• Σχόλιο του χρήστη 'Ελευθέριος Μοίρας' | 19 Μαρτίου 2019, 16:08

    Αρχικά όπως ανέφερα και στα σχόλια μου για τον ΚΠΔ νομίζω ότι σε τέτοιου είδους νομοθετήματα θα έπρεπε ο χρόνος της διαβούλευσης να είναι πολύ μεγαλύτερος διότι πρέπει να μελετηθούν σε βάθος. Είναι νομοσχέδια που από την φύση τους είναι ιδιαιτέρως πολύπλοκα, μεγάλα σε μέγεθος και ενδιαφέρουν και το σύνολο των πολιτών. Δεν είναι όπως τα απλά νομοσχέδια. Οι λύσεις που δόθηκαν στο άρθρο 25 Α είναι δογματικά λανθασμένες. Ειδικότερα: Ως προς την παρ 1: Πολύ πιο ορθή θα ήταν η λύση της απρόσφορης απόπειρας. Αίρεται το άδικο του αποτελέσματος όχι της συμπεριφοράς. Πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και το ένα και το άλλο. Ως προς την παρ 2: και εδώ η αντίθετη λύση αυτή της πραγματικής πλάνης είναι ορθότερη. Στην πραγματική πλάνη υπάρχει εσφαλμένη αντίληψη της πραγματικότητας, είναι ζήτημα των αισθήσεων. Στην νομική πλάνη υπάρχει εσφαλμένη αξιολόγηση της πραγματικότητας και όχι ζήτημα των αισθήσεων, είναι μια κρίση. Κάθε πραγματική πλάνη καταλήγει και σε νομική πλάνη αλλά δεν συμβαίνει το αντίθετο. Ως νομική πλάνη νοείται η καθαρή ήτοι μόνο αυτή που δεν εμπεριέχει και πραγματική πλάνη. Στην νομική πλάνη ο δράστης γνωρίζει πολύ καλά τι πράττει, δεν τίθεται ζήτημα πραγματικών περιστατικών. Η αξιολόγηση (η κρίση) αυτών των πραγματικών περιστατικών είναι που είναι λανθασμένη. Νομίζει ότι το δίκαιο του λέει ναι μπορείς να πράξεις ενώ το δίκαιο του λέει ότι αν πράξεις είσαι εγκληματίας! Οι μέχρι σήμερα κρατούσες απόψεις ήταν σωστές: οι νομιζόμενοι λόγοι άρσεως του αδίκου να τιμωρούνται ως πραγματική πλάνη και οι αγνοούμενο λόγοι άρσεως του αδίκου να τιμωρούνται ως απρόσφορη απόπειρα. Διότι τελικά χάος χωρίζει αυτόν που θέλει να διαπράξει έγκλημα αλλά δεν μπορεί να πετύχει τον στόχο του από αυτόν που δεν θέλει να παρανομήσει αλλά εκ λάθους εγκληματεί. Δεν φτάνουν τα δογματικά προβλήματα που έχουμε. Πρέπει να προσθέσουμε και άλλα?