Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ – ΚΑΤΟΙΚΙΑ, ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΤΕΚΝΩΝ Άρθρο 3 Κατοικία ανηλίκου – Τροποποίηση άρθρου 56 ΑΚΣχόλιο του χρήστη Ζορζέτ | 23 Μαρτίου 2021, 01:00
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ζορζέτ' | 23 Μαρτίου 2021, 01:00

    Ο πατέρας του παιδιού μου δεν ξέρει τι νούμερο ρούχα και παπούτσια φοράει ο γιος του, που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού, υψηλής λειτουργικότητας. Θεωρεί πως οι λογοθεραπειες, έργο θεραπείες, ο παιδοψυχολογος και ο παιδοψυχιατρος είναι για να "μου παίρνουν τα λεφτά" και να "αχρηστευουν το παιδί" που είναι απλά πολύ αντικοινωνικό αντράκι και ιδιότροπο, σαν τον ίδιο, με μια κάποια επιθετική συμπεριφορα, που τον κάνει έως και περήφανο. Θεωρεί ότι η ειδική διατροφή, σε ένα παχύσαρκο παιδί, είναι μια ανοησία και το 8χρονο παιδί μπορεί να τρώει 2 πιτόγυρα κάθε μέρα καθώς δεν προλαβαίνει να μαγειρέψει, ενώ αντιμετωπίζει και ο ίδιος του προβλήματα υγείας από παχυσαρκία. Σημειώστε ότι κάθε απόγευμα βλέπονται και ο γιος μας τρώει, συνήθως, μαζί του βραδινό... Με βρίζει μπροστά του, όποτε τον παρακαλάω να μην του δώσει junk food και να χρησιμοποιήσει τα έτοιμα ταπερ που του στέλνω, ενώ συχνά-πυκνά ξεστομίζει απειλές για χειροδικία, από τον εκνευρισμό του, επίσης μπροστά στο παιδί. Τον παίρνει και τον φέρνει με το μηχανάκι, γιατί κουράζεται πολύ και δεν μπορεί να περπατήσει, άλλωστε για 1 χιλιόμετρο που απέχουν τα σπίτια μας δεν τρέχει και τίποτα. Ο Κορωνοϊός είναι μια σκευωρία, το εμβόλιο έχει τσιπακι, απειλείται η ορθοδοξία και τώρα που έρχεται ο αντίχριστος δηλώνει ότι "εγώ θα πάρω τον γιο μου να πάμε στο βουνό"... Ξεχνάει να θυμήσει στο παιδί να πάρει μαζί του την σχολική τσάντα του, μαζί με τα ρούχα που του δίνω γιατί αυτός δεν έχει, όταν το επιστρέφει μετά από ΠΣΚ και πάντα τον φέρνει εντελώς αδιάβαστο. Θεωρεί πως και η σχολική εκπαίδευση δεν είναι και κάτι τόσο το σημαντικό, ενώ η μεγαλύτερη μέριμνα του είναι είτε να φοβερίζει λεκτικά, προτάσσοντας τον σωματικό του όγκο, όποιον του αναφέρει ότι τοσο το παιδί όσο και ο ίδιος χρειάζονται βοήθεια (όταν λάμβανα ήδη την δική μου, και - μαντέψτε- η πρώτη ερώτηση που μου απηύθυνε η ειδικός ήταν πόσο συχνά βλέπει ο πατέρας το παιδί, που εννοείται είχε πάλι αρνηθεί να παραστεί) είτε να πλασάρει και μια δακρυβρεχτη, πονεμένη ιστορία για το πόσο προσπαθεί αλλά οικονομικά δεν μπορεί (βέβαια προ καραντίνας είχε καθημερινά νυχτερινή ζωή και τύχαινε να στήνει και το παιδί ενίοτε στα ραντεβού καθώς, μεθυσμένος, αποκοιμιόταν) ενώ έχει και γνωμάτευση από ψυχίατρο ως μυθομανής. Στην κοινή συνάντηση μας με ειδικό υγείας δημοσίου φορέα, που πραγματοποιήθηκε προ λίγων μηνών εν μέσω απειλών γιατί "θα το χαζέψεις το παιδί, εσύ έχεις το πρόβλημα" και ενώ αδυνατούμε στην δεδομένη φάση να προπληρωνουμε θεραπευτικές συνεδρίες σε ιδιωτικό κέντρο, με χτύπησε με γροθιά στον μηρό μου, διακριτικά, ελπίζοντας ότι η ειδικός δεν έβλεπε, γιατί τόλμησα να αψηφήσω τις οδηγίες του ότι" εκεί μέσα μην τολμήσεις να πεις ότι το παιδί έχει πρόβλημα" και ανέφερα ότι κρίνω πως θα βοηθηθούμε και οι 3 μέσα από συνεργασία με αρμόδιες ειδικότητες. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, με τον οποίο είμαστε σε άτυπη διάσταση εδώ και καιρό χωρίς να έχει κινηθεί επίσημα διαδικασία διαζυγίου, γιατί οταν είχα τα χρήματα κωλλυσιεργησε και δεν μου το έδωσε κι όταν θέλησε ο ίδιος μου έβαλε ρήτρα για κοινή επιμέλεια, που ενίοτε μεθά και ερχεται να πάρει το παιδί του και να περάσουν χρόνο μαζι,κοιμώμενος σε έναν καναπέ ο ίδιος και το παιδί να με καλεί γιατί πεινάει, που έχει παρελθοντικές καταδίκες, προ γάμου, για παραβιάσεις του κοκ και ατυχήματα, που μας βασανίζει και παράλληλα βασανίζεται, ψυχικά, με την ευερεθιστοτητα του και τα ξεσπάσματα του απέναντι στα αναπτυξιακά θέματα του παιδιού και την δική μου άρνηση συνεργασίας σε παρωχημενα γονέϊκα, κακοποιητικα μοντέλα, που μου ασκεί οικονομική βία καθώς πρέπει να ανέχομαι κάθε συναισθηματική και ψυχική επίθεση, προσβολή και παραλήρημα του, για να παράσχει μόνο τροφή για το παιδί, συμμετοχή στα εξωσχολικα κι ένα πολύ μικρο, συμβολικό πόσο της τάξης των 5-20€ ανά εβδομάδα, ενώ στο παρελθόν κρατούσε όλα τα επιδόματα που καταθέτονταν στον λογαριασμό του για τις ιδιωτικές θεραπείες του παιδιού, χωρίς να μου επιστρέφει το ποσό που προπληρωνα. Προσωπικά αδυνατώ να εργαστώ κανονικά, καθώς το παιδί χρειάζεται υποστήριξη, τόσο μαθησιακά, όσο και κοινωνικά που ο πατέρας του, καθ'ομολογια του, αδυνατεί να παράσχει ή έστω να συμμετάσχει σε αυτήν, οπότε και, ανέλαβα τον ρόλο αυτόν, του βασικού φροντιστή. Χωρις να αμφιβάλλω στιγμή ότι τον αγαπάει περισσότερο από όσο δύναται να αγαπά κάποιον άλλο άτομο στον κόσμο, ο άνθρωπος αυτος περιμένει πώς και πώς να περάσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, παρόλο που έχει ελεύθερη και καθημερινή επικοινωνία με τον γιο του, σαν μια προσωπική νίκη, λέγοντας μου αυτολεξεί "τώρα κόψε τον σβέρκο σου", "δεν θα παίρνεις μια από εμένα", "τώρα κάνε τα κουμάντα σου" "τώρα μείνε μόνη σου". Ο άνθρωπος αυτός, έχει άστατη δουλειά ή όποια απαιτεί μετακινήσεις αλλά και γενικά, λόγω οικονομικής αστάθειας, αλλάζει με μια συχνότητα ανά διετία περίπου οικία, ενώ δεν διατηρεί δωμάτιο παιδικό, κάνει συγκοιμηση με το παιδί που χρειάζεται απαραιτήτως συγκεκριμένο πλανο για να μην παλινδρομει συμπεριφορικά, και αν δεν του καθαρίσω το σπίτι δημιουργείται υγειονομικό πρόβλημα και μαζί του περνά χρόνο εκεί και το παιδί μου. Πως θα διασφαλίσετε λοιπόν μέσω αυτού του νομοσχεδίου μια ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΉ συνεπιμελεια, σε ένα πρώην ζευγάρι που δεν έχει κανέναν κοινό κώδικα επικοινωνίας και υπάρχει ψυχολογική, οικονομική, αλλά και έμφυλη βία; Το παιδί μου κι εγώ ζούμε το θέατρο του παραλόγου. Προσυνεννοουμαστε με μυστικούς κώδικες, τύπου "μαμά να σου θυμίσω τις μπανάνες από το σούπερ" ή "μου έπλυνες το παιχνίδι μου;" κάθε φορά πριν πάει στου πατέρα του, για να με καλέσει τηλεφωνικά και να μου τους πει, αν έχει ο πατέρας του τα νεύρα του και δεν αντέχει το παιδί άλλο την βία της έντασης του, καθώς του ασκεί ψυχολογική βία, με φωνές και επιθετικές κινήσεις, λεκτικές απειλές (δεν σε ξαναπαίρνω από την μάνα σου, δεν θα με ξαναδείς, πλήρωσα βενζίνες να ερθω να σε πάρω, φύγε τώρα από το σπίτι μου και μην ξαναπατήσεις) αν τολμήσει να του πει ότι θέλει να φύγει νωρίτερα από αυτόν, γιατί δεν αντέχει άλλο. Πώς θα πάει και θα στηρίξει το παιδί στις θεραπείες κάποιος που θεωρεί χάσιμο χρόνου και χρημάτων τα θεραπευτικά πλάνα, πώς θα πάει το παιδί του για σωματική άσκηση και εκτόνωση ένας άνθρωπος που δεν μπορεί και θέλει να κινηθεί; Πώς θα διαδρασει το παιδί με τους λίγους φίλους του, όταν οι γονείς των φίλων του δεν επιθυμούν επαφή με τον τόσο έντονα παρεμβατικό και παραβιαστικό πατέρα του; Πως θα μπαίνει και θα βγαίνει από το τόσο απαραίτητο πλαίσιο ασφαλείας, σταθερότητας και ηρεμίας κάθε παιδί και ειδικά τα με αναπτυξιακές διαταραχές παιδιά, αλλά και τα ΑΜΕΑ και όσα δεν θέλουν άλλη επαφή με τον μπαμπά τους γιατί ήταν ουσιαστικά απών από την ζωή τους και κακοποιητικος μέσα στο κοινό σπίτι απέναντι στην μητέρα τους και τα ίδια, κατ επέκταση, περνώντας μισό-μισό χρόνο σε 2 σπίτια, σε άλλες περιοχές, με άλλες συνήθειες, φοβουμενα και μη εισακουομενα; Σας παρακαλώ θερμά, απορρίψτε το. Προστατεύστε τα δικαιώματα μας, γυναίκας και παιδιού. Βοηθειστε μας να ζήσουμε αξιοπρεπώς, μακριά απο κακοποιητικες συμπεριφορές και να μεγαλώσουμε όσο πιο όμορφα και ήρεμα τα ήδη τραυματισμενα παιδιά μας και τους ευατους μας μέσα σε αυτήν την τόσο έντονα επικριτική και αφιλόξενη κοινωνία για μια μονογονεα μητέρα. Στηρίξτε μας, μην μας ρίχνετε μέσα στο κολαστήριο ξανά, μην μας επανατραυματίζετε. Γράφω εδώ, δημόσια, κάτω από το νομοσχέδιο, νιώθοντας ντροπή αλλά στεκομενη με ειλικρίνεια, για να έχω ήσυχη την συνείδηση μου ότι βοηθώ να σχηματίσετε μια ρεαλιστική εικόνα εκείνης της πλευράς που από φόβο και ντροπή συνήθως δεν μιλάει, αλλά σιωπά και καρτερεί να μεγαλώσει το παιδί. Προφυλαξτε μας! Με εκτίμηση, οι μητέρες σας και οι μητέρες των παιδιών σας