• Το άρθρο έχει μία προφανή παράλειψη: λείπει, από αυτό, μία ρύθμιση ανάλογη με αυτή του άρθρου 21 παρ. 4 ν. 4014/2011 (“απαραίτητη προϋπόθεση για τη χορήγηση κρατικής επιχορήγησης στον φορέα του έργου ή της δραστηριότητας ή για την υπαγωγή του σε καθεστώς κρατικής ενίσχυσης είναι η εξόφληση ή ρύθμιση τυχόν τελεσίδικων διοικητικών κυρώσεων που του έχουν επιβληθεί για περιβαλλοντικές παραβάσεις”). Μολονότι τα πρόστιμα του άρθρου 16 (παρ. 9 και 10) και 17 (παρ. 7) καταλήγουν στο Πράσινο Ταμείο, δεν μπορεί να αποκλειστεί η περίπτωση το νομικό πρόσωπο στο οποίο επιβάλλονται (είτε ανήκει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, είτε όχι) να είναι “δικαιούχος” προγράμματος του Πράσινου Ταμείου. Για παράδειγμα, ο υπεύθυνος για τις παράνομες εκπομπές φορέας μπορεί να είναι δικαιούχος χρηματοδότησης σε περιοχή ενταγμένη σε Εδαφικό Σχέδιο Δίκαιης Μετάβασης (ΕΣΔΙΜ, του ΕΣΠΑ ΔΑΜ 2021-2027) [βλ. 6 παρ. 3 (β) ν. 3889/2010, όπως ισχύει]. Επίσης, δεν μπορεί να αποκλειστεί η περίπτωση ο υπεύθυνος φορέας να είναι δικαιούχος ενίσχυσης με βάση άλλες διατάξεις του νομοσχεδίου (φερειπείν, το άρθ. 21 παρ. 2), ή άλλες διατάξεις της νομοθεσίας (π.χ., τον ν. 4399/2016). Οι περιπτώσεις αυτές θα ήταν αντίθετες στην αρχή “ο ρυπαίνων πληρώνει”, και θα έπλητταν καίρια την αποτελεσματικότητα και την αξιοπιστία του νομοσχεδίου. *Το σχόλιο συνυπογράφεται από συμμαχία οργανώσεων και φορέων: Γ.Σ.Ε.Ε - Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος, MEDASSET, Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, Οικολογική Εταιρία Ανακύκλωσης, Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Καλλιστώ, Νόμος & Φύση, Γιατροί του Κόσμου, Vouliwatch, Greenpeace, WWF Ελλάς