Αρχική Δασικά ΟικοσυστήματαΆρθρο 8 – Αγροί που άλλαξαν μορφήΣχόλιο του χρήστη Στέφανος Βογιατζής | 27 Σεπτεμβρίου 2013, 15:24
  • Σχόλιο του χρήστη 'Στέφανος Βογιατζής' | 27 Σεπτεμβρίου 2013, 15:24

    Άρθρο 8 – Αγροί που άλλαξαν μορφή Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία αποδεδειγμένα ιδιωτικοί αγροί οι οποίοι δασώθηκαν επαναποδίδονται προς γεωργική εκμετάλλευση και δεν δεσμεύονται από τη δασική νομοθεσία, εφόσον εμφανίζονται καλλιεργούμενοι στις επίσημες αεροφωτογραφίες του 1945 ή του 1960 και δεν καλύπτονται σήμερα από δασική βλάστηση των ειδών ελάτης, πεύκης, δρυός, καστανιάς, οξυάς, πλατάνου και σκλήθρου (Νόμος 998 /1979 άρθρο 67, Νόμος 1734/1987 άρθρο 15 και Νόμος 3208 /2003 άρθρο 12). Η άδικη αυτή διάταξη που δεν επιτρέπει στους ιδιοκτήτες να καλλιεργήσουν τη γη τους επιδεινώθηκε και με την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας 32/2013 που αποφαίνεται ότι η «παράγραφος 3 του άρθρου 15 του Ν. 1734/1987, που θεωρεί μια έκταση ως έχουσα δασικό χαρακτήρα από την ύπαρξη σε αυτήν ορισμένων μόνο δασοκομικών φυτών και με μαθηματικώς οριζόμενο ποσοστό συγκομώσεως είναι αντίθετη προς το ανωτέρω άρθρο 24 του Συντάγματος και την υπ΄ αυτό ερμηνευτική δήλωση και ως εκ τούτου ανίσχυρη, ως προσκρούουσα στην ανωτέρω ερμηνευτική δήλωση». Μετά και από αυτό σημαίνει ότι κανένας δασωμένος αγρός, έστω και καλυπτόμενος από παντελώς μη παραγωγικούς θάμνους όπως τα ρείκια και οι ασπάλαθοι, δεν θα επαναποδοθεί στη γεωργία, δηλαδή γίνεται μία ουσιαστικά αδάπανη απαλλοτρίωση κτημάτων φτωχών γεωργών, οι οποίοι για οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους εγκατέλειψαν τα χωριά τους. Η ιστορική διαδρομή της χώρας μετά το καθοριστικό έτος 1945 (σύμφωνα με το Άρθρο 12 του Νόμου 3208/2003) είναι γνωστή. Ο εμφύλιος και οι επιπτώσεις του ανάγκασαν σε μετοικήσεις, αστυφιλία, διώξεις και προσφυγιά εκατομμύρια συμπολίτες μας. Μετά δε το 1960, το δεύτερο καθοριστικό έτος κατά το ίδιο άρθρο του ίδιου νόμου, υπήρξε έντονο μεταναστευτικό ρεύμα προς τη δυτική Ευρώπη αλλά και σε υπερπόντιες χώρες. Το αποτέλεσμα ήταν η εγκατάλειψη των ιδιοκτησιών, η βαθμιαία εισβολή της άγριας βλάστησης και σύμφωνα με τη συνταγματική επιταγή ο αποκλεισμός κάθε χρήσης τους. Οι επανερχόμενοι συμπολίτες στον τόπο τους, αυτοί που οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες τους ανάγκασαν να τον εγκαταλείψουν, διαπιστώνουν ότι η ιδιοκτησία τους είναι ουσιαστικά απαλλοτριωμένη χωρίς καμιά αποζημίωση. Είναι λογική η απόγνωση τους, όταν επιθυμούν να επανακαλιεργήσουν τα κτήματα τους. Οι συγκεκριμένες γεωργικές εκτάσεις δασώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες λόγω εγκατάλειψης των καλλιεργειών για όλους τους πιο πάνω αναφερόμενους λόγους. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί όμως από κανένα ότι εφόσον στη χώρα μας, όπως συνέβη στο σύνολο σχεδόν της Ευρώπης, είχε συσταθεί έγκαιρα και λειτουργούσε κτηματολόγιο, ή έστω δασικό κτηματολόγιο (δασολόγιο), όλες αυτές οι γαίες θα ήταν εκτός των διατάξεων της δασικής νομοθεσίας. Έτσι, φθάσαμε σήμερα στο απαράδεκτο αποτέλεσμα της κατάφορης αδικίας, που είναι η ουσιαστική στέρηση του δικαιώματος αξιοποίησης των ιδιοκτησιών πλήθους νομοταγών πολιτών, οι οποίοι δεν επιθυμούν να αυθαιρετήσουν. Η προέκταση αυτής της αδικίας είναι η αναστολή κάθε επενδυτικής δραστηριότητας, ο περαιτέρω μαρασμός της υπαίθρου, οι πολυδάπανοι μακρόχρονοι και συνήθως αναποτελεσματικοί δικαστικοί αγώνες, γεγονότα που οδηγούν σε συσσώρευση της οργής των πολιτών ενάντια στο κράτος. Η ιδιοκτησία, εκτός από το Άρθρο 17 του Συντάγματος, προστατεύεται και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η οποία στο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ορίζει: “Άρθρο 1- Προστασία της ιδιοκτησίας" Παν φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του. Ουδείς δύναται να στερηθεί της ιδιοκτησίας αυτού ειμή δια λόγους δημοσίας ωφελείας και υπό τους προβλεπόμενους, υπό του νόμου και των γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους” Ακόμη και σε περιπτώσεις που δεν αμφισβητείται η ιδιοκτησία (σημειωτέον ότι κάθε έκταση που χαρακτηρίζεται δάσος ή δασική ανήκει κατά τεκμήριο στο Δημόσιο εκτός αν αποδειχθεί το αντίθετο κάτω από συγκεκριμένες διαδικασίες που διαρκούν τουλάχιστον οκτώ χρόνια), δεν επιτρέπεται σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία στον κύριο της να την αξιοποιήσει προς ίδιο όφελος, δηλαδή στην πράξη υπάρχει στέρηση της ιδιοκτησίας προς αμφισβητούμενη δημόσια ωφέλεια, χωρίς αποζημίωση. Κατά συνέπεια απαιτείται άμεση αποδέσμευση από τις διατάξεις του δασικού νομοθετικού πλαισίου όλων αυτών των εκτάσεων που σύμφωνα με τις αεροφωτογραφίες του έτους 1945 παρουσιάζουν σαφή γεωργική εκμετάλλευση και χαρακτηρίζονται ως γεωργικές γαίες άσχετα με τη σημερινή πραγματικότητα και την υπάρχουσα βλάστηση. Από τη ρύθμιση αυτή μόνο θετικά αποτελέσματα αναμένεται να προκύψουν, αφού η οικονομία μη ευνοημένων περιοχών θα αναθερμανθεί και η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το κράτος θα αυξηθεί. Όπου σήμερα εμφανίζονται χέρσες αγροτικές εκτάσεις καταλαμβανόμενες από αραιούς θαμνώνες θα επανακαλλιεργηθούν και πιθανόν θα μετατραπούν σε σύγχρονα αγροκτήματα από νέους αγρότες που την εποχή αυτή επιζητούν τη φυγή από τις πόλεις. Η επανακαλλιέργεια των δασωθέντων αγρών προέχει για την Εθνική Οικονομία, καθόσον είναι προφανές ότι την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον. Η σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας δικαιολογεί το μέτρο αυτό, το οποίο κινείται μέσα στη σφαίρα της λογικής, της χρηστής διοίκησης αλλά και της δικαίωσης των αδικημένων, ενέργεια που οφείλει το κράτος στους πολίτες. Δεν αφίσταται επίσης και των αρχών της καλώς νοούμενης προστασίας του περιβάλλοντος αφού οι πολίτες δεν θα εχθρεύονται πλέον τη φύση την οποία δεν θα αισθάνονται ως ανταγωνιστή τους. Ακόμη και από άποψη περιβαλλοντικής προστασίας θεωρούμε ότι η επανακαλλιέργεια τους και η βλάστηση την οποία συνήθως οι ιδιοκτήτες εγκαθιστούν στα κτήματα τους αποταμιεύει πολλαπλάσια ποσότητα άνθρακα από τη (συνήθως χαμηλή) βλάστηση συμβάλλοντας ουσιαστικά στη μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και την αποτροπή του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής.