1. Οι αιτούντες επιτρέπεται να παραμένουν στη χώρα μέχρι την ολοκλήρωση της διοικητικής διαδικασίας εξέτασης της αίτησης και δεν απομακρύνονται με οποιοδήποτε τρόπο.
2. Η προηγούμενη παράγραφος δεν εφαρμόζεται στις περιπτώσεις όπου οι αρμόδιες αρχές είτε παραδίδουν τον αιτούντα σε άλλο κράτος μέλος της Ε.Ε. βάσει ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 3251/2004 (Α΄ 127), είτε εκδίδουν αυτόν σε τρίτη χώρα με την εξαίρεση της χώρας καταγωγής του αιτούντος ή σε διεθνή ποινικά δικαστήρια, με βάση τις διεθνείς υποχρεώσεις της Χώρας. Η παράδοση ή η έκδοση δεν πρέπει να οδηγεί σε έμμεση ή άμεση επαναπροώθηση του ενδιαφερόμενου κατά παράβαση του άρθρου 33 παρ. 1 της Σύμβασης της Γενεύης ή σε κίνδυνο σοβαρής βλάβης σύμφωνα με το άρθρο 15 του π.δ. 96/2008. Κανένας δεν εκδίδεται πριν εκδοθεί τελεσίδικη απόφαση επί της αίτησής του, εφόσον επικαλείται φόβο δίωξης στο εκζητούν κράτος.
3. Το δικαίωμα παραμονής του αιτούντος στη Χώρα, σύμφωνα με την παρ. 1, δεν θεμελιώνει δικαίωμα για χορήγηση άδειας διαμονής.
Εχουμε μεγιστο προβλημα στη χωρα με την ανεξελεγκτη εισροη λαθρομεταναστων οι οποιοι απειλουν την ασφαλεια μας. Δεν εμπιστευομαι πλεον τις Ελληνικες αρχες οσον αφορα στον χειρισμο αυτης της καταστασης, οσοι νομοι και κανονισμοι θεσπισθουν. Η Ελλαδα πρεπει να διαφυλαξει τα συνορα της και να εξαιρεθει πληρως απο αυτες τις συμφωνιες. Αρκετα εχουμε υποφερει με αυτο το ζητημα πλεον.
Προτείνεται η καθιέρωση μεγίστου επιτρεπόμενου αριθμού έκδοσης αδειών παραμονής (για προσφυγες) ανα περιφέρεια και συνολικά στο κράτος ως δικλείδα ασφαλείας. Άυτός ο αριθμός θα πρέπει να εξαχθεί και να αναπροσαρμόζεται σε ετήσια βάση λαμβάνοντας υπόψη:
1. τα διαθέσιμα κονδύλια τόσο από την Ελληνική Πολιτεία όσο και από την Ευρωπαική Ένωση.
2. τον αριθμό των ήδη εκδοθέντων αδειών παραμονής.
3. τον αριθμό των ήδη εκκρεμών αιτήσεων.
4. τον αριθμό των εκκρεμών επαναπατρισμών.
5. τον αριθμό των εκκρεμών εφφέσεων – προσφυγών κλπ.
Μία τέτοια δικλείδα ασφαλείας θα επιτρέψει στην Ελληνική πολιτεία αφενός την ευκολότερη απόρριψη όταν οι αιτήσεις είναι υπέρογκες, αφετέρου την αίτηση κονδυλίων από την Ευρωπαική Ένωση. Επίσης ταύτη η καθιέρωση ήδη υφίσταται σε χώρες με μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα (π.χ. Καναδάς, Γερμανία, Αυστραλία).
Προτείνεται στην παρ.2 του άρθρου 5 η διαγραφή της φράσης ¨εφόσον επικαλείται φόβο δίωξης στο εκζητούν κράτος¨. Εκτός αν μπορούμε να τους εκδόσουμε πριν εκδοθεί τελεσίδικη απόφαση επί της αίτησης ασύλου, αν δεν επικαλεστούν φόβο δίωξης!! Ας μην αφήσετε παράθυρα παρερμηνείας από αυτούς που θα εξετάζουν τις ασύλου, δεν σκέπτονται όλοι με την ίδια λογική που σκέφτεται ο νομοθέτης.
θα πρέπει να ορίζονται σαφείς και σύντομες προθεσμίες για την ολοκλήρωση της εξέτασης και να τηρούνται αυστηρά.. Επίσης, η Πολιτεία να φροντίζει για τον άμεσο επαναπατρισμό όσων οι αιτήσεις απορρίπτονται και να θεωρείται ποινικό αδίκημα η τυχόν (παράνομη) επιστροφή του στην Ελλάδα. Οποιαδήποτε νομική πρόβλεψη θα πρέπει να εξασφαλίζει, παράλληλα με την ιερή μας υποχρέωση να δίνουμε άσυλο στους διωκόμενους, και τη δραστική μείωση του αριθμού των αλλοδαπών στη χώρα μας,που αποτελεί αίτημα τόσο των Ελλήνων όσο και των παλαιότερων, ενταγμένων μεταναστών…σε κάθε περίπτωση, το μήνυμα προς επίδοξους νέους οικονομικούς μετανάστες πρέπει να είναι σαφές: κανένας παράνομα εισερχόμενος δε μένει εδώ για κανένα λόγο!
Εδώ δεν μιλάμε για μετανάστες αλλά για λάθρομετανάστες.
Όλοι οι λαθρομετανάστες(όταν πρωτοσυλληθφούν)προσφεύγουν σε αίτηση παραμονής στην χώρα μας λόγω κακής διαβίωσης στην χώρα τους, λόγου φόβου κακοποίησης τους και αρκετές φορές λόγω κινδύνου για τη ζωή τους.
Άνθρωποι είναι και έχουν δικαίωμα να ζήσουν, όμως η λαθρομετανάστευση έχει κάνει ήδη κακό στην χώρα μας και δεν πρέπει να κάνουμε δεκτές όλες τις αιτήσεις για πολιτικό άσυλο.
Αδυνατούμε να υποστηρίξουμε ως χώρα και άλλους μετανάστες!
Εξαιρέσεις βεβαίως και πρέπει να υπάρχουν αλλά με πολύ δυνατά κριτήρια.
Ως προς τις εξαιρέσεις παραμονής του αιτούντος άσυλο, θα πρέπει να τονιστεί ότι δεν είναι ικανοποητική η ρύθμιση ότι τυχόν έκδοση ή παράδοση αιτούντος άσυλο σε τρίτη χώρα,πλην της χώρας καταγωγής του,δεν πρέπει να οδηγεί σε επαναπροώθηση.Η τρίτη χώρα της Ευρωαπικής Ένωσης ή εκτός αυτής είναι κυρίαρχο κράτος και δεν δεσμεύεται να τον κρατήσει ή να τον στείλει και αυτή με τη σειρά της είτε σε άλλη χώρα (που δεν έχει επικυρώσει τη Σύμβαση της Γενεύης και,άρα,δεν θα σέβεται την αρχή της επαναπροώθησης).
Συνεπώς, θα πρέπει να προβλεφθεί,μετά το προτελευταίο εδάφιο της παραγράφου 2 ότι»η παράδοση ή έκδοση πραγματοποιείται μόνο όταν παραδοθεί στις αρμόδιες αρχές του παρόντος γραπτή διαβεβαίωση του κράτους μέλους της Ε.Ε. περί μη επαναπροώθησης του αιτούντος στη χώρα καταγωγής του ή σε άλλη χώρα που δεν έχει επικυρώσει τη Σύμβαση της Γενεύης».Επίσης στο τέλος της παραγράφου 2 μπορεί να προβλεφθεί ότι «αποκλείεται,σε κάθε περίπτωση, η παράδοση ή η έκδοση σε χώρες που δεν έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση της Γενεύης».
Τέλος,προβληματική είναι η διατύπωση ότι «Κανένας δεν εκδίδεται πριν εκδοθεί τελεσίδικη απόφαση επί της αίτησής του,εφόσον επικαλείται φόβο δίωξης στο εκζητούν κράτος» καθώς δεν καθορίζεται σε ποιό στάδιο,από ποιόν και με ποιά εχέγγυα διαπιστώνεται η ύπαρξη φόβου δίωξης στο εκζητούν κράτος. Η πρόβλεψη αυτή δεν διασφαλίζει την παραμονή του αιτούντος μέχρι το τέλος της διαδικασίας αμφισβήτησης της έκδοσης ή παράδοσής του. Γι’ αυτό η φράση «εφόσον επικαλείται φόβο δίωξης στο εκζητούν κράτος» προτείνω να διαγραφεί.