• Σχόλιο του χρήστη 'Χρήστος' | 6 Σεπτεμβρίου 2016, 10:00

    Οι διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 94 του εν λόγω σ/ν είναι προφανές ότι προσκρούουν ευθέως στην συνταγματικώς προβλεπόμενη αρχή της διάκρισης των λειτουργιών (άρθρο 26 Σ), καθώς και στην νομοθετικώς πλέον προβλεπόμενη υποχρέωση της Διοίκησης σε συμμόρφωση προς το περιεχόμενο ακυρωτικών αποφάσεων, συνιστώντας ειδικότερα ανεπίτρεπτη παρέμβαση της νομοθετικής προς τη δικαστική λειτουργία. Ως εκ τούτου, και καθόσον πρόκειται για διατάξεις αντίστοιχες με τις προγενέστερες του άρθρου 23, παρ 7, τρίτο εδάφιο, του ν. 4178/2013, οι οποίες τροποποιήθηκαν, δεδομένου ότι κρίθηκαν ως αντισυνταγματικές, κρίνεται επιβεβλημένη η διαγραφή τους. Μολονότι, είναι σαφές και ευνόητο, ότι η εν λόγω αναφορά είναι εκ περισσού, δεδομένης της συνταγματικώς κατοχυρωμένης διάκρισης των λειτουργιών, μόνη αποδεκτή διατύπωση επί της ανωτέρω διάταξης –όπως, εξάλλου, επεσήμανε σχετικώς και η κα Λεμπέση- είναι η εξής: “Από τις διατάξεις του παρόντος άρθρου και του παρόντος νόμου εξαιρούνται κτίσματα, τα οποία κρίθηκαν ως αυθαίρετα, κατόπιν έκδοσης αμετάκλητης απόφασης από τα καθ’ ύλην αρμόδια δικαστήρια”. Επισημαίνεται πώς οτιδήποτε άλλο, πέραν της ανωτέρω νομοθετικής πρόβλεψης, εκθέτει ανεπανόρθωτα, τόσο τη νομοθετική εξουσία, όσο και το νομικό μας πολιτισμό.