• Σχόλιο του χρήστη 'Αντώνης Μπαλτάς' | 17 Οκτωβρίου 2019, 15:12

    Η αποκλειστικά κατ’ έγκληση δίωξη της απιστίας δεν είναι συμβατή με την αρχή της απαγόρευσης αυτοενοχοποίησης του κατηγορουμένου, τουλάχιστον στις περιπτώσεις που ο διαχειριστής περιουσίας δεν αντικαθίσταται. Ο δράστης απιστίας (που είναι γνήσιο ιδιαίτερο έγκλημα) γνωρίζει προφανώς ότι τελεί την πράξη, και με τις προτεινόμενες διατάξεις θα πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να ασκήσει εντός τριμήνου εις βάρος του έγκληση. Έτσι ή θα πρέπει να κάνει ακριβώς αυτό (αδύνατο κατά κανόνα, αλλά και αυτοενοχοποιητικό εφόσον συμβεί), ή θα πρέπει να εφαρμοστούν άλλες λύσεις, όπως για παράδειγμα ο διορισμός προσωρινής διοίκησης, που είναι δαπανηρές, κοστοβόρες και αμφίβολης (ου μην ανύπαρκτης) αποτελεσματικότητας. Υπάρχουν και κάποια επιμέρους ζητήματα αντίθεσης της ρύθμισης με το άρ. 17 της Σύμβασης Ηνωμένων Εθνών κατά της Διαφθοράς ύστερα από την κατάργηση του άρ. 263α του παλαιού ΠΚ, αλλά αυτά είναι πιο εξειδικευμένα. Θα πρέπει, συνεπώς, κατά την γνώμη μου, να εξεταστεί η υιοθέτηση της άποψης της μειοψηφούσας γνώμης της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής (όπως αυτή προκύπτει στην αιτιολογική έκθεση). Κατά τα λοιπά συμφωνώ με τα σχόλια έτερων σχολιαστών αναφορικά με την κατ’ έγκληση δίωξη της απάτης.