• Σχόλιο του χρήστη 'Ανατολή Παρασχάκη' | 1 Απριλίου 2021, 18:09

    Οι Johnston, Campbell και Tall (1985) χρησιμοποίησαν δεδομένα για 80 διαζευγμένες οικογένειες με 100 παιδιά για να αναπτύξουν μια τυπολογία παραγόντων που συμβάλλουν στο αδιέξοδο των καταστάσεων του συγκρουσιακού διαζυγίου. Η πλειονότητα των γονέων σε αυτή τη μελέτη παρουσίασε χαρακτηριστικά παθολογίας χαρακτήρων, ορισμένοι δε εμφανώς διαταραχές προσωπικότητας. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το κίνητρο για τη διαφωνία μεταξύ των συζύγων, προήλθε περισσότερο από τα διαρκή χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους, όπως η ανάγκη να πολεμήσουν, παρά από τις συνθήκες του χωρισμού ή τις ανάγκες του παιδιού. Οι Stolberg, Camplair, Currier and Wells (1987) εξέτασαν ατομικούς, οικογενειακούς και περιβαλλοντικούς καθοριστικούς παράγοντες για την προσαρμογή των παιδιών μετά το διαζύγιο. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα γεγονότα που αλλάζουν τη ζωή ενός παιδιού, όπως η μετακόμιση σε νέο σπίτι ή η αλλαγή σχολείων, είναι πολλοί σημαντικοί καθοριστικοί παράγοντες για την κακή προσαρμογή του παιδιού μετά το διαζύγιο. Στους καθοριστικούς παράγοντες ακολουθεί η οικογενειακή εχθρότητα και η δυσκολία προσαρμογής των γονέων . Συνεπώς, σε μια συγκρουσιακή διάσπαση συμβίωσης, όπου εκτός από τις σωματικές βλάβες, έχει επέλθει και εξακολουθητικά έντονη ψυχολογική βία και εκβιασμός του τύπου: «θα σε καταστρέψω, δεν θα ξαναδεις τα παιδιά ποτέ ξανα, εάν τολμήσεις τα πάρεις και φύγεις» και όλα αυτά μπροστά στα μάτια των παιδιών, πώς θα μπορέσουν να ξεπεραστούν, ώστε να οδηγηθεί το πρώην ζευγάρι σε πολιτισμένο καθορισμό της επιμέλειας των τέκνων;