιας για την έκδοση της άδειας αρχής. Στην περίπτωση αυτή καταβάλλεται για κάθε ιδιοκτησία, το παράβολο της παρ. 10 του άρθρου 83 χωρίς απαίτηση καταβολής οποιουδήποτε προστίμου.-
Ειδικά για την περίπτωση – πλην των κτισμάτων των οποίων οι άδειες ακυρώθηκαν με αμετάκλητη δικαστική απόφαση άνευ υπαιτιότητας του ενδιαφερομένου – είναι απόλυτα ξεκάθαρη διατύπωση δεν παίρνει καμία αμφισβήτηση και είναι ουσιαστικά μία δικαίωση και υποχρέωση της πολιτείας απέναντι σε ανθρώπους που τήρησαν τους νόμους και τις διαδικασίες και εκτεθειμένη με καταστραμμένες ζωές.
Επίσης θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το να κριθεί αμετάκλητα αυθαίρετο ένα κτίσμα από αρμόδιο δικαστήριο δεν σημαίνει ότι και κατεδαφίζεται. Υπήρχαν και υπάρχουν νόμοι εξαίρεσης από την κατεδάφιση που εφαρμόζονταν τόσο για τα αυθαίρετα προ του 1983 (εξαίρεση με απόφαση του νομάρχη)όσο και για τα νέα μετά το 1983 (μικρο- παράβαση με απόφαση του νομάρχη). Η οποία εξέταζε κάποιες προϋποθέσεις. Άρα είναι υποχρέωση της πολιτείας σήμερα να θέλει να βάλει μία τελεία στην αυθαιρεσία τόσον χρόνων από όλες τις πλευρές και να ρυθμίσει αυθαίρετε που χαρακτηρίστηκαν έτσι χωρίς την υπαιτιότητα των ιδιοκτητών (κριτήριο).
Επίσης, θα μπορούσε η διατύπωση του νόμου γινότανε: -Δεν υπάγονται στις διατάξεις του παρόντος νόμου και του παρόντος άρθρου κτίσματα με απόφαση οριστικής κατεδάφισης αρμόδιου δικαστηρίου – θα ξεκαθάριζε τελείως το θέμα. Αλλά αφού μπορεί κάποιος με αμετάκλητη απόφαση δικαστηρίου να εξαιρέσει οριστικά το τμήμα του κτιρίου του που χαρακτηρίστηκε αυθαίρετο με απόφαση δικαστηρίου με την διαδικασία της μικροπαράβασης του Νομάρχη – Περιφερειαρχεί σήμερα (και αυτό έχει κριθεί από το ΣτΕ ότι είναι συνταγματικό και νόμιμο) γιατί να μην μπορεί να αναστήλει την κατεδάφιση – κυρώσεις του για 30 χρόνια με τον νέο νόμο των αυθαιρέτων.

Με την παράγραφο 3 του άρθρου 94 επιχειρείται να λυθεί ένα πρόβλημα που χρονίζει και να βρεθεί τρόπος αποκατάστασης της νομιμότητας των οικοδομικών αδειών που ακυρώθηκαν χωρίς ευθύνη των πολιτών, γιατί αναφέρεται σε αυτή ρητά ότι η ένταξη στο νόμο αφορά μόνο τις περιπτώσεις που η ακύρωση δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα του ενδιαφερομένου. Όταν στη χώρα υπάρχουν εκατομμύρια αυθαίρετα, με κάθε είδους και μεγέθους αυθαιρεσία που μπορούν να νομιμοποιηθούν και που επί πλέον κατασκευάσθηκαν με πλήρη επίγνωση και ευθύνη των ιδιοκτητών τους, είναι παράλογο και προσβάλλει το κοινό αίσθημα του δικαίου, η επίδειξη ακραίας σκληρότητας σε ανθρώπους που δεν παρανόμησαν και που κινδυνεύουν με κατεδάφιση του σπιτιού τους. Όσον αφορά τη συνταγματικότητα της παραγράφου, στο Σύνταγμα εκτός από τη διάκριση των εξουσιών περιλαμβάνονται και άλλες διατάξεις π.χ. ισότητα των Ελλήνων, προστασία της ιδιοκτησίας, που όλες είναι ισοδυνάμου βάρους και ισχύος. Ας αφήσουμε λοιπόν για τη συνταγματικότητα να αποφασίσει το ΣτΕ, ως αρμόδιο. Όσοι έχουν αντίθετη άποψη με το περιεχόμενο της παραγράφου, θα ήταν χρήσιμο να διατυπώσουν συγκεκριμένη ρεαλιστική και δίκαιη πρόταση επίλυσης του υπαρκτού και εκτεταμένου αυτού προβλήματος, ώστε να μην εξοντώνονται πολίτες που δεν ευθύνονται και δεν παρανόμησαν.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΩ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ. ΚΑΤ ΑΡΧΗΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΑΦΗΝΕΙΑ ΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΕΞΗ » ΕΞ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ» ΑΝ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟΙ ΧΩΡΟΙ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΩΝ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ ΕΝΤΟΣ ΠΡΟΚΗΠΙΩΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΩΝ. ΑΝ ΙΣΧΥΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΕΤΑΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΕ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΔΗΛΩΣΗ ΥΠΑΓΩΓΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΩΝ ΝΟΜΟ ΓΙΑ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΣΤΟΥΣ ΕΞΗΣ ΑΔΙΕΡΑΙΤΟΥ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΕ ΠΡΟΚΗΠΙΑ ΟΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΥΘΕΡΑΙΣΙΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ Ο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ ΠΡΩΤΟΔΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΕΛΕΣΙΚΗ ΑΜΕΤΑΚΛΙΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΟΥΣ ΚΟΝΟΧΡΗΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΕΡΑ ΝΟΜΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΘΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΜΕ ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ. ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΥΡΩΝΕΙ «ΝΟΝΙΜΑ» ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ. ΕΠΙΣΕΙΣ ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΥΠΑΓΩΓΗΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΥΠ ΟΨΙΝ ΤΟΥΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΟΒΑΡΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΟΥ.

Είναι επιβεβλημένο να προβλέπει ο νόμος την υπαγωγή ακινήτων που έχουν ανακληθεί οι οικοδομικές άδειές τους για οποιοδήποτε λόγο, ακόμα και αν αυτός είναι αμετάκλητη δικαστική απόφαση, απ’τη στιγμή που δεν έχουν υποβάλλει ανακριβή ή ψευδή στοιχεία! Το θεωρώ εντελώς άδικο και παράλογο, άνθρωποι με νόμιμη οικ. άδεια, που δεν προχώρησαν σε καμία παρανομία και ξόδεψαν μια περιουσία, λόγω πιθανής παράλειψης της πολεοδομίας (αλλά και της δαιδαλώδους νομοθεσίας) να βρίσκονται όμηροι μιας δικαστικής απόφασης η οποία μάλιστα το πιθανότερο είναι ότι θα έρθει και αρκετά χρόνια μετά την κατασκευή του κτίσματος (και εννοείται βέβαια και χωρίς καμιά πρόβλεψη για αποζημίωση του ιδιοκτήτη)! Την ίδια ώρα βέβαια κάποιοι άλλοι, με κτίσματα παντελώς αυθαίρετα και χωρίς κανένα σεβασμό στη νομοθεσία, τα τακτοποιούν εντελώς αναίμακτα… Αυτή είναι η δικαιοσύνη που θέλετε να επιτύχετε επικαλούμενοι τη διάκριση των εξουσιών;

ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΑΙ Η ΕΠΑΝΑΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ 3 ΩΣ ΕΞΗΣ :

3. Δεν υπάγονται στις διατάξεις του παρόντος νόμου και του παρόντος άρθρου κτίσματα που κρίθηκαν αυθαίρετα με αμετάκλητη απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 73 ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ , πλην των κτισμάτων των οποίων οι άδειες ακυρώθηκαν με αμετάκλητη δικαστική απόφαση άνευ υπαιτιότητας του ενδιαφερομένου ή λόγω τυπικών παραλείψεων της αρμόδιας για την έκδοση της άδειας αρχής. Στην περίπτωση αυτή καταβάλλεται για κάθε ιδιοκτησία, το παράβολο της παρ. 10 του άρθρου 83 χωρίς απαίτηση καταβολής οποιουδήποτε προστίμου.

ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ :
Υπάρχουν αμετάκλητες αποφάσεις που δεν αναφέρονται σε λόγους του άρθρου 73

Η τρίτη παράγραφος αφορά κτίσματα που κρίθηκαν αυθαίρετα με αμετάκλητη δικαστική απόφαση. Ωστόσο, στην ΣτΕ Ολ. 1858/2015 (σκέψη 26) κρίθηκαν αυτολεξεί τα εξής: «οι διατάξεις αυτές κατά το μέρος τους, στο οποίο περιλαμβάνονται και οι περιπτώσεις αδειών που ακυρώθηκαν με αμετάκλητη δικαστική απόφαση είναι ανίσχυρες, διότι έρχονται σε αντίθεση με την αρχή της διακρίσεως των λειτουργιών (άρθρο 26 του Συντάγματος), το δικαίωμα παροχής αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας (άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος) και την υποχρέωση της Διοικήσεως να συμμορφώνεται προς το περιεχόμενο ακυρωτικών δικαστικών αποφάσεων (άρθρο 95 παρ. 5 του Συντάγματος)». Οι ακυρωτικές αποφάσεις δεν εξετάζουν την «υπαιτιότητα του ενδιαφερόμενου» ούτε είναι σαφές τι σημαίνει «τυπική παράλειψη».
Είναι τραγικό ότι οι συντάκτες του νομοσχεδίου εξαναγκάζουν τους ενδιαφερόμενους να καταφύγουν ξανά στα δικαστήρια, για να διασφαλίσουν την τήρηση του Συντάγματος.

Παρ. 3.:Δεν αντιλαμβάνομαι τα παραπάνω σχόλια και ειδικότερα του κ. Τζεμπελίκου. Είναι αποδεκτό από όλους ότι τεκμαίρετε η ορθότητα των αποφάσεων του ΣτΕ σαν θεσμικού οργάνου.
Πρέπει όμως να είναι επίσης αποδεκτό από όλους ότι για τους ίδιους ακριβώς λόγους τεκμαίρετε και η σαφήνεια του σκεπτικού των αποφάσεων του ΣτΕ και συνεπώς θα μπορεί εύκολα και μονοσήμαντα να διαπιστωθεί αν κάποια άδεια ακυρώθηκε με αμετάκλητη δικαστική απόφαση άνευ υπαιτιότητας του ενδιαφερομένου ή λόγω τυπικών παραλείψεων της αρμόδιας για την έκδοση της άδειας αρχής.
Στην περίπτωση αυτή είναι δυνατόν να επιχειρηματολογεί κανείς ότι θα έπρεπε να καταστραφεί ο συγκεκριμένος ιδιοκτήτης όταν όλες οι άλλες παρανομίες στην Ελλάδα ρυθμίζονται και νομιμοποιούνται;
Είναι σοβαρό επιχείρημα ότι δεν διαθέτουν την επιστημονική επάρκεια να κρίνουν ειδικά πολεοδομικά θέματα οι δικαστές όταν και το ΣτΕ αποτελείται από δικαστικούς;
Επίσης στην παρ. 42 της εγκυκλίου 4 από 03/12/2014 αναφερόταν ότι «η απαγόρευση αυτή –ένταξης στον νόμο- δεν ισχύει όταν μπορεί να εκδοθεί άδεια νομιμοποίησης κατά τα οριζόμενα στην παρ. 6 του Άρθρου 4 του Ν. 4067/12 όπως ισχύει σε συνδυασμό με τα οριζόμενα στην παρ. 3 του Άρθρου 23 του Ν. 4178/13».
Αυτό θα έπρεπε να επαναλαμβάνεται και εδώ (εκτός αν γενικά οι εγκύκλιοι ισχύουν αναλογικά και για τον παρόντα νόμο) διότι προφανώς θα ήταν παράλογο να υποχρεώνεται κανείς να κατεδαφίσει ένα κτίριο εντός νομίμων διατάξεων και μετά να ξαναβγάλει άδεια να το ξαναχτίσει.

Πως αντιμετωπίζει ο Νόμος τις άδειες οικοδομής που εκδόθηκαν & υλοποιήθηκαν σε οικισμούς που οριοθετήθηκαν με το από 2.4.85 Π.Δ. (ΦΕΚ 181 τ.Δ/3.5.1985) και εκ των υστέρων (2008) διαπιστώθηκε ότι τόσο η απόφαση του Νομάρχη όσο και το σχεδιάγραμμα που τη συνοδεύει δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ σε ΦΕΚ;
Ενώ δηλ. η Διοίκηση (Πολεοδομία) έχει χορηγήσει πληθώρα αδειών οικοδομής σε αυτές τις κατηγορίες των οικισμών, δίχως ευθύνη των πολιτών, τις οποίες και δεν ανακαλεί για να ενταχθούν οι κατασκευές αυτές έστω, στις διατάξεις του εν λόγω άρθρου, παράλληλα δεν δύναται να συνταχθούν πράξεις μεταβολών (δωρεές, μεταβιβάσεις κ.λπ), λόγω μη μεταγραφής τους στα κατά τόπους Υποθηκοφυλακεία.
Δεν θα έπρεπε μετά από τρία νομοθετήματα (ν.4014, ν.4178 & το παρόν) να δοθεί οριστικά τέλος σε αυτή την ιδιότυπη ομηρία των συμπολιτών μας οι οποίοι ταλαιπωρούνται, χωρίς να έχουν ευθύνη έναντι της Διοίκησης.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ !!!!!
ΟΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΥΠΑΓΩΓΗΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 73

Σε σχέση με τα ενδιαφέροντα σχόλια, που ζητούν να απαλειφθεί η διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 94, είναι προφανές, ότι αυτά αγνοούν την ανάγκη να προβλεφθεί η ένταξη αυτών των ακινήτων σε κάποια διαδικασία τακτοποίησης, διότι είναι δικαιοπολιτικά και συνταγματικά αδιανόητο (άρθρα 4 και 17 Συντάγματος) να μην προβλέπεται μια ξεκάθαρη διαδικασία για τους ιδιοκτήτες, που δεν ευθύνονται για την δικαστική ακύρωση των αδειών τους από τις τυπικές παραλείψεις της Διοίκησης.

Οι περιπτώσεις που κάποια άδεια ανακλήθηκε ή ανακλήθηκε από τη Διοίκηση χωρίς υπαιτιότητα των ενδιαφερομένων ή στις περιπτώσεις που το κτίριο μπορεί να νομιμοποιηθεί, μπορούν να καλυφθούν με καλύτερη και πληρέστερη διατύπωση των παρ.1 & 2 του άρθ.94. Η περίπτωση όμως της παρ.3 είναι διαφορετική πρέπει να διορθωθεί σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ 1858/15. Εάν παραμείνει ως έχει, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να έχουν πάρα πολλές δουλειές οι Δικηγόροι και να διαιωνίζονται υποθέσεις οι οποίες επιβαρύνουν και στρεβλώνουν απαράδεκτα τη λειτουργία τόσο της Διοίκησης, όσο και της Δικαιοσύνης.

Όσον αφορά την παράγραφο 3 ,για κτίσματα των οποίων οι άδειες ακυρώθηκαν με αμετάκλητη δικαστική απόφαση και που η υπαιτιότητα ,στα χαρτιά ,είναι της υπηρεσίας. «Υπαιτιότητα της υπηρεσίας» σημαίνει ίσως ότι με φακελάκι του ιδιοκτήτη η υπηρεσία εξέδωσε την άδεια και μετά ατύχησαν και τους έπιασαν και αμετάκλητη δικαστική απόφαση ακύρωσε αυτή την άδεια .Τώρα θα μπορεί να ρυθμιστεί αυτό το κτίσμα?

Πρέπει να προβλεφθεί εξαίρεση της απαγόρευσης υπαγωγής για τις περιπτώσεις κτιρίων του παρόντος άρθρου, που δεν αντιβαίνουν στις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις ή που μπορούν να προσαρμοστούν (με κατεδάφιση τμημάτων, διαμορφώσεις κ.λ.π) για να μην αντιβαίνουν στις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις, ώστε να προβούν στην έκδοση άδειας νομιμοποίησης.

εχω περιπτωση οπου κτηριο με οικοδομικη αδεια σε οικοπεδο εντος πυκνοδομημενου τμηματος οικισμου προ 23 (χωρις κανενα ψευδες στοιχειο, διοτι λογω καταγγελιων ελεγχοταν συνεχεια και αφου ειχε δικαιωθει σε ολα τα δικαστηρια) το ΣΤΕ βγαζει μια αποφαση οπου ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΙΣΗ ΣΕ ΚΑΤΑ ΠΑΡΕΚΛΗΣΗ ΑΡΤΙΟΤΗΤΑ ΟΙΚΟΠΕΔΟΥ (κατα παγια νομολογια της ολομελειας) οπου δεν εχουν καθοριστει ελαχιστο προσωπο και εμβαδον, αλλα τα οικοπεδα ειναι αρτια με οποιες διαστασεις ειχαν προ της 2.7.1968 παρ οτι το ΣΤΕ εχει συνηγορησει σε ολα αυτα τα διαταγματα που καθοριζαν τις αρτιοτητες.
η γνωμη μου ειναι οτι οταν δεν υπαρχει υπαιτιοτητα ιδιοκτητη να μπορει να υπαχθει το κτηριο συμφωνα με τα περιγραμματα της αδειας που ειχε καταβαλλοντας το παραβολο.

Αξιότιμοι Κύριοι,

Θεωρώ υποχρέωση μου να παρέμβω στην διαβούλευση και να θέσω υπ’ όψιν σας τις παράνομες και αντισυνταγματικές θέσεις οι οποίες αναπτύσσονται στο αρθρ. 94 του σχεδίου Νόμου για τον Έλεγχο και την Προστασία του Δομημένου Περιβάλλοντος.

Σχετικά με την προτεινόμενη ρύθμιση του άρθρου 94 παρ.3 και ειδικότερα για την δυνατότητα που παρέχεται με αυτήν να υπαχθούν στη διαδικασία τακτοποίησης/νομιμοποίησης και αναστολής/εξαίρεσης από την κατεδάφιση αυθαίρετα κτίσματα και χρήσεις, παρά την έκδοση αμετακλήτων δικαστικών αποφάσεων, με τις οποίες διαπιστώνεται η αυθαιρεσία, επισημαίνονται τα ακόλουθα:

1. Στο άρθρο 95 παρ. 5 του Συντάγματος ορίζεται ότι «η Διοίκηση έχει υποχρέωση να συμμορφώνεται προς τις δικαστικές αποφάσεις. Η παράβαση της υποχρέωσης αυτής γεννά ευθύνη για κάθε αρμόδιο όργανο, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει τα αναγκαία μέτρα για τη διασφάλιση της συμμόρφωσης της διοίκησης» και συναφώς έχει εκδοθεί ο ν.3068/2002

α) στο άρθρο 1 του οποίου ορίζεται « Το Δημόσιο, οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης και τα λοιπά ΝΠΔΔ έχουν υποχρέωση να συμμορφώνονται χωρίς καθυστέρηση προς τις δικαστικές αποφάσεις και να προβαίνουν σε όλες τις ενέργειες που επιβάλλονται για την εκπλήρωση της υποχρέωσης αυτής και για την εκτέλεση των αποφάσεων»

β) στο άρθρο 3 παρ. 3 προβλέπεται η δυνατότητα επιβολής χρηματικής κύρωσης σε βάρος της Διοίκησης στην περίπτωση μη συμμόρφωσης, η οποία μπορεί να επανεπιβληθεί αν εξακολουθεί η μη συμμόρφωση και

γ) στο άρθρο 5 ορίζεται ότι η μη συμμόρφωση συνιστά ιδιαίτερο πειθαρχικό παράπτωμα για κάθε αρμόδιο υπάλληλο, για το οποίο μπορεί αν επιβληθεί έως προσωρινή ή οριστική παύση.

Επίσης σύμφωνα με το άρθρο 50 § 4 του π.δ. 18/1989 για το ΣτΕ, οι Διοικητικές Αρχές, σε εκτέλεση της υποχρέωσής τους κατά το άρθρο 95, παρ. 5 του Συντάγματος, πρέπει να συμμορφώνονται με θετική ενέργεια προς το περιεχόμενο των αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας. Οι παραβάτες, εκτός από την δίωξη του άρθρου 259 ΠΚ (παράβαση καθήκοντος) υπέχουν και προσωπική ευθύνη για αποζημίωση.

Από τις ως άνω διατάξεις συνάγεται ότι δεν επιτρέπεται η μη συμμόρφωση προς δικαστική απόφαση, ακόμα και αν εκδοθεί νόμος, ο οποίος με υπαγωγή της κριθείσας υπόθεσης στο ρυθμιστικό του πεδίο αίρει τα αποτελέσματα της εκδοθείσας δικαστικής απόφασης, διότι ούτω παραβιάζεται το συνταγματικώς προστατευόμενο δικαίωμα των πολιτών για παροχή έννομης προστασίας (άρθρο 20 παρ. 1 Συντάγματος) καθώς και η συνακόλουθη υποχρέωση συμμόρφωσης της Διοίκησης προς τις δικαστικές αποφάσεις (άρθρο 95 παρ. 5 Συντάγματος).

2. Τα ως άνω επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά με την απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ 1858/2015, στη σκέψη 26 της οποίας κρίνεται ότι «26. Επειδή, στο άρθρο 23 παρ. 6 του ν. 4178/2013 ορίζονται τα εξής: «Στις ρυθμίσεις του παρόντος νόμου υπάγονται και κτίσματα που έχουν ανεγερθεί με άδεια που εκδόθηκε από την αρμόδια αρχή και η οποία μεταγενέστερα ανακλήθηκε ή ακυρώθηκε για οποιονδήποτε λόγο, εκτός εάν η ανάκληση ή η ακύρωση οφείλεται σε υποβολή αναληθών στοιχείων ή ανακριβείς αποτυπώσεις της υπάρχουσας κατάστασης κατά την έκδοσή τους. Για την υπαγωγή των εν λόγω κτισμάτων στις διατάξεις του παρόντος απαιτείται η καταβολή, για κάθε ιδιοκτησία, του παράβολου της παραγράφου 10 του άρθρου 11. Τα κτίσματα αυτά απαλλάσσονται από την καταβολή του ενιαίου ειδικού προστίμου». Οι διατάξεις αυτές κατά το μέρος τους, στο οποίο περιλαμβάνονται και οι περιπτώσεις αδειών που ακυρώθηκαν με αμετάκλητη δικαστική απόφαση είναι ανίσχυρες, διότι έρχονται σε αντίθεση με την αρχή της διακρίσεως των λειτουργιών (άρθρο 26 του Συντάγματος), το δικαίωμα παροχής αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας (άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος) και την υποχρέωση της Διοικήσεως να συμμορφώνεται προς το περιεχόμενο ακυρωτικών δικαστικών αποφάσεων (άρθρο 95 παρ. 5 του Συντάγματος). Επομένως, ο προβαλλόμενος σχετικός λόγος ακυρώσεως πρέπει να γίνει δεκτός ως βάσιμος και να ακυρωθούν οι προσβαλλόμενες πράξεις, καθ’ ο μέρος στις διαδικασίες που εισάγονται με αυτές περιλαμβάνονται, κατ’ άρθρο 23 παρ. 6 του ν. 4178/2013, κτίσματα που ανεγέρθηκαν με άδεια που ακυρώθηκε με αμετάκλητη δικαστική απόφαση.».

3. Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι η σχολιαζόμενη πρόβλεψη στον αναρτηθέντα προς διαβούλευση Νόμο για τον Έλεγχο και την Προστασία του Δομημένου Περιβάλλοντος, είναι ευθέως αντισυνταγματική και πρέπει να απαλειφθεί από το κείμενο του νομοσχεδίου.

Με εκτίμηση,

Στυλιανός Τσαγκαράκης

Παρατηρήσεις στην παράγραφο 3 του άρθρου 94:
Όταν στη χώρα υπάρχουν αυθαίρετα , με κάθε είδους αυθαιρεσία που μπορούν να νομιμοποιηθούν και που επιπλέον κατασκευάσθηκαν με πλήρη επίγνωση των ιδιοκτητών τους, είναι παράλογο και προσβάλλει το κοινό αίσθημα δικαίου, η επίδειξη ακραίας σκληρότητας σε ανθρώπου που δεν παρανόμησαν και που κινδυνεύουν με κατεδάφιση του σπιτιού τους ενώ έχουν πληρώσει στο κράτος χιλιάδες ευρώ για ένσημα ΙΚΑ, ΦΠΑ για τιμολόγια για την κατασκευή του ακινήτου, σε αντίθεση με τα αυθαίρετα που εντάσσονται στο νόμο.
Πρέπει συνεπώς να προβλεφθεί εξαίρεση της απαγόρευσης υπαγωγής για τις περιπτώσεις κτιρίων του παρόντος άρθρου , που δεν αντιβαίνουν στις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις ή που μπορούν να προσαρμοσθούν (με κατεδάφιση τμημάτων, διαμορφώσεις κλπ) για να μην αντιβαίνουν στις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις, ώστε να προβούν στην έκδοση άδειας νομιμοποίησης.

Η παρ. 3 δημιουργεί διάφορα ζητήματα:
Καταρχήν ερμηνείας ως προς την υπαιτιότητα ή μη του ενδιαφερομένου και των ενδεχομένων παραλείψεων ή μη της αρμόδιας αρχής και το πώς θα κρίνονται αυτά.
Επιπλέον με την υφιστάμενη διατύπωση ο νόμος έχει αντίφαση μεταξύ της παρ. 2 και 3 και δημιουργεί ζητήματα ανισότητας μεταξύ των πολιτών.
Η ακύρωση των αδειών της παρ. 3 τις περισσότερες φορές θα οφείλεται εν όλω ή εν μέρει και σε ψευδή ή αναληθή στοιχεία.

Η ανισότητα συνίσταται στο ότι:
α) αυθαίρετο του οποίου η άδεια ανακλήθηκε (πχ. από την Πολεοδομία) να μπαίνει στο νόμο,
β) το ίδιο αυθαίρετο χωρίς καμία άδεια να μπαίνει στο νόμο και
γ) το ίδιο αυθαίρετο που ακυρώθηκε η άδεια του με αμετάκλητη απόφαση δικαστηρίου να μην μπορεί να ενταχθεί.

Πρέπει να προβλεφθεί η δυνατότητα διαγραφής προστίμων σε περίπτωση κατεδάφισης κτισμάτων που κρίθηκαν αυθαίρετα με αμετάκλητη απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου.

Με την παράγραφο 3 του άρθρου 94 δίνεται μια κατ΄ οικονομία λύση σε ένα πρόβλημα που χρονίζει. Η διάταξη αποτελεί στοιχειώδη ανταπόκριση σε υποχρέωση της πολιτείας, επειδή με αυτή προβλέπεται τουλάχιστον η εξομοίωση των ανυπαίτιων ιδιοκτητών με όσους παρανόμησαν και κατασκεύασαν συνειδητά αυθαίρετες κατασκευές. Διαφορετικά, θα πρέπει να προβλεφθεί στον υπόψη νόμο οι πολίτες που δεν ευθύνονται αλλά καταστρέφονται από λάθη άλλων, να αποζημιώνονται σε τακτό χρονικό διάστημα (π.χ. ενός έτους) μετά την έκδοση της αμετάκλητης ακυρωτικής απόφασης και της κατάθεσης του σχετικού αιτήματος που θα προβλέπεται να γίνεται από το θιγόμενο ιδιοκτήτη. Η αποζημίωση θα πρέπει είτε να βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό (δηλαδή στη σημερινή συγκυρία να δίνεται σε βάρος κοινωνικών, λειτουργικών και αναπτυξιακών δαπανών), είτε θα πρέπει να καταβάλλεται από τα αρμόδια όργανα ή πρόσωπα που ευθύνονται (??), δηλαδή που έχουν ελέγξει, εγκρίνει και εκδώσει τις σχετικές άδειες, έχουν εκδώσει αποφάσεις και εγκυκλίους που από την εφαρμογή τους προήλθαν ακυρώσεις αδειών κ.λπ. Έτσι οι θιγόμενοι ιδιοκτήτες θα μπορέσουν να καλύψουν τουλάχιστον τα έξοδα για να κατεδαφίσουν και να ανακατασκευάσουν το κτίριο ή να το προσαρμόσουν στην απόφαση, εφόσον είναι αυτό εφικτό. Επισημαίνεται ακόμη ότι δεν απαιτείται καμία πρόσθετη διαδικασία για τον καταλογισμό της υπαιτιότητας, επειδή στις σχετικές ακυρωτικές αποφάσεις του ΣτΕ προκύπτει σαφώς ο λόγος ακύρωσης και ο υπαίτιος της ακύρωσης.
Όσον αφορά τα σχόλια όσων προτείνουν να αφαιρεθεί η διάταξη της παραγράφου 3 του άρθρου 94, με βάση το σκεπτικό της τήρησης του άρθρου 26 (Διάκριση των εξουσιών) του Συντάγματος και τις συνταγματικές υποχρεώσεις της Διοίκησης, καλό θα ήταν να προβληματισθούν όσοι τα διατυπώνουν αν με την πρότασή τους παράλληλα τηρούνται το άρθρο 4 (Ισότητα των Ελλήνων) και το άρθρο 17 (Προστασία της ιδιοκτησίας) του Συντάγματος και πως όλα αυτά συνδυάζονται.
Σε κάθε περίπτωση, εάν υπάρχει κάποια ορθότερη, δικαιότερη και ρεαλιστική διαφορετική λύση για την επίλυση του προβλήματος αυτού, εκτός από την προβλεπόμενη στην παρ. 3 του άρθρου 90, θα ήταν καλό αυτή να διατυπωθεί, πράγμα που μέχρι σήμερα από τη διαβούλευση δεν προκύπτει.

Στην παράγραφο 3 του άρθρου 94 προτείνεται να διαγραφεί η διατύπωση «του παρόντος νόμου και» και να παραμείνει μόνο «του παρόντος άρθρου» και το πρώτο εδάφιο της παραγράφου 3 να επαναδιατυπωθεί ως εξής :
«3. Δεν υπάγονται στις διατάξεις του παρόντος άρθρου κτίσματα που κρίθηκαν αυθαίρετα με αμετάκλητη απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου, πλην των κτισμάτων των οποίων οι άδειες ακυρώθηκαν με αμετάκλητη δικαστική απόφαση άνευ υπαιτιότητας του ενδιαφερομένου ή λόγω τυπικών παραλείψεων της αρμόδιας για την έκδοση της άδειας αρχής………………..»

Με αυτή τη διατύπωση διασφαλίζεται ότι σε κάθε περίπτωση, επιτρέπεται η ένταξη στον παρόντα νόμο και η δυνατότητα υπαγωγής στο άρθρο 90 με έκδοση οικοδομικής άδειας, στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό για το κτίριο.

1.Παρατηρήσεις στην παράγραφο 3 του άρθρου 94:
Όταν στη χώρα υπάρχουν αυθαίρετα , με κάθε είδους αυθαιρεσία που μπορούν να νομιμοποιηθούν και που επιπλέον κατασκευάσθηκαν με πλήρη επίγνωση των ιδιοκτητών τους, είναι παράλογο και προσβάλλει το κοινό αίσθημα δικαίου, η επίδειξη ακραίας σκληρότητας σε ανθρώπους που δεν παρανόμησαν και που κινδυνεύουν με κατεδάφιση του σπιτιού τους ενώ έχουν πληρώσει στο κράτος χιλιάδες ευρώ για ένσημα ΙΚΑ, ΦΠΑ για τιμολόγια για την κατασκευή του ακινήτου, σε αντίθεση με τα αυθαίρετα που εντάσσονται στο νόμο.
Πρέπει συνεπώς να προβλεφθεί εξαίρεση της απαγόρευσης υπαγωγής για τις περιπτώσεις κτιρίων του παρόντος άρθρου , που δεν αντιβαίνουν στις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις ούτε εντάσσονται στις εξαιρέσεις του άρθρου 73 ή που μπορούν να προσαρμοσθούν (με κατεδάφιση τμημάτων, διαμορφώσεις κλπ) για να μην αντιβαίνουν στις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις, ώστε να προβούν στην έκδοση άδειας νομιμοποίησης.
2.Η παρ. 3 δημιουργεί διάφορα ζητήματα:
Καταρχήν ερμηνείας ως προς την υπαιτιότητα ή μη του ενδιαφερομένου και των ενδεχομένων παραλείψεων ή μη της αρμόδιας αρχής και το πώς θα κρίνονται αυτά.
Επιπλέον με την υφιστάμενη διατύπωση ο νόμος έχει αντίφαση μεταξύ της παρ. 2 και 3 και δημιουργεί ζητήματα ανισότητας μεταξύ των πολιτών.
Η ακύρωση των αδειών της παρ. 3 τις περισσότερες φορές θα οφείλεται εν όλω ή εν μέρει και σε ψευδή ή αναληθή στοιχεία.
Η ανισότητα συνίσταται στο ότι:
α) αυθαίρετο του οποίου η άδεια ανακλήθηκε (πχ. από την Πολεοδομία) να μπαίνει στο νόμο,
β) το ίδιο αυθαίρετο χωρίς καμία άδεια να μπαίνει στο νόμο και
γ) το ίδιο αυθαίρετο που ακυρώθηκε η άδεια του με αμετάκλητη απόφαση δικαστηρίου να μην μπορεί να ενταχθεί.

3.Πρέπει να προβλεφθεί η δυνατότητα διαγραφής προστίμων σε περίπτωση κατεδάφισης κτίσματων που κρίθηκαν αυθαίρετα με αμετάκλητη απόφαση του αρμόδιου δικαστηρίου.

Διαβάζοντας τα σχόλια του κ. Τσαγκαράκη υποθέτω ότι πρόκειται για έγκριτο συνταγματολόγο και θα ήθελα να μας διευκρινίσει πως είναι δυνατόν να είναι συνταγματική επιταγή ο απόλυτος παραλογισμός.
Πως είναι δυνατόν 10,20 ή 100 πολίτες να τιμωρούνται με απόλυτη και αμετάκλητη καταστροφή χωρίς δική τους ευθύνη και να συγχωρούνται οριστικά εκατομμύρια άλλοι που παρανόμησαν έχοντας την ευθύνη των πράξεών τους απλώς επειδή το ΣτΕ δεν ασχολήθηκε με την περίπτωσή τους (γιατί είναι βέβαιον ότι αν είχε ασχοληθεί θα είχε εκδώσει αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση για τους ίδιους λόγους και μάλιστα στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων με ευθύνη των υπαιτίων).
Εγώ σαν απλός πολίτης δεν ξέρω αν αυτό είναι συνταγματικά ορθό ή όχι αλλά είναι άραγε ΔΙΚΑΙΟ;
Ή δεν μας ενδιαφέρει τι είναι ΔΙΚΑΙΟ και πρέπει να κάνουμε ότι επιτάσσει ο κ. Τσαγκαράκης επισείοντας την απειλή της αντισυνταγματικότητας;
Μήπως υπάρχουν και άλλες συνταγματικές επιταγές όπως π.χ. οι περί ισότητας όλων των πολιτών, ίδιας αντιμετώπισης και ίδιας μεταχείρισης και πρέπει να ερωτηθούν και άλλοι έγκριτοι συνταγματολόγοι για να ευρεθεί μία συνταγματικά ορθή λύση που ικανοποιεί και το περί δικαίου αίσθημα;
Η παρατήρηση της κ. Γαρδίκη είναι ορθότατη και υπάρχει ήδη πρόβλεψη γι’ αυτό σε εγκύκλιο του Ν. 4178/13.

Η παρ. 3 του υπό διαβούλευση άρθρου είναι προβληματική, καθώς εξαιρεί της υπαγωγής τόσο κτίσματα που κρίθηκαν αυθαίρετα με αμετάκλητη απόφαση δικαστηρίου, όσο και κτίσματα που ακυρώθηκε η άδεια τους με απόφαση δικαστηρίου και δημιουργεί ζητήματα ερμηνείας και ανισότητας μεταξύ πολιτών. Ενδεικτικά αναφέρω ότι ένα αυθαίρετο χωρίς καμία απολύτως άδεια θα υπάγεται στο νόμο και το ίδιο ακριβώς αυθαίρετο με άδεια που ακυρώθηκε, δεν θα μπορεί να υπαχθεί, εκτός αν η ακύρωση είναι άνευ υπαιτιότητας του ενδιαφερομένου ή λόγω τυπικών παραλείψεων. Ενόψει του ότι το πνεύμα της εν λόγω διάταξης φαίνεται να είναι η υπαγωγή στο νόμο κτισμάτων που ανακλήθηκε η άδεια τους από οποιαδήποτε αιτία (παρ.1 και 2), εύλογο θα ήταν να υπάγονται στο νόμο και όσα κτίσματα ακυρώθηκε η άδεια τους από δικαστήριο και να εξαιρεθούν ρητώς μόνο περιπτώσεις που κτίσμα χαρακτηρίσθηκε αυθαίρετο από δικαστήριο.

Παρατηρήσεις επί της παρ. 3 :
1. Επειδή είναι από τα πιο σοβαρά θέματα και με κίνδυνο άνα πάσα στιγμή η παράγραφος αυτή να χαρακτηριστεί αντισυνταγματική θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με μεγάλη προσοχή από το νομοπαρασκευαστικό τμήμα του ΥΠΕΝ και να γραφεί με αναλυτική και σωστή διατύπωση.
2. Να αναφερθεί ρητώς ότι τα αυθαίρετα της παρ. 3 μπορούν να υπαχθούν στις διατάξεις του παρόντος νόμου και να τακτοποιηθούν με σκοπό την κατεδάφιση. Αφου η κατεδάφιση είναι σε εφαρμογή και εκτέλεση της δικαστικής απόφασης είναι τελείως παράλογο να μη δίνεις τη δυνατότητα στον πολίτη σε εκτέλεση της απόφασης του δικαστηρίου να κατεδαφίσει το ακίνητο πληρώνοντας ότι προβλέπεται για την τακτοποίηση προς κατεδάφιση. Εξάλλου τα πρόστιμα διατήρησης για τα ακίνητα της περίπτωσης αυτής είναι τεράστια όχι λόγω υπαιτιότητας του πολίτη αλλά λόγω των μακροχρόνιων δικαστικών αγώνων. (τουλάχιστον δεκαετία μέχρι να τελεσιδικήσουν)
3. Και πριν τον Ν. 4014/2011 και το Ν. 4178/2013, τα ακίνητα στα οποία είχε ακυρωθεί ή ανακληθεί η οικοδομική άδεια χωρίς υπαιτιότητα του πολίτη, ανεξαρτήτως αν η άδεια είχε ακυρωθεί με τελεσίδικη δικαστική απόφαση ή από την Διοίκηση μπορούσαν να εξαιρεθούν από την κατεδάφιση (άρθ.15 παρ.1 Ν.1337/83 συµπλ. µε άρθ.8 παρ.7 Ν.1512/85). Οι διατάξεις αυτές ισχύουν μέχρι σήμερα χωρίς να έχουν κριθεί αντισυνταγματικές. Σωστα προβλέπεται και στον παρόν νόμο αντίστοιχη ρύθμιση.
4. Θα πρέπει να δίνεται η δυνατότητα (όπως αναφέρει και στο σχόλιο της για το άρθρο η κ. Ευρυδίκη Γαρδίκη) εφόσον ο πολίτης σε συμμόρφωση της δικαστικής απόφασης κατεδαφίσει τα τμήματα του ακινήτου (ή γενικά άρει τους λόγους)εξαιτίας των οποίων ακυρώθηκε η οικοδομική άδεια, να μπορεί να κάνει υπαγωγή στις ρυθμίσεις του παρόντος νόμου για το υπόλοιπο τμήμα του κτιρίου (γενικά ακινήτου) ώστε να προβεί στην έκδοση άδειας νομιμοποίησης.

Γενικά η αντιμετώπιση πρέπει για λόγους χρηστής διοίκησης και ίσης μεταχείρισης των πολιτών να είναι ότι σε περίπτωση που ο πολίτης σε συμμόρφωση και σε εκτέλεση της δικαστικής απόφασης άρει τους λόγους για τους οποίους ακυρώθηκε η οικοδομική άδεια ή κατεδαφίσει τις αυθαίρετες κατασκευές , να μπορεί να τύχει των ευνοϊκών ρυθμίσεων του παρόντος νόμου.
Σε αντίθετη περίπτωση η προσφυγή στη δικαιοσύνη για θέματα αυθαιρέτων θα είναι μόνο για τους πολύ πλουσίους, αφού σε περίπτωση που για κάποιον εκδοθεί δικαστική απόφαση σε βάρος του, απλά θα έχει καταστραφεί.