• Σχόλιο του χρήστη 'ΚΙΜΩΝ Ε. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ' | 17 Μαρτίου 2020, 23:12

    Η γενική αρχή "ο κάτοχος είναι και υπόχρεος" προσκρούει στην αδιανόητη, κατά τη φάση τοποθέτησης του αμιάντου, ευθύνη που έχουν επιφορτιστεί χιλιάδες ανενημέρωτοι/ανυποψίαστοι ιδιοκτήτες. Είναι όμως ενήμεροι και υπεύθυνοι οι εργατοτεχνίτες που έρχονται σε επαφή με το υλικό; Οι εργάτες καθαριότητας που συχνά συλλέγουν θρυμματοποιημένα τεμάχη "ελλενίτ"; Η διατύπωση του άρθρου μοιάζει να θεωρεί κάθε στοιχείο από αμίαντο ως απόβλητο. Αυτό ίσως επιταχύνει και επαυξήσει την ανεξέλεγκτη απόρριψη. Οι αντικειμενικές δυνατότητες ελέγχου είναι γνωστές. Μία περιήγηση στο Θριάσιο και τα Μεσόγεια θα προβληματίσει δημιουργικά το νομοθέτη. Παρότι ασφαλής έκθεση δεν διασφαλίζεται, μήπως χρειάζονται οδηγίες πραγματιστικής προσέγγισης για ελαχιστοποίηση κινδύνου π.χ. να μην τρίβεται, να βάφεται/ καλύπτεται για αποφυγή διάβρωσης και διασποράς. Η διαδικασία περισυλλογής του αμίαντου προϋποθέτει εγκατάσταση τελικής διάθεσης στην Ελλάδα ώστε να εκλογικευτεί το κόστος. Οι υφιστάμενες απορρίψεις σε χωράφια ποιόν βαρύνουν; Ενημερώνεται ο αγρότης να μην οργώνει και ενσωματώνει στο ζωντανό έδαφος το απόβλητο; Ελέγχεται; Το πρόβλημα για να λυθεί, τουλάχιστον να μην παροξυνθεί, απαιτείται αντιμετώπιση με παραδείγματα και υποδείγματα.