• Σχόλιο του χρήστη 'ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ' | 20 Μαρτίου 2021, 19:12

    Ήδη με την απλή διαφωνία μεταξύ των γονέων για την άσκηση της γονικής μέριμνας, ο Δικαστής ενθαρρύνεται να παρεκκλίνει από την αρχή "από κοινού και εξίσου", αν και αυτό έχει αποδειχτεί επιστημονικώς το πλέον συμφέρον για τα παιδιά κατά γενικό κανόνα, ακόμη και σε περιπτώσεις αρχικής διαφωνίας μεταξύ των γονέων, ακόμη και σε περιπτώσεις συγκρούσεων κατά το χωρισμό. Έτσι αρκεί και μόνον η αρνησικυρία (βέτο) του ενός γονέα, για να μην υπηρετείται το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού. Έτσι και η γονική ισότητα νοείται τελικά μόνον ως συναινετική, σε αντίθεση με οποιανδήποτε άλλη μορφή ισότητας. Και αν ακόμη θεωρηθεί πως η διαφωνία των γονέων από μόνη της δε θα αρκεί για την επιλογή της παρέκκλισης από το Δικαστή, θα είναι εύκολο για τον συντηρητικό Δικαστή που διαφωνεί με την αρχή "από κοινού και εξίσου" να επικαλεστεί πως οι εκάστοτε συγκρούσεις των γονέων καθιστούν τη μέχρι τότε άσκηση κοινής γονικής μέριμνας αντίθετη προς το συμφέρον του τέκνου. Ακόμη και για την επιλογή του τρόπου κατανομής ή την αφαίρεση της γονικής μέριμνας από τον έναν γονέα, δε γίνεται εδώ αναφορά στα κριτήρια του Άρθρου 5 παρ. 2 του παρόντος Ν/Σ, τουναντίον τίθενται άλλα κριτήρια, πιθανώς αντικρουόμενα με εκείνα του Άρθρου 5 και μάλιστα επικίνδυνα προς πρόκληση πλάνης: πχ οι έως τότε στενότεροι δεσμοί του τέκνου με τον έναν γονέα, μπορεί να είναι αποτέλεσμα παραβατικών συμπεριφορών του ιδίου ή ελλείψεως σεβασμού του εναντίον του άλλου γονέα, ή ακόμη και να αποτελούν απλώς τους δεσμούς προσκόλλησης του βρέφους προς τη μητέρα, που όμως δε θα έπρεπε να δεσμεύουν και όλα τα άλλα ηλικιακά στάδια της ανήλικης ζωής του τέκνου. Η πραγματογνωμοσύνη ίσως θα έπρεπε να έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα, εφόσον την αιτείται έστω και το ένα μέρος.