• Σχόλιο του χρήστη 'Στάθης Λέπεσης' | 17 Μαρτίου 2017, 13:02

    Η επιδίωξη καθορισμού κανόνων σε σχέση με έλεγχο των επιτρεπόμενων χρήσεων αποτελεί σε μεγάλο βαθμό αυταπάτη και υποκρισία αφού στην πράξη η όποια σχετική προσπάθεια μπορεί να έχει πρακτικό αποτέλεσμα μόνο στις περιπτώσεις που μπορεί να ασκηθεί ο σχετικός έλεγχος δηλαδή: Α. Είτε στις περιπτώσεις χωροθετήσεων λειτουργιών του δημόσιου τομέα, που ισοδυναμεί με αυτοπεριορισμό της δράσης του και που, με δεδομένη την έλλειψη οικονομικής ευμάρειας και με τις γνωστές αγκυλώσεις της διοικητικής δράσης, απλώς προσθέτει δυσκολίες στην εξεύρεση «νόμιμων» χώρων και τελικά οδηγεί σε κατ’οικονομίαν υπερπήδηση του νόμου, (αλήθεια οι διάσπαρτες στις πόλεις δημόσιες, δημοτικές και λοιπές υπηρεσιακές δομές όπως πχ οι εφορείες, τα ΚΕΠ και τα ποικιλώνυμα Νομικά Πρόσωπα είναι πάντα εγκαταστημένες σε θέσεις που η επιτρεπόμενη χρήση τους είναι συμβατή με την παρουσία τους;) Β. Είτε στις λίγες σχετικά περιπτώσεις των επιχειρήσεων που πρέπει να έχουν άδειες ίδρυσης και λειτουργίας (πχ υγειονομικού ενδιαφέροντος ή επικουρικής εκπαίδευσης) ενώ διαφεύγουν κάθε δυνατότητας σχετικού ελέγχου περιπτώσεις με εν δυνάμει βαρύτερο αποτύπωμα όπως άλλα είδη καταστημάτων (πχ αντιπροσωπείες) και επιχειρήσεις με σημαντικές συγκεντρώσεις εργαζομένων και συναλλασσομένων (πχ υποκαταστήματα τραπεζών), που στην πράξη επιλέγουν χώρους εγκατάστασης ελεύθερα, κατά την εκτίμηση των λειτουργικών και επιχειρηματικών τους αναγκών.