Αρχική Επιτάχυνση της ανάπτυξης των Ανανεώσιμων Πηγών ΕνέργειαςΆρθρο 9 Θέματα χωροθέτησης εγκαταστάσεων ΑΠΕΣχόλιο του χρήστη Α.Β. | 15 Δεκεμβρίου 2009, 12:02
  • Σχόλιο του χρήστη 'Α.Β.' | 15 Δεκεμβρίου 2009, 12:02

    Ακριβώς την άποψη που υποστηρίζει ο δασολόγος κ. Χασιλίδης θα έπρεπε να λάβει υπόψη ο Νομοθέτης. Για τις ορεινές, τις δασικές, τις προστατευόμενες αλλά και τις αγροτικές-γεωργικές περιοχές βρίσκεται σε ισχύ ένα νομικό πλέγμα προστασίας εναντίον μη συμβατών χρήσεων. Προφανώς (και δυστυχώς) αυτό το νομικό πλέγμα δεν είναι ούτε εκατό τοις εκατό συμπαγές και πλήρες, ούτε και πάντοτε σωστό. Αλλά ακόμα προφανέστερα, δεν συνιστά κανενός είδους λύση το να έρχεται το κάθε νομοσχέδιο και να φυτεύει εξαιρέσεις. Σήμερα χαρακτηρίζονται (όψιμα μεν, με καθυστέρηση δεκαετιών, αλλά παρόλα αυτά ορθότατα) ως εθνικός στόχος ύψιστης σημασίας οι ΑΠΕ. Αύριο μπορεί να βρεθούν εκατό άλλοι μεγάλης σημασίας εθνικοί στόχοι. Αλίμονο αν, θεσπίζοντας κάθε τέτοιο κατά περίπτωση εθνικό στόχο, φυτεύονται εμβαλωματικά εξαιρέσεις στο νομικό πλαίσιο για την προστασία του περιβάλλοντος, είτε μιλάμε για το αμιγώς φυσικό περιβάλλον όπως οι ορεινοί όγκοι ή οι περιοχές απόλυτης προστασίας, είτε για το ανθρωπογενές, όπως η αγροτική γη. Δεν θα σταθώ στα των ορεινών όγκων και των φυσικών περιοχών, διότι με καλύπτουν απόλυτα οι προλαλήσατες. Στέκομαι όμως και πάλι στα της αγροτικής γης υψηλής παραγωγικότητας, όπου επικρατούν πολλές συγχύσεις. Αγαπητοί φίλοι, άλλο πράγμα είναι αγρότης, άλλο ιδιοκτήτης γης, άλλο κάτοικος αγροτικής περιοχής και άλλο επενδυτής. Είναι διαφορετικά πράγματα, συχνά μάλιστα (παρότι όχι απαραιτήτως) ασύμβατα μεταξύ τους. Ο αγρότης που θέλει να διαθέσει π.χ. δύο από τα πενήντα στρέμματα που καλλιεργεί για να εγκαταστήσει ένα μικρό πάρκο ΑΠΕ (Φ/Β, Αιολικό) που θα το καμαρώνει δεν έχει καμία σχέση με τον ιδιοκτήτη αγροτικής γης που αφήνει τη γη του να ρημάζει ακαλλιέργητη, περιμένοντας αυτή να "πάρει αξία" για να τη μοσχοπουλήσει ως οικόπεδο όταν κάποτε αυτή θα μπει εντός σχεδίου ή όταν, καλλιώρα, ένα νομοσχέδιο όπως το παρόν του επιτρέψει να την κοστολογήσει ως γήπεδο για εγκατάσταση πάρκου ΑΠΕ. Όπως επίσης, καμία σχέση δεν έχει ο αγρότης και με τον επενδυτή γης που έχει αγοράσει κοψοχρονιά χωράφια με το τωρινό καθεστώς (σε τιμή δηλαδή που αναπαριστά την αξία τους ως μέσου παραγωγής αγροτικού προϊόντος) και τώρα πιέζει ώστε να μπορέσει να μετατρέψει τη γη από αγροτική σε ημιβιομηχανική. Όπως, καμία σχέση δεν έχει (ή ορθότερα, δεν θα έπρεπε να έχει) και ο καλώς εννοούμενος επενδυτής ΑΠΕ, που επιζητεί να αυγατίσει ένα (μικρό ή μεγάλο) κεφάλαιο που έχει, επενδύοντας στις ΑΠΕ με όλους τους παραπάνω. Ας βρεθεί λοιπόν κάποια μέθοδος ώστε, εφόσον η χαρακτηρισμένη ως καθαρά αγροτική γη καλλιεργείται, ναι, ένα μικρό τμήμα αυτής να μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για εγκατάσταση ενός μικρο-πάρκου ΑΠΕ, με περιορισμούς στο ποσοστό και την έκταση της γης, κατ' αναλογία με ό,τι ισχύει για τις αγροτικές αποθήκες κλπ. Έτσι, ο πραγματικός αγρότης (αυτός που έχει σκοπό να καλλιεργεί την αγροτική γη και όχι ο κάτοχος αγροτικής γης που θέλει να τής αλλάξει το χαρακτήρα, μετατρέποντας τη γη του σε ημι-βιομηχανική και που κακώς νοείται ως αγρότης) θα μπορεί και να συμπληρώσει το εισόδημά του, και να συνεισφέρει τον οβολό του στον εθνικό στόχο των ΑΠΕ. Παράλληλα όμως, μπορεί να απαγορευτεί η μετατροπή ακεραίων αγροτεμαχίων σε Αιολικά ή Φ/Β πάρκα στις αγροτικές περιοχές υψηλής παραγωγικότητας, ώστε να προστατευτεί ο αγροτικός χαρακτήρας της γης (και, τελικά, των ίδιων των κατοίκων της, που είναι οι πρώτοι που θα θιγούν, αν τα μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια που περιμένουν πώς και πώς βρουν την ευκαιρία να μετατρέψουν μαζικά την αγροτική γη σε πάρκα ΑΠΕ με συμφέροντες για αυτά όρους, όπως πολύ φοβάμαι ότι τούς ανοίγει την πόρτα η παρούσα ρύθμιση του Άρθρου 9). Πέραν των παραπάνω, να επανέλθω και στην σημείωση του κ. Χασιλίδη ότι τα μικρά πάρκα ΑΠΕ είναι αντιοικονομικά. Πράγματι, υπάρχουν οικονομίες κλίμακας οι οποίες καθιστούν τα μικρά πάρκα (ιδίως Φ/Β) εντελώς ασύμφορα. Το κόστος για την αγορά και εγκατάσταση του εξοπλισμού (κόστος του επενδυτή), το κόστος για την εγκατάσταση του ηλεκτρικού δικτύου παραλαβής της παραγόμενης ισχύος (κόστος του Δημοσίου), το κόστος διαχείρισης της παραγόμενης ενέργειας (κόστος Δημοσίου), το κόστος σύνδεσης με ενσύρματο δίκτυο για τηλεμετρία και επιτήρηση (π.χ. μέσω ADSL - κόστος του επενδυτή), το κόστος φύλαξης (κόστος επενδυτή), το κόστος συντήρησης (κόστος επενδυτή), όλα αυτά μειώνονται ως ποσοστό της επένδυσης καθώς αυξάνεται ο αριθμός των ενεργοπαραγωγών στοιχείων. Υπάρχουν διεθνώς μελέτες που το αποδεικνύουν και που σίγουρα οι συντάκτες του νομοσχεδίου θα έχουν υπόψη τους. Συνεπώς, η πρόταση (και δική μου σε προηγούμενο σχόλιο, και του κ. Χασιλίδη στο δικό του) για δημιουργία οργανωμένων περιοχών σε μη καλλιεργήσιμη γη, όπου θα μπορεί ο κάθε επενδυτής να μισθώσει φθηνά κάποια έκταση και να στήσει το "δικό του" πάρκο ΑΠΕ πιστεύω ότι είναι και η μόνη οικονομικά βιώσιμη λύση στο θέμα των ΑΠΕ. Με αυτόν τον τρόπο, και ο αγρότης μπορεί να παραμείνει αγρότης, και ο κάτοικος αγροτικής περιοχής μπορεί να μείνει στην επαρχία και να ασχοληθεί με τις ΑΠΕ, και το Δημόσιο μπορεί να ωφεληθεί από τις επενδυτικές διαθέσεις των ιδιωτών, και η γη προστατεύεται, αλλά εν τέλει, και το μεγάλο επενδυτικό κεφάλαιο μπορεί να βρει την ευκαιρία να συμπράξει στον εθνικό στόχο των ΑΠΕ. Πράγματι δηλαδή, λίγη παραπάνω φαντασία, οργάνωση και προσπάθεια χρειάζονται, χωρίς μπαλώματα και χωρίς αναίρεση άλλων όρων που προστατεύουν το περιβάλλον και την αειφορία. Όλοι πιστεύω σε αυτήν τη διαβούλευση λένε "ναι" στις ΑΠΕ. Πρώτιστη σημασία όμως έχει αυτό να γίνει χωρίς η θεραπεία (ΑΠΕ) να ακρωτηριάζει κι άλλο τον, ήδη πολυτραυματία, ασθενή (περιβάλλον).