• Σχόλιο του χρήστη 'Γεώργιος Λαμπαδάκης' | 5 Οκτωβρίου 2019, 23:25

    Από τη στιγμή που ο νομοθέτης επιμένει στη θέσπιση της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης, αν και κατά τη γνώμη μου αντισυνταγματική, αυτή θα έπρεπε αρχικά τουλάχιστον να περιοριστεί μόνο στις οικογενειακές διαφορές, όπως αυτές περιγράφονται στην παράγραφο 2α του άρθρου 182. Ας δούμε πώς θα "τρέξει" ο θεσμός στη χώρα μας σε αυτές τις υποθέσεις, που θεωρούνται για πολλούς και διάφορους λόγους ως κατεξοχήν υποθέσεις που συνάδουν με το θεσμό της διαμεσολάβησης, και έπειτα μπορεί να διευρυνθεί και για άλλες διαφορές. Καταλαβαίνω ότι οι διάφοροι φορείς κατάρτισης διαμεσολαβητών πιέζουν για την υποχρεωτικότητα σε όσο το δυνατόν περισσότερες διαδικασίες, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα χρήματά τους και τη συνέχιση της ύπαρξής τους. Ωστόσο, ξεχνάνε ότι αυτό που θα οδηγήσει τελικά στην ευρεία αποδοχή του θεσμού της διαμεσολάβησης, ανεξαρτήτως της υποχρεωτικότητάς της ή μη, είναι η σωστή παιδεία που θα πρέπει να δίδεται ήδη από το σχολείο. Είναι μία διαδικασία (αυτή της σωστής εκπαίδευσης των παιδιών στους θεσμούς εναλλακτικής επίλυσης διαφορών) που θα πρέπει να ξεκινήσει από τώρα, ώστε τα επόμενα 15-20 χρόνια να μπορούμε να μιλάμε για αλλαγή κουλτούρας σε αυτό το κομμάτι. Διαφορετικά, ο θεσμός είναι καταδικασμένος να αποτύχει και να αποτελεί μόνο μία "αρπαχτή" του 50άρικου για τους διαμεσολαβητές.