• Σχόλιο του χρήστη 'ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥ' | 22 Μαρτίου 2021, 15:19

    Είναι προφανές ότι, σύμφωνα με το νέο άρθρο του επίμαχου Νομοσχεδίου, αν οι γονείς δεν συμφωνούν από κοινού για το ποιος θα ασκεί εν τοις πράγμασι την επιμέλεια του τέκνου, με ποιον θα διαμένει το τέκνο και πώς θα ασκείται η επικοινωνία με τον άλλο γονέα, κάτι που συμβαίνει πάντοτε στα συγκρουσιακά διαζύγια –εν αντιθέσει με τα συναινετικά- θα επιλαμβάνεται και πάλι το αρμόδιο δικαστήριο, όπως συμβαίνει και με τον ισχύοντα Νόμο. Τώρα όμως θα είναι απολύτως δεμένα τα χέρια του Δικαστή, ακόμα και σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας που δεν έχουν καταστεί αμετάκλητες, και θα είναι υποχρεωμένος να εκδίδει αποφάσεις, συμμορφούμενος «με τις υποδείξεις», ανεχόμενος τις αντισυνταγματικές παρεμβάσεις στο έργο του. Ιδίως, ως προ τη γ’ περίπτωση της δεύτερης παραγράφου, θα πρέπει να λεχθεί ότι προξενεί αρκετά μεγάλη εντύπωση το γεγονός, ότι ο νομοθέτης επιλέγει ξανά, να παρακάμψει για άλλη μια φορά τη δικαιοδοτική κρίση φτάνοντας στο σημείο να θεσπίσει ως μια από τις πιθανές επιλογές του δικάζοντος δικαστηρίου τη διαμεσολάβηση. Σκόπιμα μάλλον αγνοείται το γεγονός ότι για να φτάσει οποιοσδήποτε πολίτης στο σημείο να απευθυνθεί στη δικαιοσύνη, επιβαρυνόμενος όλα τα δικαστικά έξοδα, καθώς και το ψυχικό βάρος που συνεπάγεται πάντα ο δικαστικός αγώνας, ιδίως μάλιστα σε περιπτώσεις οικογενειακού δικαίου, έχει ήδη, ούτως ή άλλως εξαντλήσει από πριν κάθε δυνατότητα και προσπάθεια συμβιβαστικής λύσης με το άλλο μέρος. Δεν περίμενε την απόφαση του δικαστηρίου γι αυτό. Είναι ενοχλητικά πιεστική και κατάφωρη η υπερπροσπάθεια που γίνεται από το νομοθέτη να μειωθεί τον εν γένει δικαίωμα των πολιτών στην αμερόληπτη δικαστική προστασία.