• Σχόλιο του χρήστη 'Κοιν.Σ.Επ. Μονοπάτια της Ελλάδας' | 21 Αυγούστου 2016, 17:21

    Από την αρχαιότητα, τα μονοπάτια είχαν πλάτος ανάλογο με τη χρήση τους. Οι ημιονικές οδοί για παράδειγμα, έφταναν σε πλάτος και τα 2,5 μέτρα ώστε να μπορούν να διασταυρώνονται δύο φορτωμένα μουλάρια. Αυτό φαίνεται και από το πλάτος των τειχών που οριοθετούν το μονοπάτι (βλ. Ζαγοροχώρια ή Τήνο για παραδείγματα). Τα στενά μονοπάτια των τσοπάνηδων καμιά φορά έχουν πλάτος που δεν ξεπερνάει τους 30 πόντους. Για τη σημερινή χρήση των μονοπατιών, προτείνουμε τα πλάτη να είναι όσο το δυνατόν κοντά στο αρχικό τους πλάτος. Για τα νέα μονοπάτια, το πλάτος 120cm είναι κατάλληλο ώστε να μπορέσουν δύο πεζοπόροι να διασταυρωθούν με ασφάλεια, αλλά και πάλι εξαρτάται από τη χρήση του μονοπατιού. Το μήκος και η υψομετρική διαφορά παράγονται από το αρχείο GPX το οποίο αποτελεί την δορυφορική και ψηφιακή καταγραφή του μονοπατιού. Η αναφορά σε βαθμό δυσκολίας εξυπηρετεί το χρήστη ο οποίος θα επιλέξει μια διαδρομή για περπάτημα. Για το βαθμό δυσκολίας, το αν ένα μονοπάτι είναι εύκολο ή δύσκολο εξαρτάται από τη φυσική κατάσταση του ανθρώπου που θα το περπατήσει. Ένα πολύ δύσκολο μονοπάτι για παράδειγμα για έναν άνθρωπο που δεν περπατάει, σίγουρα είναι πολύ εύκολο για κάποιον ο οποίος αθλείται συστηματικά. Η Γαλλική Συνομοσπονδία Πεζοπορίας (http://www.ibpindex.com/ibpindex/analyser.php) χρησιμοποιεί ένα σύστημα 5 επιπέδων δυσκολίας, που διαιρούνται σε επιμέρους επίπεδα ανάλογα με τη φυσική κατάσταση του πεζοπόρου. Για τη διευκόλυνσή της επιλογής του πεζοπόρου, που είναι και το ζητούμενο, και για την πιο ακριβή αναφορά σε βαθμό δυσκολίας, η πρακτική έχει δείξει πως μια κλίμακα 1 έως 5 είναι η πιο σαφής, χρησιμοποιώντας ως στοιχείο αναφοράς τον πεζοπόρο μέτριας φυσικής κατάστασης. Η κλίμακα αυτή πρέπει να αφορά μόνο την πεζοπορία, και όχι και ορειβασία ή άλλα αθλήματα. Παραπάνω κατηγορίες δεν βοηθούν στην κατανόηση της διαβάθμισης, ενώ λιγότερες αναγκαστικά δεν δίνουν επαρκή πληροφορία.