• Σχόλιο του χρήστη 'Ευγενία Σαρίδου' | 31 Δεκεμβρίου 2017, 09:53

    Η "υποχρεωτική υπαγωγή" αντικρούει με το "εκουσίως", του ορισμού της διαμεσολάβησης (αρ. 2). Αντιλαμβάνομαι ότι είναι συνειδητή πολιτική/επιλογή, θα ήθελα όμως να αντιληφθούμε επίσης ότι δεν αφορά την πρόωθηση/εξάπλωση της διαμεσολάβησης, αλλά αποκλειστικά την αποσυμφόρηση των δικαστηρίων. Γιατί δεν συμβάλλουμε στην εξάπλωση μιας "νέας" διαδικασίας τροποποιώντας τον πυρήνα της ή τουλάχιστον δεν ξεκινάμε με αυτόν τον τρόπο. Καταφεύγουμε ίσως (προσεκτικά) εκεί, μόνο αφού έχουμε πρώτα επιχειρήσει με άλλους τρόπους. Η υποχρεωτική ενημέρωση των πολιτών από διαμεσολαβητές (ως ένας συνετότερος τρόπος, αν σκοπός μας ήταν η γνωριμία των πολιτών με την διαμεσολάβηση), σε κάποιας φύσης υποθέσεις, θα αποτελούσε κόστος για το κράτος, όμως θα διασφάλιζε την ορθότητα της πληροφόρησης και θα άφηνε αλώβητη την ουσία της διαμεσολάβησης. Τώρα οι πολίτες θα ακούσουν για την διαμεσολάβηση, μέσω του (μάλλον οργισμένου) δικηγόρου τους ως κάτι που θα μειώσει την περιουσία τους και θα αυξήσει την περιουσία μιας μικρής επαγγελματικής ομάδας... των διαμεσολαβητών.