• Σχόλιο του χρήστη 'Κυριάκος Κ.' | 30 Μαρτίου 2021, 16:04

    Mε τη παρούσα αλλαγή του εν λόγω άρθρου, ο γονέας που για οποιοδήποτε λόγο κρίνει ότι η υπόθεση σχετικά με το τέκνο του και τον άλλο γονέα έχει βρεθεί σε τέλμα και χρήζει διευθέτησης από τους θεσμούς της πολιτείας, αναγκάζεται πλέον να ανεύρει διαμεσολαβητή, να τον προπληρώσει, να παραστεί αυτοπροσώπως σε μια άνευ ουσιαστικής σκοπιμότητας συνάντηση (η οποία θα μπορούσε να έχει λάβει χώρα και χωρίς την υπόδειξη του εν λόγω νομοθετήματος…), αδιαφόρως φυσικά του εάν ο άλλος γονέας έχει όντως πρόθεση και επιθυμία να παρευρεθεί κι αυτός και αφού ολοκληρωθούν όλες οι ανωτέρω διαδικασίες, τότε αποδίδεται πλέον από το νομοθέτη η «πολυτέλεια» να κριθεί η υπόθεση του πολίτη από την ελληνική δικαιοσύνη.   Πέραν αυτού, καθίσταται προβληματική, άνευ ετέρου τινός, ακόμη και εκ της γραμματικής ερμηνείας η φράση του νέου άρθρου «εάν είναι απαραίτητο», ενώ λίγο νωρίτερα αναφέρει «υποχρεούνται».  Σε κανένα σημείο δεν εξειδικεύεται ΠΟΤΕ θα κρίνεται αυτό απαραίτητο, από ΠΟΙΟΝ και μια ΠΟΙΑ κριτήρια. Είναι απαράδεκτο ένα νομοθέτημα επεξεργασίας τόσων χρόνων και το οποίο ορίζει τη ζωή των ανήλικων τέκνων της χώρας, να φτάνει στο σημείο να αφήνει τέτοια ρυθμιστικά και νομικά κενά, έρμαια στην ερμηνευτική εκδοχή που θα επιλέξει ο καθένας με κίνδυνο τελικά το ίδιο το συμφέρον του τέκνου.