• Σχόλιο του χρήστη 'Θεοφάνης Αδαμόπουλος' | 3 Σεπτεμβρίου 2020, 00:59

    Το εν λόγω κεφάλαιο είναι η επιτομή της αντισυνταγματικότητας. Για άλλη μία φορά επιβαρύνεται ο οφειλέτης, επειδή μετά από τόσες τροποποιήσεις αδυνατούν να εφαρμόσουν τον Ν. 3869/2010 ως ίσχυει σήμερα (βλ. ορισμός δικασίμου εντός εξαμήνου, κλπ.). Ρωτήθηκε άραγε ποτέ, σε οποιαδήποτε τροποποίηση του Ν. 3869/2010, η άποψη έστω ένος από εμάς τους δικηγόρους που ασχολούμαστε με το αντικείμενο; Με τις τροποποιήσεις αυτές ο νομοθέτης στο βωμό της υποτιθέμενης επιτάχυνσης ξεχνάει θεμελιώδεις έννοιες, όπως ασφάλεια δικαίου, δίκαιη δίκη, ακροαματική διαδικασία, κλπ. Ουσιαστικά παύει η διαδικασία στο ακροατήριο, καθώς και η εμμάρτυρη απόδειξη. Αναβολή της υπόθεσης δεν υφίσταται. Ορισμός δικασίμου λαμβάνει χώρα μόνον τυπικά, απλά για να υλοποιείται η σύμφωνη με το Σύνταγμα "δημόσια συνεδρίαση. ". Κατά παρέκκλιση των διατάξεων του ΚΠολΔ η προθεσμία άσκησης έφεσης ουσιαστικά πετσοκόβεται. Και το πιο τραγελαφικό από όλα: αναφέρεται στο άρθρο 23 ότι οι ως άνω διατάξεις υπερισχύουν του ΚΠολΔ (ευτυχώς όχι του Συντάγματος!!!). Εάν ορισμένοι έκριναν με τις αποφάσεις τους ότι ήταν αντισυνταγματική η ένταξη στον Ν. 3869/2010 των οφειλών προς τη φορολογική αρχή και τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης, τι έχουν να πουν για τις διατάξεις του κεφαλαίου Α;