• Σχόλιο του χρήστη 'ΜΠΕΖΑΝΤΕ Χριστίνα' | 10 Σεπτεμβρίου 2016, 08:39

    Και εδώ υπάρχει το ίδιο πρόβλημα που εντοπίστηκε και στο υπό συζήτησην άρθρο 6. Τα κηρυγμένα μνημεία και οι ιστορικοί τόποι έχουν κηρυχθεί στη μεν συντριπτική πλειονότητα από το Υπουργείο Πολιτισμού (όπως εκάστοτε ονομάζεται), σε πολύ λιγότερες δε περιπτώσεις από το (τότε) ΥΧΟΠ/ΥΠΕΧΩΔΕ. Σε κάθε περίπτωση υπάγονται, τόσο τα ίδια, όσο και τα όμορα προς αυτά ακίνητα, στην υποχρέωση έγκρισης των κατά περίπτωσην Υπηρεσιών του Υπουργείου Πολιτισμού, σύμφωνα με τον Αρχαιολογικό Νόμο 3028/2002 για κάθε είδους οικοδομική εργασία μέσα, έξω και γύρω τους. Ο ίδιος ο Αρχαιολογικός Νόμος είναι ίσης βαθμίδας νομικό εργαλείο με τον ήδη ισχύοντα Ν.4178/2013 που θέσπισε στο άρθρο 12 την αρμοδιότητα της ειδικής Επιτροπής για αυθαίρετα σε διατηρητέα κτίρια, καθώς και με τον υπό συζήτηση επίσης Νόμο, όταν αυτός ψηφιστεί. Οι προαναφερόμενοι Νόμοι ερείδονται όλοι στην ίδια συνταγματική επιταγή, αρθ.24, παρ.1&6 του Συντάγματος. Από την ψήφιση του Ν.4178/2013 και μετέπειτα, αντιμετωπίζουμε κατ΄επανάληψην το φαινόμενο διιστάμενων απόψεων μεταξύ υπηρεσιών του Υπ.Πολιτισμού και των αντιστοίχων Επιτροπών του αρθ.12, αναφορικά με την ίδια μελέτη, επί κατασκευών που εμπίπτουν ήδη στην αρμοδιότητα και των δύο, με αποτέλεσμα την ατελείωτη ταλαιπωρία των ενδιαφερομένων πολιτών και μελετητών, εν τέλει δε το πλήρες νομικό αδιέξοδο. Ενίοτε στις εν λόγω διαφωνίες διαφαίνεται και η διάθεση "παιχνιδιού εξουσίας ή ισχύος" μεταξύ των διαφωνούντων ή και των αντιστοίχων Υπουργείων. Είναι απόλυτη ανάγκη να αρθεί το αδιέξοδο που δημιούργησε ήδη ο Ν.4178/2013 και σε αυτή την κατεύθυνση κινείται - σωστά κατά τη γνώμη μου - η παράγρ.9 του υπό συζήτησην άρθρου. Αντιθέτως, η προτεινόμενη παράγρ.10 επαναφέρει χωρίς αποχρώντα λόγο το νομικό αδιέξοδο και θα πρέπει να ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ.