• Σχόλιο του χρήστη 'Αθανάσιος Μανάφας' | 19 Μαρτίου 2021, 11:55

    Καλημέρα σας. 1) Καταρχήν μία καθαρά προσωπική, βασική για εμένα, τοποθέτηση, θεμελιώδους δικαιώματος: Το τέκνο είτε εντός γάμου είτε εκτός, δεν ανήκει στην μητέρα-ούτε στον πατέρα. Η μητέρα και ο πατέρας πρέπει να ανήκουν στο τέκνο. Οπότε θεωρώ αστοχία την έκφραση "...το τέκνο ανήκει στην μητέρα του...". 2) Φιλικό μου πρόσωπο, είναι πατέρας, με τέκνο από εφήμερη σχέση εκτός γάμου(τέκνο 1 έτους, που το έχει δεί μόνο στην βάφτισή του), σχέση που έληξε μετά από επίσημο αρραβώνα άμεσα και άσχημα(πριν τον τοκετό). Πατέρας ο οποίος εκλιπαρεί για εκούσια νομική αναγνώριση, για κοινή ανατροφή(ίσες γονικές ευθύνες), πατέρας ο οποίος καταβάλλει εθελούσια διατροφή από την πρώτη ημέρα της γέννησης του τέκνου. Η μητέρα, οικονομικά εύρωστη, δεν δέχεται την νομική αναγνώριση, λέγοντας στον πατέρα: "...αν θές και τολμάς, κάνε δικαστήριο και θα δούμε αν θα πάρεις ποτέ παιδί, σε προκαλώ...". Με την χρονοβόρα και δαπανηρή δικαστική διαδικασία(συν οτι στην περίπτωση αυτή δεν έχει δικαίωμα ο πατέρας για ασφαλιστικά μέτρα), όταν θα τελεσφορήσει η διαδικασία, το τέκνο θα είναι περίπου 4 ετών. Στην καλύτερη περίπτωση ο πατέρας του θα είναι ένας άγνωστος, στην χειρότερη και πιο πιθανή περίπτωση, θα έχει αποξενωθεί το τέκνο. Και ερωτώ: Ποιος, πως θα προστατευθούν τέκνα σε τέτοιες περιπτώσεις? Πρόταση: Να υπάρχει δυνατότητα εξωδικαστικής διαδικασίας, όπου ο Εισαγγελέας θα μπορεί να διεκπεραιώνει την υπόθεση της αναγνώρισης του τέκνου, όταν ο γονιός(η μητέρα) αρνείται, και κρίνει ο Εισαγγελέας αυτό οτι είναι εις βάρους του δικαιώματος και συμφέροντος του τέκνου, δικαίωμα που έχει να ανατρέφεται από κοινού από δύο κατάλληλους γονείς