• Σχόλιο του χρήστη 'ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥ' | 22 Μαρτίου 2021, 15:22

    Ο θεσμός της διαμεσολάβησης στις οικογενειακές διαφορές και μάλιστα της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης, έχει ήδη θεσπιστεί με το ΝΟΜΟ 4640/2019 (ΦΕΚ Α' 190/30.11.2019). Σε κάθε περίπτωση αποτελεί υποχρέωση μέχρι σήμερα τόσο των δικαστικών συμπαραστατών των διαδίκων όσο και των δικαστών η προσπάθεια για εξωδικαστική επίλυση των οικογενειακών διαφορών και για το λόγο αυτό, πολύ συχνά τα μέρη οδηγούνται σε συναινετικό διαζύγιο. Η προσφυγή στη διαμεσολάβηση που θεσπίζει το νέο άρθρο 1512 ΑΚ δεν έχει να προσφέρει τίποτε παραπάνω στην δικηγορική και δικαστηριακή πρακτική, παρά μόνο να δημιουργήσει εντυπώσεις για το δήθεν συναινετικό πνεύμα επίλυσης των διαφορών που διέπει το νέο νομοσχέδιο, προλειαίνοντας το έδαφος για το επόμενο άρθρο, που μόνο κατ’ επίφαση εξυπηρετεί το αληθινό συμφέρον του παιδιού, προσθέτοντας περισσότερη δικαστηριακή ύλη και αντιδικία στα ήδη συγκρουσιακά διαζύγια. Ο διαμεσολαβητής δεν μπορεί να κάνει ουσιαστική έρευνα ως προς το περιβάλλον του ενός και του άλλου γονιού, σε σχέση πάντα με το συγκεκριμένο αντικείμενο της δίκης, για να καταλήξει εν τέλει με γνώση και στοιχεία σωστά η εκτίμηση στο δικαστήριο για το τι είναι καλύτερα για το παιδί. Είναι άξιο απορίας, γιατί ο Νομοθέτης δεν αναζητά τις δομές εκείνες, στελεχωμένες με έμπειρους κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους, οι οποίες ήδη υπάρχουν νομοθετημένες με τον νόμο 2447/1996. Ο τελευταίος προβλέπει την ίδρυση σώματος οικογενειακών κοινωνικών λειτουργών και τη στελέχωση και από άλλους επαγγελματίες όπως παιδοψυχίατρους ,ψυχολόγους κλπ. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να γίνει, κατανοητό, ότι η διαμεσολάβηση κοστίζει τόσο σε χρόνο όσο και σε χρήμα. Δεν έρχεται να αντικαταστήσει προφανώς το φυσικό δικαστή, πράγμα το οποίο είναι ούτως ή άλλως αδύνατο, έρχεται απλά θα θεσπίσει έξτρα εμπόδια και προσχώματα στον γονέα που θέλει να αξιώσει από τη δικαιοσύνη μια δίκαιη και ορθή προς το συμφέρον του τέκνου λύση.