• Σχόλιο του χρήστη 'ΣΟΦΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΛΙΑ' | 13 Ιουνίου 2021, 09:01

    ΑΠΟιΔΡΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ, Δράσεις: 2.4.1.2, 2.4.1.3, 2.4.1.4 Η υπόθεση της ΑποΙδρυματοποίησης από το 2015 άνοιξε για την Πολιτεία και την Κοινωνία αποφασιστικά και πλέον ο κοινωνικός διάλογος παραμένει ανοιχτός, με μεγάλες προσδοκίες, σύμφωνα και με τις δηλώσεις. Επισημαίνω όμως ότι οι συμμετέχοντες φορείς και τα πρόσωπα που εμπλέκονται στην υπόθεση του σχεδιασμού– και παρά τις άριστες προθέσεις και στοχεύσεις όλων- έχουν μεταξύ τους διαφορετική κουλτούρα, διαφορετική εμπειρία, διαφορετικό θεσμικό ρόλο, διαφορετικές πρακτικές κ.λπ. Όλοι καταθέτουν απόψεις με ασαφή τον βαθμό ευθύνης τους και για το αποτέλεσμα. Δηλαδή: Ο νεοπροσληφθείς για 8 μήνες ερευνητής- κοινωνικός επιστήμονας με τον δημόσιο υπάλληλο- κοινωνικό επιστήμονα έχουν πολύ διαφορετικό βαθμό δέσμευσης επί του αποτελέσματος. Ο πρώτος δεν είναι υποχρεωμένος και μπορεί να μην έχει καν επισκεφθεί ένα ίδρυμα αλλά καταθέτει προτάσεις που έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα για την εφαρμογή και ο δεύτερος θα είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει μελλοντικά κάτι που και η γνώση και η εμπειρία του ίσως δεν συμβαδίζουν ούτε σε μικροκλίμακα. Η πρακτική των ευκαιριακών τηλεδιασκέψεων με όλους «αδιακρίτως» δεν συνεπάγεται καθόλου κατάθεση απόψεων και δέσμευση στα πλαίσια του υπηρεσιακού ρόλου ενός εκάστου. (εκτός αν αποτελεί άλλοθι για «δημοκρατικό διάλογο»). Στην παρούσα κυβερνητική περίοδο δυστυχώς υπάρχει η τάση της απαξίωσης του Δημόσιου τομέα και η παραχώρηση του κύριου λόγου (όχι του συμβουλευτικού ρόλου, στον οποίο συνέβαλλε ενεργά η Lumos) για τον Εθνικό μας σχεδιασμό από μη κυβερνητικούς φορείς (UNISEF, EASPD, κ.λπ.). Στην εφαρμογή της Εθνικής στρατηγικής και των αναλυτικών σχεδίων δράσης, που ελπίζω να ακολουθήσουν, κυρίως χρειάζονται οι υπηρεσιακοί παράγοντες. Για να δώσουν τα αναλυτικά στοιχεία, για να στηρίξουν τα σχέδια και τους ανθρώπους στη μετάβαση αλλά και στην επόμενη μέρα, για να αξιωθούν να μοιραστούν ένα άλλο μέλλον στην Πρόνοια καλύτερο και για τους ίδιους, κ.λπ. Ο αποκλεισμός φορέων και προσώπων, η απαξίωση φορέων και προσώπων, η ανομοιογένεια στους συμμετέχοντες (που κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να έχει και ευεργετικά αποτελέσματα), η επιλογή συνεργατών με κριτήρια μη σχετικά με τη γνώση και την εμπειρία, οι άνευ επεξεργασίας «αντιγραφές» πρακτικών… δεν αποτελούν εγγύηση αυτής της προσπάθειας στην υπόθεση της Αποϊδρυματοποίησης. Στο «θολό τοπίο» που έχει διαμορφωθεί σήμερα αναφορικά με τον σχεδιασμό ο μηχανισμός ελέγχου και παρακολούθησης της εφαρμογή καθίσταται ακόμα πιο ασαφής και αόριστος. Σε όλες τις φάσεις της διαδικασίας για αποϊδρυματοποίηση ο συντονισμός, η σαφής και αταλάντευτη στόχευση, η πολιτική βούληση για αποφάσεις που συνεπάγονται και οικονομικό κόστος είναι σημεία κλειδιά για την επιτυχία της.