Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Δρ Γιώργος Σκρουμπέλος' | 10 Ιανουαρίου 2010, 13:46

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Το μέτρο κινείται στη σωστή κατεύθνση με κάποια προβλήματα. 1. Το μέτρο είναι έντονα γραφειοκρατικό. Κανένας πολίτης δεν έχει ούτε την απαιτούμενη πειθαρχία ούτε τον χρόνο να καταχωρεί σε τακτική βάση (εβδομαδιαία) τις αποδείξεις ώστε να τύχει της έκπτωσης. 2. Η συγκέντρωση αποδείξεων με όρια (τουλάχιστον στα ποσά τα οποία αναφέρονται στα δημοσιεύματα ως προθέσεις σας) θα αποκλείσει στην πράξη τη συγκέντρωση μεγάλου αριθμού αποδείξεων κυρίως μικροποσών ή ακόμα (για μια ακόμη φορά) συγκεκριμένων κατηγοριών. Εξηγούμαι: Μία τυπική οικογένια με 2 ανήλικα παιδιά όπως η δική μου έχει ήδη ως έξοδα εξ ορισμού το ποσόν των 18,000€ με αποδείξεις χωρίς τα παιδία μου να πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία. Μόνο τα φροντιστήρια με αποδείξεις είναι περίπου 12,000€. Εάν προσθέσουμε κινητά τηλέφωνα και επιλεγμένες δαπάνες διαβίωσης, όπως υπεραγορές και ένδυση, το ποσόν καλύπτεται άνετα. Αυτό σημαίνει ότι προσωπικά το μέτρο δεν με ωφελεί. Συνεπώς εάν μου απρουσιαστεί επιλογή "με ή χωρίς απόδειξη" πιθανόν ως πολίτης να κάνω δεύτερες σκέψεις εάν ωφελούμαι σημαντικά. Προτάσεις: 1. Δεν χρειάζεται όριο αποδείξεων. Αυτό που χρειάζεται είναι ελάχιστο όριο εκπίπτουσας απόδειξης ανάλογα με το εισόδημα. Εάν μία φορολογική μονάδα (ένας πολίτης ή μία οικογένεια) δηλώνει χαμηλά εισοδήματα όλες οι αποδείξεις να καταγράφονται και να λαμβάνονται υπόψιν. Εάν το εισόδημα εμπίπτει σε υψηλότερες κλίμακες τότε να γίνονται αποδεκτές αποδείξεις πάνω από ένα όριο (π.χ. 20€, 50€ κλπ.). 2. Στις κατηγορίες εσόδων στις οποίες επικεντρώνεται το πρόβλημα της φοροδιαφυγής (τεχνικοί, γιατροί, αυτοκινητιστές, κέντρα διασκέδασης κλπ.) το μέτρο πρέπει να εφαρμόζεται καθολικά με πολύ συχνούς ελέγχους. Φυσικά κανένα μέτρο δεν είναι στεγανό. Όμως, η "στεγανοποίηση" είναι τμήμα τόσο της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς που τους οδηγεί στην κατανόηση της σκοπιμότητάς τους άρα και στην εφαρμογή τους, όσο και της αξιοπιστίας του κράτους η οποία οικοδομείται στη συνείδηση των πολιτών όχι όταν σφάλλει αλλά όταν κατόπιν δεν ασκεί αυτοκριτική και συνεπώς δεν βελτιώνει.