• Σχόλιο του χρήστη 'Χάρης' | 24 Μαΐου 2017, 11:05

    Ένας σπουδαίος Δικαστής, δικάζοντας με τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας, κατ’ έφεση, μιαν απόφαση Ειρηνοδικείου η οποία απέρριψε την αίτηση ενός τρανς άντρα που ήθελε απελπισμένα να αλλάξει η ληξιαρχική του εγγραφή από γυναίκα σε άντρα αλλά δεν ήθελε να υποβληθεί σε επικίνδυνες χειρουργικές επεμβάσεις και ορμονικές θεραπείες, ούτε προσκόμιζε ψυχιατρικό χαρτί "πάθησης", πέραν της διάγνωσης του τρανσεξουαλισμού, εβγαλε μια απόφαση ιστορική για τα Ελληνικά αλλά και Ευρωπαϊκά δεδομένα, η οποία λαμβάνει υπόψη της, εκτός από νομολογία ΕΔΔΑ (που είναι πολύ πιο συντηρητική της απόφασης του Έλληνα Δικαστή) και δηλώσεις του ΟΗΕ, πληθώρα Συμβάσεων και «ήπιου δικαίου» (ψηφισμάτων, κοινών δηλώσεων φορέων κλπ.), καταλήγει, μεταξύ πολλών και στ’ ακόλουθα: «Πρώτον, η απαίτηση για χειρουργικό επαναπροσδιορισμό του φύλου, δεν προκύπτει από κανένα νόμο, ούτε διεθνή ούτε Ελληνικό. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι είναι εσφαλμένη η αναφορά σε «απόϊατρικοποίηση» και «ιατρική παρέμβαση», διότι η ιατρική αφορά «ίαση», δηλαδή θεραπεία, ενώ στην περίπτωση της χειρουργικής αλλαγής φύλου, δεν υπάρχει κανενός είδους θεραπεία αλλά αντίθετα βαρύτατος ακρωτηριασμός. Δεύτερον, εφόσον το αίτημα in abstracto της καταχωρήσεως της αλλαγής φύλου είναι νόμιμο, είναι τουλάχιστον αντιφατικό να υποβάλλεται σε μια πρακτική η οποία πληροί όλα τα χαρακτηριστικά του βασανιστηρίου. Τρίτον, απουσία ρητής νομοθετικής διατάξεως του Έλληνα νομοθέτη εφαρμόζονται όλες οι ανωτέρω υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις…» Είμαι σε έκσταση που βγήκε τέτοια απόφαση στην Ελλάδα, είμαι περήφανη που Ελληνικό Δικαστήριο τόλμησε να αποκαλέσει ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ (αυτό που πράγματι είναι, δηλαδή) αυτό που επιβάλλουν άλλοι Δικαστές, παγίως επί σειράν ετών, πόσο δε μάλλον είμαι περήφανη που είμαι η δικηγόρος του αιτούντος! Παράλληλα, βιώνω και μια πολύ γλυκειά δικαίωση της άποψής μου, κάπως μοναχικής έως σχετικά πρόσφατα, ότι ναι μεν νέα νομοθετική ρύθμιση για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου θα κάνει τα πράγματα ευκρινέστερα κι ευκολότερα, αλλά ο Νόμος περί ληξιαρχικών πράξεων ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ να ερμηνεύεται υπό το φως υπερνομοθετικής σημασίας διατάξεων, και να οδηγεί στη μεταβολή των ληξιαρχικών στοιχείων χωρίς ιατρικές προϋποθέσεις. Μέχρι στιγμής, είχαν εκδοθεί μέσα στο τελευταίο έτος (μετά την κατάθεση της Έφεσης αυτής) Αποφάσεις Ειρηνοδικείων οι οποίες έλυναν το ζήτημα στην πράξη, για τα πρόσωπα που δικαιώθηκαν (δεν είναι γνωστό αν υπήρξαν και πρόσωπα που δεν δικαιώθηκαν, μετά την έκδοση των αποφάσεων αυτών), με την εφαρμογή του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ. Στο άρθρο 8 στηρίχθηκε και το ΕΔΔΑ, σε πρόσφατη απόφασή του, γεγονός που γέμισε πολλούς απ' όσους ασχολούμαστε με το ζήτημα με δυσαρέσκεια για την συντηρητικότητα που επέδειξε το ΕΔΔΑ πάνω στο ζήτημα. Θα περιμέναμε περισσότερα από το κορυφαίο δικαιοδοτικό όργανο, σε ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα. Η Μαγιάτική αυτή απόφαση έρχεται νομίζω να κλείσει το ζήτημα της «στάθμισης» που κάνουν οι Δικαστές όταν έχουν μπροστά τους ζητήματα του άρθρου 8 ΕΣΔΑ, δηλαδή προστασίας της ιδιωτικής ζωής (και όπου μπορεί –και συνήθως συμβαίνει- να παρεισφρύουν οι προσωπικές τους αντιλήψεις) και θέτει το ζήτημα για πρώτη φορά (ξεπερνώντας σε τόλμη και το ΕΔΔΑ), και μάλιστα σε επιπεδο κατ' έφεση κρίσης, στην πιο σωστή, την πιο προστατευτική και δίκαιή του βάση: η προστασία από τα βασανιστήρια είναι ΑΠΟΛΥΤΗ, ΔΕΝ ΕΠΙΔΕΧΕΤΑΙ ΣΤΑΘΜΙΣΗΣ, ΔΕΝ ΑΝΑΣΤΕΛΛΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΛΕΜΟΥ. Electra Leda Koutra