• Σχόλιο του χρήστη 'Χρηστος Λ' | 24 Σεπτεμβρίου 2011, 11:05

    Η απόλυση υπό όρο ως θεσμός εντάσσεται στο χώρο της έκτισης της ποινής, στον οποίο είναι ανεπίτρεπτο να γίνονται διακρίσεις με βάση το έγκλημα που διαπράχτηκε, αλλά μόνο με βάση την ποινή που έχει επιβληθεί. Έτσι η διαφορετική μεταχείριση κρατουμένου που εκτίει ποινή φυλάκισης με αυτόν που εκτιει ποινή κάθειρξης ή με αυτόν που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης φαντάζει λογική, ενώ αντίθετα η διάκριση με βάση το έγκλημα που διαπράχθηκε συνιστά ουσιαστκά ανεπίτρεπτη διπλή αξιολόγηση του ίδιου μεγέθους (με δεδομένο ότι το είδος τουε γκλήματος κρίθηκε ήδη κατά την εκδικαση της ουσίας της υπόθεσης και κατά την επιβολή της ποινής). Συνεπώς, η πρόβλεψη της παρ. 5 του άρθρου 35,που απαιτεί την έκτιση 25 ετών για όσους έχουν καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη με το άρθρο 23 ΚΝΝ προκειμένου να απολυθούν υπό όρο, συνιστά ξεκάθαρη αστοχία του νομοθέτη. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο αναλογιζόμενοι ότι για όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα για τα οποία έχει επιβληθεί ποινή ισόβιας κάθειρξης (οπως ακόμη και η ανθρωποκτονία από πρόθεση κ.α.) για την απόλυση υπό όρο απαιτείται έκτιση 20 ετών (άρθρο 105 Πκ.