• Σχόλιο του χρήστη 'Σ.Π.' | 15 Σεπτεμβρίου 2020, 02:54

    Η πιο συνηθισμένη περίπτωση συστηματικής κατάχρησης του νόμου είναι η υποβολή αίτησης, παρά το γεγονός ότι ο ενδιαφερόμενος γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δεν πληροί τις προϋποθέσεις του νόμου. Οι βασικές προϋποθέσεις για την ένταξη στον νόμο Κατσέλη είναι: • Ο δανειολήπτης να είναι φυσικό πρόσωπο, δηλαδή να μη διαθέτει εμπορική ιδιότητα και • Το ύψος της ακίνητης περιουσίας να είναι έως 120.000 ευρώ (για τον άγαμο) προσαυξημένο κατά 40.000 ευρώ για τον έγγαμο και κατά 20.000 ευρώ ανά τέκνο και μέχρι τρία τέκνα. Οι στρατηγικοί κακοπληρωτές, οι οποίοι με βάση τη γενική ερμηνεία δεν είναι μόνον όσοι διαθέτουν εισόδημα και δεν πληρώνουν τις οφειλές τους, αλλά και όσοι βάσει στρατηγικής αποφεύγουν να πληρώσουν γνωρίζοντας ότι δεν θα έχουν επιπτώσεις, υποβάλλουν αίτηση υπαγωγής στον νόμο, παρά το γεγονός ότι δεν πληρούν τις δύο συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Μοναδικός σκοπός το να κερδίσουν χρόνο. Ενδεικτικό της στρατηγικής στόχευσης που έχουν αυτές οι περιπτώσεις είναι το γεγονός ότι περί τους 20.000 δανειολήπτες υποβάλλουν αίτηση και στη συνέχεια παραιτούνται της αίτησης. Η παραίτηση γίνεται συνήθως λίγο πριν από την εκδίκαση της υπόθεσης και ο οφειλέτης καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο να κερδίσει τον απαιτούμενο χρόνο πριν ο φάκελος επιστρέψει ξανά στην τράπεζα και αυτή επανεκκινήσει τις διαδικασίες διευθέτησης. Πολλές φορές μάλιστα –και φυσικά όχι τυχαία– λίγο πριν από την έναρξη εκ νέου των αναγκαστικών μέτρων, ο ενδιαφερόμενος υποβάλλει πάλι αίτηση και παραιτείται ξανά όταν η υπόθεση είναι κοντά στην εκδίκαση. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα κενό που υπάρχει στον νόμο, ο οποίος επιτρέπει σε κάποιον να «μπαινοβγαίνει» αιτούμενος προστασία μία, δύο ή και τρεις φορές και στη συνέχεια να παραιτείται ισάριθμες φορές, αφού δεν έχει καμιά επίπτωση ή συνέπεια. Η ευκολία με την οποία κάποιος μπορεί να «μπαινοβγαίνει» στον νόμο, είναι αποτέλεσμα της ανυπαρξίας ενός προελέγχου κατά το στάδιο υποβολής της αίτησης, όπως συμβαίνει π.χ. στον νόμο για την εξωδικαστική ρύθμιση επιχειρηματικών οφειλών. Αυτή είναι και η αιτία που η πλειονότητα των αιτήσεων απορρίπτεται, αφού υποβάλλονται από οφειλέτες που έχουν εμπορική ιδιότητα και οι οποίοι αν και δεν θα έπρεπε να υποβάλλουν αίτηση υπαγωγής στον νόμο, παροτρύνονται από επιτήδειους –συνήθως δικηγορικά γραφεία που χειρίζονται τέτοιες υποθέσεις– να το πράξουν, κερδίζοντας έτσι την προσωρινή προστασία μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης, κατά την οποία η αίτηση θα απορριφθεί. Η πρακτική κατάργηση, επί σειρά ετών, των μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης έχει «θεριέψει» το φαινόμενο των «στρατηγικών κακοπληρωτών» και σύμφωνα με τα στοιχεία των τραπεζών το 40% των αιτήσεων είτε δεν φθάνει ποτέ σε ακρόαση στο δικαστήριο, είτε η αίτηση προστασίας απορρίπτεται από τον ειρηνοδίκη. Από τη μέχρι σήμερα εμπειρία προκύπτει επίσης ότι υπάρχουν οφειλέτες που ενώ έχουν ζητήσει προστασία μέσω του νόμου Κατσέλη και οι οποίοι θα πρέπει βάσει των κριτηρίων να μην έχουν εμπορική ιδιότητα και να βρίσκονται σε αδυναμία πληρωμής, έχουν εντοπιστεί στη συνέχεια να επιχειρούν να κάνουν και αίτηση μέσω του εξωδικαστικού μηχανισμού, οι προϋποθέσεις του οποίου είναι οι ακριβώς αντίθετες, δηλαδή κάποιος να έχει την εμπορική ιδιότητα και η επιχείρηση να είναι βιώσιμη. Ο αυστηρός προέλεγχος που έχει προβλεφθεί για την ένταξη στην εξωδικαστική ρύθμιση, έχει αποτρέψει προς το παρόν την καταστρατήγηση του νέου νόμου, ωστόσο έχει αποκαλύψει το μέγεθος της κατάχρησης που γίνεται μέσω του νόμου Κατσέλη.