• Σχόλιο του χρήστη 'Σπ. Τάσσης, Βασ. Καρκατζούνης, Δημ. Τζέλλης' | 19 Αυγούστου 2019, 17:10

    Εξαιρετικά προβληματική η πρόβλεψη της παραγράφου 1 για "επεξεργασία για την αποκάλυψη ποινικών αδικημάτων μόνο εάν υπάρχουν τεκμηριωμένα αποδεικτικά στοιχεία, τα οποία δικαιολογούν την υποψία ότι το υποκείμενο των δεδομένων έχει διαπράξει ποινικό αδίκημα ενώ απασχολείται", η οποία δίνει ανακριτικές εξουσίες (!) στον εργοδότη και το δικαίωμα να αποφασίζει αν υφίστανται ποινικά αδικήματα στον εργασιακό χώρο! Πρωτοφανής και αντίθετη στις απόψεις της ΑΠΔΠΧ και της Ομάδας του Άρθρου 29 (Γνωμ. 2/2017) η αναγνώριση της συγκατάθεσης ως έγκυρης νομικής βάσης στο πλαίσιο της εργασιακής σχέσης. Θα ήταν κατανοητή, ίσως, η χρήση της συγκατάθεσης για την παροχή ειδικών οικειοθελών παροχών που δεν αλλοιώνουν την βασική εργασιακή σχέση αλλά όχι η γενική αποδοχή της συγκατάθεσης ως νομική βάση επεξεργασίας. Εξάλλου η πρόβλεψη ότι είναι σύννομη η συγκατάθεση εφόσον "ο εργαζόμενος έχει δυνατότητα γνήσιας και ελεύθερης επιλογής και είναι σε θέση να αρνηθεί ή να ανακαλέσει τη συγκατάθεσή του χωρίς δυσμενείς συνέπειες για αυτόν" αναιρεί ακριβώς τον λόγο για τον οποίο επί μακρόν δεν θεωρείται η συγκατάθεση ελεύθερη και γνήσια συγκατάθεση. Είναι νομίζουμε εμφανής μία σύγχυση που προκλήθηκε από μη ικανοποιητική ανάγνωση σημαντικών αποφάσεων που αφορούν την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων στο χώρο της εργασίας (ιδίως της απόφασης του ΕΔΔΑ στην υπόθεση BĂRBULESCU v. ROMANIA - αρ. 61496/08) και της εξίσου προβληματικής απόφασης 1/2017 ΑΠ. (Application no. 61496/08) Ελληνική Ένωση Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και Ιδιωτικότητας (HADPP)