Αρχική Περί σημάτων προϊόντων και υπηρεσιώνΆρθρο 32 Λόγοι διαγραφήςΣχόλιο του χρήστη iakovos venieris | 20 Μαΐου 2011, 10:08
  • Σχόλιο του χρήστη 'iakovos venieris' | 20 Μαΐου 2011, 10:08

    Από τις υπάρχουσες παρατηρήσεις επί του Σ/Ν περί σημάτων επισημαίνεται πολύ εύστοχα από τον κ. Σουφλερό η ανάγκη προστασίας των συναλλασσομένων από διαγραπτέα σήματα ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων. Σε αυτές τις παρατηρήσεις ορθώς διαπιστώνεται ότι η υπάρχουσα πρόβλεψη του άρθρου 18 παρ. 2 Σ/Ν οδηγεί σε επίλυση του θέματος προστασίας του προγενέστερου σηματούχου έναντι του μεταγενέστερου διαγραπτέου σήματος. Ωστόσο, θα τολμούσα να ζητήσω την προστασία όλων των συναλλασσομένων, όχι μόνο του προγενέστερου δικαιούχου σήματος (κατά άρθρο 18 παρ. 2) καθώς αυτή δεν αρκεί! Σε αυτό το νομικό θέμα υπάρχουν τα εξής δεδομένα: - Το άρθρο 32 του Σ/Ν αναφέρεται σε επέλευση των αποτελεσμάτων διαγραφής του σήματος μόνο μετά από τελεσίδικη απόφαση (παρ. 9 άρθρου 32) - Το άρθρο 31 του Σ/Ν (παλαιού 32) απαγορεύει στα πολιτικά δικαστήρια να επέμβουν εκεί που είναι αρμόδια τα διοικητικά δικαστήρια και η ΔΕΣ. - Η ερμηνεία της τελευταίας διάταξης οδηγεί τη νομολογία πολιτικών δικαστηρίων στην άρνηση προστασίας κάποιου προσώπου έναντι διαγραπτέου σήματός, αν δεν έχει τελεσιδίκως διαγραφεί το συγκεκριμένο σήμα (ΕφΑθ 2461/2006 ΕΕμπΔ 2006 σ. 740, ΠΠρΑθ 585/2010 ΕΕμπΔ 2010 σ. 180, ΠΠρΑθ 3613/2010 ΝΟΜΟΣ, ΠΠρΘεσσ 32082/2000 Αρμ 2002 σ. 717, ΜΠρΑθ 16591/1999 ΕΕμπΔ 1999 σ. 816). Μάλιστα η νομολογία αυτή απαγορεύει ακόμα και τον παρεμπίπτοντα έλεγχο, παρακάμπτοντας τα άρθρα 2 και 284 ΚΠολΔ λόγω της παραπάνω διάταξης. Η νομολογία (πλην της μοναδικής ΠΠρΑθ 7440/1999 ΕΕμπΔ 2000 σ. 573) ερμηνεύει το άρθρο 31 (παλαιό 32) ως απαγόρευση παροχής προστασίας από τα πολιτικά δικαστήρια ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες που το σήμα είναι εξόφθαλμα και προκλητικά διαγραπτέο (π.χ. καταφανώς κοινόχρηστο ή περιγραφικό σήμα ή σήμα-αντιγραφή σήματος φήμης από το εξωτερικό που έχει καταχωρηθεί, αλλά έχει παρέλθει η προθεσμία τριτανακοπής και απομένει ως μέσο προστασίας μόνο η διαγραφή κλπ.). Η στάση αυτή της νομολογίας παραβλέπει α) την ανάγκη προστασίας των συναλλασσομένων αλλά και καταναλωτών από προφανώς διαγραπτέα σήματα β) την απίστευτα χρονοβόρα (έως αρνησιδικίας) καθυστέρηση των δικαστηρίων να κρίνουν ίσως και μετά από 12 χρόνια, αν τελικώς πρέπει να διαγραφεί ένα σήμα. Λύση υπάρχει εκ του Γενικού Διοικητικού Δικαίου!! Και αυτή η λύση προκύπτει χωρίς να αλλοιώνεται η εφαρμογή του άρθρου 31 του Σ/Ν (παλαιού 32) και η διάκριση εξουσιών πολιτικών-διοικητικών δικαστηρίων! Αλλά (όπως θα φανεί από την παρακάτω ανάλυση), η ΔΕΣ πεισματικά θα αρνηθεί την εφαρμογή των διατάξεων του Γενικού Διοικητικού Δικαίου. Κατά την ταπεινή μου άποψη χρειάζεται συμπλήρωση του άρθρου 32 παρ. 9 ή του άρθρου 14, σύμφωνα με όσα επιβάλλονται εκ του Γενικού Διοικητικού Δικαίου. Τολμώ να παραθέσω κάποιες σκέψεις από σχετική μελέτη μου δημοσιευμένη στο ΧρΙΔ 2007. Η καταχώρηση ενός σήματος αποτελεί ατομική διοικητική πράξη (ενδεικτικώς Μαρίνος, Δίκαιο σημάτων αρ. 317, Αντωνόπουλος, Βιομηχανική ιδιοκτησία αρ. 574, Σελέκος, σε Ν. Ρόκα, άρθρα 14-15 αρ. 10 με παραπομπές και οι δύο). Η εισαγωγή του δικαιώματος για την διαγραφή εισάγεται εκ της αρχής της νομιμότητας και της υποχρέωσης της Διοίκησης να ανακαλεί μη νόμιμες διοικητικές πράξεις (διαγραφή=ανάκληση). Η εκδούσα διοικητική αρχή ανακαλεί την πράξη καταχώρησης (διαγράφει το σήμα) και αίρει τις συνέπειες της καταχώρησης (δυνατότητα χρήσης και απαγόρευση προσβολών). Αυτό γίνεται με μια νέα διοικητική πράξη, την πράξη ανάκλησης, η οποία στην περίπτωση των σημάτων είναι η διοικητική πράξη διαγραφής (απόφαση της ΔΕΣ επί αίτησης διαγραφής). Στο Γενικό Διοικητικό Δίκαιο αναγνωρίζεται το δικαίωμα της Διοίκησης να ανακαλεί (και όχι η υποχρέωσή της, ΣτΕ 1501/2008 ΝΟΜΟΣ, ΣτΕ 2632/2006 ΝΟΜΟΣ). Με την ανάκληση της διοικητικής πράξης της η εκδούσα αρχή (εδώ ΔΕΣ) ανατρέπει τις έννομες συνέπειες της διοικητικής της πράξης, δηλαδή το κύρος, την ισχύ και την εκτελεστότητα της διοικητικής πράξης. Κατά συνέπεια ανατρέπεται και το απόλυτο δικαίωμα του δικαιούχου του σήματος (Λιακόπουλος, Βιομηχανική ιδιοκτησία,2000 σ. 362). Εφόσον αναγνωρίζεται το δικαίωμα της Διοίκησης στο μείζον (ανάκληση), προκύπτει αβίαστα και το δικαίωμα της Διοίκησης στο έλασσον (αναστολή ισχύος). Η θεωρία και η νομολογία έχει ασχοληθεί σε ικανοποιητικό βαθμό με το ζήτημα της προσωρινής προστασίας έναντι ισχύος διοικητικών πράξεων (Λαζαράτο, Η προσωρινή δικαστική προστασία κατά τον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, 2002, και Σκουρή, Η προσωρινή δικαστική προστασία στις διοικητικές διαφορές, 3η και 4η έκδοση). Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη η επέκταση της προσωρινής προστασίας που παρέχεται στις διοικητικές διαφορές μπορεί να παρασχεθεί και με διοικητική αναστολή των διοικητικών πράξεων (Σκουρής, Η δικαστική αναστολή της εκτελέσεως των διοικητικών πράξεων, 3η έκδοση, σ. 40). Ερευνητέο είναι το νομοθετικό έρεισμα για την διοικητική αναστολή των διοικητικών πράξεων. Ο Κώδικας Διοικητικής Διαδικασίας (Ν. 2717/1999), που περιλαμβάνει γενικές ρήτρες για τα δικαιώματα έναντι της διοίκησης, στο άρθρο 26 προβλέπει ρητώς, πως όταν ασκηθεί δ ι ο ι κ η τ ι κ ή προσφυγή, η α ρ μ ό δ ι α για την ε ξ έ τ α σ η τ η ς διοικητική αρχή μπορεί, ύστερα από αίτηση του ενδιαφερόμενου ή και αυτεπαγγέλτως, να α ν α σ τ ε ί λ ε ι την εκτέλεση της διοικητικής πράξης, ωσότου αποφανθεί για την προσφυγή. Συνεπώς υπάρχει νομοθετική διάταξη που επιτρέπει στη Διοίκηση (εδώ ΔΕΣ) να αναστείλει την εκτέλεση της διοικητικής πράξης καταχώρισης. Έτσι η Διοίκηση δεν ανακαλεί την καταχώριση αλλά επιφυλάσσεται και προσωρινώς μέχρι την ανάκληση-διαγραφή αναστέλει τα έννομα αποτελέσματα της καταχώρησης (απόλυτες εξουσίες ιδιωτικού δικαιώματος, απαγόρευση τρίτων). Έτσι παρέχεται προστασία στους τρίτους από την ίδια την Διοίκηση ως αποκλειστικώς αρμοδίας, χωρίς την παρέμβαση των πολιτικών δικαστηρίων κατά το άρθρο 31 Σ/Ν. Το σημαντικότερο όμως είναι το εξής: αν κάποιος ενδιαφερόμενος τώρα απευθυνθεί στη ΔΕΣ με βάση το άρθρο 26 του ΚωδΔιαδ (Ν. 2717/1999), και ζητήσει πριν την οριστική διαγραφή την αναστολή ισχύος-εκτελεστότητας της καταχώρησης: - Ή ποτέ δεν θα λάβει απάντηση (σιωπηρή άρνηση) - Ή θα απορριφθεί άμεσα η αίτησή του χωρίς καν να γίνει χρήση του άρθρου 26 ΚωδΔιαδ Ν. 2717/1999 παρά την αντίθετη υποχρέωση της Διοίκησης. Συνεπώς, από τα παραπάνω προκύπτει: α) η ανάγκη προστασίας από το διαγραπτέο σήμα και τις αρνητικές εξουσίες που αυτό παρέχει (απαγόρευση χρήσης κατά των τρίτων) β) η ανάγκη προστασίας των τρίτων μέχρι την τελεσίδικη διαγραφή του σήματος γ) η ανάγκη ενσωμάτωσης στο Σ/Ν των γενικών αρχών και των διατάξεων του διοικητικού δικαίου προς την παραπάνω κατεύθυνση. Κατά την ταπεινή μου άποψη ωφέλιμη θα ήταν η πρόσθεση διάταξης ή εδαφίου στο άρθρο 32 παρ. 9 που θα ορίζει: «Μέχρι την τελεσίδικη διαγραφή του σήματος, με αίτηση όποιου έχει έννομο συμφέρον, η Διοικητική Επιτροπή Σημάτων ή τα διοικητικά δικαστήρια αναστέλλουν την ισχύ της καταχώρησης, αν πιθανολογείται η διαγραφή και η διατήρηση των αποτελεσμάτων καταχώρησης προκαλεί δυσχερώς επανορθώσιμη βλάβη στον αιτούντα».