Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, για λόγους καλύτερης κατανόησής τους, θα καταγραφούν στο παρόν σημείωμα αρθρωμένες σε δύο ενότητες. Η πρώτη ενότητα αφορά στις αλλαγές που θα αρχίσουν να εφαρμόζονται αμέσως μετά την ψήφιση του σχετικού σχεδίου – νόμου για το Ασφαλιστικό, ενώ η δεύτερη ενότητα αφορά στις αλλαγές εκείνες που θα εφαρμοστούν, όταν ετοιμαστεί με τρόπο ολοκληρωμένο το νέο ασφαλιστικό σύστημα, δηλαδή από το έτος 2018 και μετά. Πρέπει εδώ να σημειωθούν επίσης τρία επιπλέον κρίσιμα στοιχεία. Οι προτεινόμενες αλλαγές συμπίπτουν κατά τα 6,5/7 με τις επτά συστάσεις που απηύθυνε το Εcofin στις 16 Φεβρουαρίου προς την ελληνική κυβέρνηση. Oι συμπτώσεις στο πεδίο της πολιτικής αυτής δεν προέκυψαν από την εκ των υστέρων ευθυγράμμισή μας με το Ecofin, αλλά από την κατανόηση εκ μέρους μας της ανάγκης αυτών των αλλαγών, έτσι όπως είχαν διατυπωθεί ήδη από τις 8 Δεκεμβρίου με τις προτάσεις που καταθέσαμε στο πλαίσιο του κοινωνικού διαλόγου για το Ασφαλιστικό. Να υπενθυμισθεί, πως ο διάλογος αυτός ξεκίνησε με κυβερνητική πρωτοβουλία στις 26 Νοεμβρίου του 2009 και ολοκληρώθηκε στις 16 Μαρτίου του 2010, δηλαδή ενάμιση μήνα νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα που είχαμε ως κυβέρνηση θέσει. Το δεύτερο στοιχείο αφορά ένα δημοσιονομικό ζήτημα. Με το σύνολο των αλλαγών που προωθούμε στόχευσή μας είναι το 2030 το επίπεδο της συνολικής κρατικής χρηματοδότησης να παραμείνει σταθερό, όπως ήταν το 2008, δηλαδή στο 4,8% του ΑΕΠ. Δηλαδή το Ασφαλιστικό να κερδίσει από σήμερα μια ολόκληρη δεκαπενταετία. Το τρίτο και τελευταίο στοιχείο, σχετίζεται με μια πρωτοφανούς εντάσεως δυσκολία: η μεταφορά από το νυν υπάρχον σύστημα στο καινούργιο πρέπει να γίνει χωρίς την ανάγκη εξεύρεσης σημαντικών κεφαλαίων από τον κρατικό προϋπολογισμό, αφού υπό τις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχει καμία δυνατότητα. Άρα από τις υπάρχουσες εκδοχές επίλυσης του Ασφαλιστικού, έπρεπε να εντοπίσουμε εκείνη, όπου η μετάβαση θα γινόταν χωρίς σημαντικές επιπρόσθετες δαπάνες.
α) ενιαίος φορέας διαχείρισης των αποθεματικών (αξίας 29,5 δισ. €, συν τα κεφάλαια του ταμείου Αλληλεγγύης των Γενεών), δίχως να θίγονται τα περιουσιακά δικαιώματα των Φ.Κ.Α.
β) καθορισμός ενιαίων μηχανισμών ελέγχου (της Γ.Γ. Κοινωνικών Ασφαλίσεων, του ΣΕΠΕ, των Φ.Κ.Α.)
γ) συνδιαχείριση των πόρων των κλάδων υγείας των Φ.Κ.Α. (μία και ενιαία διαπραγμάτευση για όλες τις προμήθειες του συστήματος)
δ) σύσταση Κέντρων Εξυπηρέτησης Ασφαλισμένων (Κ.Ε.Α.)
ε) θεσμοθέτηση παράλληλης ασφάλισης για όλες τις κατηγορίες ασφαλισμένων, που έχουν ασφαλιστεί πριν από το 1993 (πρότασή μας είναι να συμπεριλάβει το μέτρο αυτό και τους δημοσίους υπαλλήλους)
στ) ενιαίο καθεστώς ασφάλισης συνταξιούχων, που εργάζονται σε άλλες θέσεις εργασίας
η) απαγόρευση προγραμμάτων εθελουσίων εξόδων. Ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης θα αυξηθεί κατά 2 χρόνια έως το 2015. Από 61.4 που είναι σήμερα θα ανέλθει στα 63.5. Να σημειωθεί πως το 2003 ήταν 62.7 αλλά η πολιτική των εθελουσίων εξόδων της Ν.Δ. κατέβασε τον μέσο όρο στα 61.4 έτη
θ) κεντρική επανεξέταση των αναπηρικών συντάξεων, και εκσυγχρονισμός του καταλόγου βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων
ι) νέες διαδικασίες ασφάλισης για οικόσιτο προσωπικό και αγρεργάτες
ια) αντικίνητρα πρόωρης συνταξιοδότησης
ιβ) θέσπιση κινήτρων παραμονής στην αγορά εργασίας (κίνητρα παραμονής μετά την τριακονταπενταετία, και αντίστοιχα για όσους παραμένουν μετά το 65ο έτος)
ιγ) από 1/7/2011 διεκπεραίωση από το τραπεζικό σύστημα όλων των συναλλαγών στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων (μισθοδοσία, απόδοση εισφορών)
ιδ) ενιαίο κέντρο πληρωμής συντάξεων (προκείμενου να επιτευχθεί ο ενιαίος έλεγχος της τήρησης της νομοθεσίας περί διπλοσυνταξιούχων)
ιε) ρύθμιση του χρόνιου προβλήματος της διαδοχικής ασφάλισης, με σχεδιαζόμενη έναρξη εφαρμογής το 2011. Η κινητικότητα στην αγορά εργασίας απαιτεί ρύθμιση των οικονομικών πλευρών της διαδοχικής ασφάλισης, με τρόπο κοινωνικώς δίκαιο για τον ασφαλισμένο. Να σημειωθεί, πως το θέμα της γρήγορης έκδοσης των συντάξεων, επί περιπτώσεων διαδοχικής, νομοθετείται τώρα με το σχέδιο – νόμου για τις εργασιακές σχέσεις.