Αρχική Πτωχευτικός ΚώδικαςΑΡΘΡΟ ΠΡΩΤΟ Αντικατάσταση του έκτου κεφαλαίου του ν. 3588/2007 (Πτωχευτικός Κώδικας)

ΑΡΘΡΟ ΠΡΩΤΟ Αντικατάσταση του έκτου κεφαλαίου του ν. 3588/2007 (Πτωχευτικός Κώδικας)

Το έκτο κεφάλαιο του Πτωχευτικού Κώδικα αντικαθίσταται ως εξής:

Σχόλια
  • 25 Μαρτίου 2011, 22:02 | ΔΗΜΗΤΡΗΣ

    Βάσει των σχετικών διατάξεων (99 επ.) του νέου Πτωχευτικού Κώδικα, μείζονος σημασίας αποτελεί η αποστολή του δικαστηρίου να ανιχνεύσει την σκοπιμότητα, άλλως υποκρυπτόμενη πρόθεση του εκάστοτε αιτούντος την συνδιαλλαγή οφειλέτη. Η αναγωγή μάλιστα της αποστολής αυτής σε πρωταρχική προτεραιότητα του δικαστηρίου δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού οι νεωτεριστικές διατάξεις του ν. 3588/2007, που εισήχθησαν στο δικαϊκό μας σύστημα προς εξυπηρέτηση κοινωνικοοικονομικών σκοπών, είναι τόσο δραστικές προς τον σκοπό της εξυγίανσης προβληματικών πλην όμως βιώσιμων επιχειρήσεων, που εύκολα δύνανται να καταστρατηγηθούν από κακόβουλους – κακοπροαίρετους οφειλέτες.
    Αναπτύσσοντας τη σκέψη μου ακριβώς αυτήν, θεωρώ ότι αναλόγως της προθέσεως του οφειλέτη είναι ευμετάβλητη η σχέση μεταξύ του σκοπού της συνδιαλλαγής και του μέσου με το οποίο επιτυγχάνεται. Ειδικότερα, αδιαμφισβήτητος σκοπός της διαδικασίας της συνδιαλλαγής θα πρέπει να είναι η εξυγίανση των βιώσιμων επιχειρήσεων, ήτοι των οικονομικών εκείνων οργανισμών, η επερχόμενη (μέσω της πτωχεύσεως) εξόντωση των οποίων θα είχε αρνητική επίδραση στο κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι, τόσο λόγω αυτής καθ’ αυτής της απώλειας ενός συνδέσμου – κρίκου από την οικονομική αλυσίδα, όσο και της παρεπόμενης και αλληλοεπιδρούσας με αυτήν κοινωνικής αναστάτωσης, λόγω της απώλειας θέσεων εργασίας. Από την άλλη πλευρά, μέσο για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι η για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και υφ’ όρων προστασία του οφειλέτη από τις διώξεις των πιστωτών του (ο οποίος κυριολεκτικά περιέρχεται σε μία κατάσταση «απυρόβλητου»).
    Το πρόβλημα λοιπόν γεννάται, όταν επέρχεται σύγχυση μεταξύ σκοπού και μέσου επίτευξης, ήτοι όταν η αναστολή των ατομικών διώξεων γίνεται αυτοσκοπός και η υποβολή αιτήσεως για την υπαγωγή στη διαδικασία συνδιαλλαγής το μέσο εξασφάλισης της πρώτης. Είναι άλλωστε δελεαστικό για κάθε οφειλέτη με μία διαδικασία υπαγόμενη στους κανόνες της εκουσίας δικαιοδοσίας (ήτοι, πιθανόν και χωρίς αντιδικία) να αποπειραθεί να επιτύχει κατά πάντων, όλα όσα θα έπρεπε να καταφέρει με αναρίθμητες αντιδικίες (ανακοπές και αιτήσεις αναστολής) μέσα στα πλαίσια της αναγκαστικής εκτελέσεως.
    Επειδή αφενός μεν η διάταξη του άρθρου 116 του Κ.Πολ.Δ σύμφωνα με την οποία «Οι διάδικοι, οι νόμιμοι αντιπρόσωποι και οι πληρεξούσιοί τους οφείλουν να τηρούν τους κανόνες των χρηστών ηθών και της καλής πίστης, να αποφεύγουν ενέργειες που φανερά οδηγούν στην παρέλκυση της
    δίκης, να εκθέτουν τα πραγματικά γεγονότα που αναφέρονται στην υπόθεση, έτσι ακριβώς όπως τα γνωρίζουν, με πληρότητα και σύμφωνα με την αλήθεια, αποφεύγοντας διφορούμενες και ασαφείς εκφράσεις» είναι προφανώς ουτοπική στην ελληνική πραγματικότητα και ανεφάρμοστη, αφετέρου δε η προπτωχευτική διαδικασία υπάγεται στην εκουσία δικαιοδοσία, θα πρέπει να προβλεφθούν διατάξεις που να αποτρέπουν την ενώπιον του Δικαστηρίου ανέλεγκτη και παραπλανητική παράθεση στοιχείων από τους οφειλέτες – υποψήφιους για υπαγωγή στη διαδικασία συνδιαλλαγής. Ενδεικτικά θα μπορούσε να προβλεφθεί διάταξη με την οποία θα είναι υποχρεωτική (και όχι προαιρετική όπως στην εκούσια δικαιοδοσία – 748 παρ.3 Κ.Πολ.Δ) η κλήτευση έστω κάποιου ποσοστού των πιστωτών (λ.χ να ορίζεται για τους 2-3 μεγαλύτερους πιστωτές), ώστε να μην εκδίδονται κατά συρροή αποφάσεις που κάνουν δεκτές αιτήσεις προληπτικών μέτρων και συνδιαλλαγών, ερήμην των πιστωτών.
    Και εν πάση περιπτώσει θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η προσπάθεια εξυγίανσης των προβληματικών επιχειρήσεων με μονομερή παροχή προνομίων ή έστω με περιαγωγή αυτών σε κατάσταση απυρόβλητου (βλ. αναστολή ατομικών διώξεων) δεν έχει συνέπειες (καλές ή κακές ανά περίπτωση) μόνο ως προς τους πιστωτές, αλλά ίσως να προκαλεί και ανισότητες σε σχέση με τις άλλες επιχειρήσεις («υγιείς») οι οποίες μολονότι κατόρθωσαν με ξεχωριστή και προφανώς συνετή επιχειρηματικότητα να επιβιώσουν μέσα στην οικονομική κρίση, αντί να επιβραβεύονται, περιέρχονται σε μειονεκτική θέση στα πλαίσια του υποτιθέμενου θεμιτού ανταγωνισμού, αφού οι υπαγόμενες στο άρθρο 99 ανταγωνίστριες και κατά τα άλλα προβληματικές (εξ υπαιτίοτητάς τους κατά βάση) επιχειρήσεις θα συνεχίσουν να λειτουργούν απέναντί τους, όχι με τους όρους της αγοράς, αλλά με τους ευνοϊκούς όρους μιας συνδιαλλαγής.

  • 24 Μαρτίου 2011, 14:20 | ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

    Αγαπητέ κύριε Υπουργέ,

    Εκφράζοντας την επιθυμία του Επιμελητηρίου μας, – που στέκεται πάντα αρωγός στο έργο της Πολιτείας σε θέματα επιχειρηματικότητας και ανάπτυξης – , να μετάσχει στη διαδικασία δημόσιας διαβούλευσης για το Σχέδιο Νόμου «Αντικατάσταση του έκτου κεφαλαίου του ν. 3588/2007 (Πτωχευτικός Κώδικας) – Προπτωχευτική Διαδικασία Εξυγίανσης και λοιπές διατάξεις», σας υποβάλλω τις προτάσεις του φορέα μας επί της νέας διαδικασίας:
    1. Καταρχήν δεν έχουμε αντίρρηση για την εισαγωγή της δέσμευσης των μη συναινούντων πιστωτών από τους όρους της συμφωνίας εξυγίανσης, εφόσον συγκεντρώνονται οι προβλεπόμενες στο σχέδιο νόμου πλειοψηφίες (άρθρο 106α παρ. 1 ΠτΚ).
    2. Είμαστε ιδιαίτερα θετικοί με την πρόβλεψη ότι η αίτηση για την διαδικασία εξυγίανσης θα συνοδεύεται, με ποινή απαραδέκτου, από αίτηση εμπειρογνώμονος. Θεωρούμε, όμως, ότι η πρόβλεψη της παρ. 4 του άρθρου 100, σύμφωνα με την οποία ως εμπειρογνώμονες ορίζονται αποκλειστικά πιστωτικά ιδρύματα ή ελεγκτικές εταιρίες, περιορίζει τις δυνατότητες επιλογής του οφειλέτη και τον επιβαρύνει υπέρμετρα στη δύσκολη οικονομική κατάστασή του. Γι’ αυτό προτείνουμε να προστεθεί στο άρθρο 100 παρ. 4 η δυνατότητα επιλογής του εμπειρογνώμονος από τις νόμιμα συγκροτημένες και λειτουργούσες εταιρίες συμβούλων επιχειρήσεων, που είναι μέλη του Συνδέσμου Εταιριών Συμβούλων Μάνατζμεντ Ελλάδος (ΣΕΣΜΑ) ή και από τον ίδιο το λογιστή/φορολογικό σύμβουλο του οφειλέτη, υπό τον όρο, όμως, στην τελευταία αυτή περίπτωση, ρητά να συνδέεται η υπογραφή της έκθεσης του με αστικές και ποινικές ευθύνες, όμοιες με εκείνες, που αναλαμβάνει κατά την υπογραφή της φορολογικής δήλωσης νομικού προσώπου (άρθρο 38 παρ. 5 ν. 2873/2000). Μάλιστα, η σχετική επιλογή (πιστωτικό ίδρυμα ή ελεγκτική εταιρία ή εταιρία συμβούλων επιχειρήσεων ή λογιστής/φορολογικός σύμβουλος) θα μπορούσε να εξαρτηθεί από το ύψος του μέσου όρου του κύκλου εργασιών των τελευταίων τριών ετών του συγκεκριμένου οφειλέτη.
    3. Όπως η εμπειρία των τελευταίων τριών ετών απέδειξε, η εξυγίανση των επιχειρήσεων προσκρούει στην άρνηση των προμηθευτών του οφειλέτη να χορηγήσουν νέες πιστώσεις και στην άρνηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος να δανείσει την εταιρία. Υπό αυτές τις συνθήκες, προτείνουμε στο άρθρο 106η του σχετικού νομοσχεδίου να προστεθεί διάταξη, με την οποία να δίνεται πλεονέκτημα προνομιακής κατάταξης, σε αυτούς που διευκόλυναν χρηματοοικονομικά τον οφειλέτη μετά τη σύναψη της συμφωνίας εξυγίανσης, όπως όμοια ρύθμιση προβλέπεται στο ισχύον άρθρο 105 παρ. 4 του ΠτΚ.
    4. Για την προστασία των συμφερόντων των δανειστών του οφειλέτη, παλαιών και νέων, αλλά και για τη διασφάλιση της κινητής και ακίνητης περιουσίας του, προτείνουμε να ορίζεται υποχρεωτικά από τη συνέλευση πιστωτών ειδικός εντολοδόχος.
    5. Στην παρ. 2 του άρθρου 103 θα μπορούσε να προστεθεί η πρόβλεψη, με την οποία τα προληπτικά μέτρα δεν θα πρέπει να θίγουν έννομες σχέσεις, που απορρέουν από συμβάσεις μίσθωσης, εάν αυτές έχουν λήξει ή λυθεί και οφείλονται μισθώματα πέραν των έξι μηνών.
    6. Καλό θα ήταν να προβλεφθεί ρητά ότι τυχόν αποδοχή εκ μέρους των δανειστών μείωσης της απαίτησής τους έναντι του οφειλέτη, θα συνεπάγεται αυτοδίκαια και τον ισόποσο περιορισμό των υποχρεώσεων των εγγυητών, στο μέτρο που οι τελευταίοι έχουν εγγυηθεί το σύνολο της οφειλής.
    7. Προτείνουμε η ευχέρεια, που παρέχεται στο σχέδιο νόμου, στο άρθρο τρίτο παρ. 3, επιλογής από μέρους του οφειλέτη μιας εκ των δύο συμφωνίας (συνδιαλλαγής ή εξυγίανσης), να γίνεται υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο οφειλέτης, για την υπαγωγή του στη διαδικασία εξυγίανσης, θα καταθέσει έκθεση εμπειρογνώμονος.
    Ελπίζοντας ότι στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε, οι ανωτέρω προτάσεις θα συμβάλουν αποτελεσματικά στη θέσπιση ενός νομοθετήματος που θα παρέχει εφεξής ουσιαστική στήριξη στις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε οικονομική αδυναμία.

    Με τιμή,
    Ο Α΄ Αντιπρόεδρος,

    Εμμανουήλ Βλαχογιάννης

  • 22 Μαρτίου 2011, 14:11 | ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΙΚΑΛΙΩΤΗΣ

    ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΛΕΙΨΕΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Ο ΚΑΘΕ ΑΣΧΕΤΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΝΑ ΤΙΜΩΡΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΜΙΑ ΡΥΘΜΙΣΗ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ «ΜΑΓΚΕΣ»

  • 18 Μαρτίου 2011, 15:46 | ΡΑΛΛΗΣ ΚΥΡΙΔΗΣ

    Εάν διαβάσετε αυτή την παρατήρηση ίσως καταλάβετε γιατί παίρνω μέρος σε αυτή την διαβούλευση. Από το 2006 μέχρι και σήμερα ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ € από τον Όμιλο Αλλαμανή (υπαγωγή στο άρθρο 44 το 2006)στον οποίο εργαζόμουν από το 1995.
    Γιατί; Δεν ξέρω δεν έκανα εγώ τους Νόμους!!!!
    Η γνώμη μου πάντως είναι (για να επανέλθω στη διαβούλευση) ότι για να προσχωρήσει ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ επιχείρηση στα οφέλη που προφανώς θα της δώσει ο νέος ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ, θα πρέπει να έχει ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ όλα τα ανοιχτές οφειλές και υπόλοιπα σε ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ – Φ.Μ.Υ. – ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ.
    Αυτό το λέω διότι όπως λέει και λαός μας : μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

    Σας ευχαριστώ.

  • 18 Μαρτίου 2011, 14:44 | Χριστίνα Κριτσιμά

    Είμαι δικηγόρος και στη σταδιοδρομία μου έτυχε αρκετές φορές να διοριστώ σύνδικος πτωχεύσεων, είτε ιδιωτών (εμπόρων), είτε εταιριών. Η εμπειρία μου έχει καταδείξει ότι η κήρυξη σε πτώχευση εμπόρου ή εμπορικής εταιρίας, δεν λύνει προβλήματα. Αντίθετα δημιουργεί μεγαλύτερα. Στις περισσότερες των πτωχεύσεων δεν υπάρχει επαρκής περιουσία για την ικανοποίηση των πιστωτών, ή θα έλεγα ότι η περιουσία που υπάρχει είναι ελάχιστη σε σχέση με τα χρέη, με αποτέλεσμα, πολλές φορές η ρευστοποίση της περιουσίας να μην επαρκεί να καλύψει ούτε τα έξοδα της διαδικασίας της πτώχευσης. Η δική μου θέση επί του θέματος είναι η εξής: 1) Η κήρυξη της πτώχευσης να γίνεται με μεγάλη φειδώ. Να υπάρχουν δεικλήδες ασφαλείας στο νόμο ούτως ώστε τα Δικαστήρια να μην κηρύσουν εύκολα τον έμπορο και την εταιρία σε πτώχευση. Μέχρι τώρα αρκούσε μόνο μια αίτηση δανειστή και το Δικαστήριο κήρυσσε την πτώχευση. 2) Πάσει θυσία να προτιμάται η λύση να κρατηθεί στη ζωή η επιχείρηση και για τους λόγους που αναφέρονται στην εισήγηση, λλά το βασικότερο γιατί έτσι μπορούν οι δανειστές να ελπίζουν σε χρηματικές καταβολές. Η εύκολη λύση της πτώχευσης οδηγεί, πριν φτάσει εκέι η επιχείρηση, στην αποδυνάμωσή της από κεφάλαια τα οποία οδηγούνται σε άλλες σκοτεινές τις πιό πολλές φορές διαδρομές. 2) Επίσης θα πρέπει να τροποποιηθούν οι διατάξεις και για την γρήγορη λήξη των εργασιών της πτώχευσης και να αποφευχθούν οι χορνίζουσες καταστάσεις.

  • 18 Μαρτίου 2011, 11:53 | Θάνος Τζήμερος

    Η διαδικασία «εξυγίανσης» (τι ωραίος όρος) το γνωρίζετε ότι μετατρέπεται από τα «σαϊνια» σε διαδικασία «εξασθένισης» ή και οικονομικού θανάτου για τους πιστωτές. Βεβαίως πρέπει να δίνονται ευκαιρίες σε μια επιχείρηση να σωθεί, αλλά αυτό θα πρέπει να συνδυάζεται με ουσιαστικό έλεγχο στα οικονομικά της. Παράδειγμα: πόσα αυτοκίνητα με leasing έχει η υπό «εξυγίανση» εταιρεία και πόσων κυβικών είναι το καθένα; Δικαιολογείται μια εταιρεία να υπάγεται στο άρθρο 99 και τα στελέχη της να χρησιμοποιούν εταιρικά αυτοκίνητα 4000 κυβικών; Υπήρξαν ύποπτες λογιστικές εγγραφές τον τελευταίο χρόνο; Εύκολα μπορούν να επισημανθούν από ορκωτούς. Και κάτι άλλο σχετικό με τον υπό διαβούλευση νόμο: όταν υπάρχει μια οικονομική διαφορά και δικαιωθεί πρωτόδικα ο πιστωτής το επίδικο ποσό θα πρέπει ή να του αποδίδεται (και σε περίπτωση που το εφετείο ανατρέψει την απόφαση να επιστρέφεται στον χρεώστη) ή να δεσμεύεται από τους λογαριασμούς του χρεώστη ή να κατατίθεται στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Είναι πολλές οι περιπτώσεις χρεωστών που αποφασίζουν – εντελώς υστερόβουλα – να μην πληρώσουν, το δικαστήριο πρωτόδικα διατάσσει την εξόφληση του πιστωτή, εκείνη τη στιγμή έχουν χρήματα για να το κάνουν, αλλά προτιμούν να προχωρήσουν σε εφετεία κ.λ.π, και μέχρι να τελεσιδικήσει η απόφαση (που είναι πάλι εις βάρος του χρεώστη) έχουν κηρύξει πτώχευση και «μην τον είδατε τον Παναή». Δυστυχώς ο Έλληνας σκέφτεται πρώτα την καταστρατήγηση και μετά την εφαρμογή του νόμου – αν την σκεφθεί ποτέ. Ο νομοθέτης αυτό δεν πρέπει να το λάβει υπόψιν;

  • 18 Μαρτίου 2011, 10:37 | ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

    Αγαπητοι κυριοι
    Ουτε το αρθρο 99 ουτε η προηγουμενη «προσπαθεια» του Ανδρεα Παπανδρεου για την εξυγιανση των επιχειρησεων εφεραν καποιο αποτελεσμα. Απλα ευνοησαν του απατεωνες ωστε να πλουτισουν. Γνωμη μου ειναι πριν υπαχθει μια επιχειρηση σε τετοιου ειδους εξυγειανσεις να ελεγχεται το ποθεν εσχες των ιδιοκτητων και οι τραπεζικοι τους λογαριασμοι ωστε να εχουμε ξεκαθαρη αποψη του ποσα εφαγαν. Ξερω αλλο ο ιδιωτης και αλλο η επιχειρηση. Αυτα μας εφαγαν τοσα χρονια. Η τυπολατρεια !!!! και οχι η ουσια. Θα πρεπει να κατασχεται μερος της περιουσιας κινητης και ακινητης των μετοχων και επισης να ειναι συνυπευθυνη η Τραπεζα για υψηλο ποσοστο (π.χ. 50%) που τοσα χρονια εκανε πλατες σε αυτες τις επιχειρησεις. Με αυτον τον τροπο η Τραπεζα δεν θα εκδιδει στοιχεια και πληροφοριες για απατεωνες και θα προφυλασει ταυτοχρονα και τους συνδιαλασσομενους με τους συγκεκριμενους απατεωνες. Πιστεψτε με ειναι λιγες οι επιχειρησεις που πραγματικα εκτεθηκαν σε δυσκολιες εκ της καταστασεως ‘η ακομα κι αν ειναι πολλες δεν χρωστουν υπερμετρα. Το πραγματικο προβλημα ειναι στις μεγαλες επιχειρησεις που δηλωνουν αδυναμια εχοντας καταχραστει τα κεφαλαια που κατα καιρους τραβηξαν απο την αγορα. Ο νοων νοειτω.

Σχόλια