• Σχόλιο του χρήστη 'Κοιν.Σ.Επ. Μονοπάτια της Ελλάδας' | 21 Αυγούστου 2016, 18:27

    Παράγραφος Α: Για τα Ευρωπαϊκά και Εθνικά μονοπάτια οι κανόνες πρέπει να τηρούνται καθότι αποτελούν ενιαία δίκτυα διαδρομών. Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία μονοπατιών μεγάλων διαδρομών, τα οποία δεν είναι ούτε Εθνικά ούτε Ευρωπαϊκά. Είναι οι λεγόμενες διαδρομές μεγάλου μήκους όπως για παράδειγμα το Menalon Trail οι οποίες έχουν ένα συγκεκριμένο όνομα διαδρομής, σύμβολο διαδρομής, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να περνούν τα σύνορα και να συνεχίζουν σε τρίτες χώρες (εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης). Σε αυτές τις περιπτώσεις τί γίνεται; Παράγραφος Β: Η χρήση μπογιάς αντί για μεταλλικό πινακίδιο είναι πολύ πιο ευρέως διαδεδομένη διεθνώς, και είναι πολύ πιο ανθεκτική, προσφέρει μεγαλύτερες δυνατότητες σήμανσης καθώς εφαρμόζεται πολύ πιο εύκολα και αποτελεί μια παροδική παρέμβαση στο τοπίο σε σχέση με το πινακιδάκι το οποίο αναγκαστικά τρυπάει το βράχο ή καρφώνεται στο δέντρο. Προτείνουμε οι διαστάσεις των πινακίδων να είναι καθαρά ενδεικτικές. Η χρήση χρωματικού κώδικά ανάλογα με το είδος του μονοπατιού δεν μας φαίνεται λειτουργική εκ των πραγμάτων καθώς: α) Τί χρώμα χρησιμοποιείται εάν συνδυάζονται περισσότερες από μία κατηγορίες; (τα μονοπάτια που εμπίπτουν σε μόνο μία κατηγορία της παραγράφου 2 του άρθρου 2, αν υπάρχουν, είναι απειροελάχιστα) β) Συνήθως οι μικρές διαδρομές συνδυάζονται σε τοπικά δίκτυα και η χρήση διαφορετικών χρωμάτων μπορεί να χρησιμοποιηθεί ώστε να ξεχωρίζει η κάθε διαφορετική διαδρομή του δικτύου. Επίσης, πολλά δίκτυα χρησιμοποιούν ένα μόνο χρωματικό κώδικα για όλα τα μονοπάτια ώστε οι πεζοπόροι να αναγνωρίζουν εύκολα τα μονοπάτια που ανήκουν στο εν λόγω δίκτυο. γ) Μικρή παρατήρηση: Το πράσινο χρώμα εκ των πραγμάτων δημιουργεί δυσκολίες καθώς μπερδεύεται με το πράσινο φόντο σε δασώδεις περιοχές καθιστώντας δύσκολο τον εντοπισμό του από τους πεζοπόρους... Η αρίθμηση των μονοπατιών είτε ανάλογα με τους νομούς είτε σε σχέση με κάτι άλλο το οποίο τα τοποθετεί σε εθνική λίστα σχολιάζεται σε επόμενο άρθρο.