• Οι γονείς προτείνεται να απευθύνονται σε αμειβόμενες υπηρεσίες διαμεσολάβησης για την εξεύρεση κοινά αποδεκτών λύσεων (αναμονή έκδοσης σχετικών διευκρινιστικών υπουργικών αποφάσεων), από τις οποίες, εξ ορισμού, αποκλείονται της πρόσβασης γονείς που διαβιούν σε συνθήκες φτώχειας και οικονομικής αποστέρησης ή γονείς που είναι κοινωνικά αποκλεισμένοι. Έχουμε να παρατηρήσουμε μάλιστα ότι σύμφωνα με τον έως σήμερα ισχύοντα ν. 4640/2019 για τη διαδικασία της διαμεσολάβησης, η υποχρεωτική συνεδρία διαμεσολάβησης (άρθρο 6 παρ.1α, του ν. 4640/2019) αφορά μεν οικογενειακές διαφορές, εκτός από αυτές των περιπτώσεων α΄, β΄ και γ΄ της παραγράφου 1, καθώς και εκείνες της παραγράφου 2 του άρθρου 592 Κ.Πολ.Δ (δηλ. εκτός από διαζύγια, ακύρωση γάμου, διαφορές από τη σχέση γονέων και τέκνων κλπ). Ο ορισμός της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης για τις περιπτώσεις συγκρουσιακών διαζυγίων και διενέξεων σε θέματα επιμέλειας από το μητρώο διαμεσολαβητών και επομένως της επ’ αμοιβή επίλυσης της διένεξης επί των ευαίσθητων θεμάτων επιμέλειας και φροντίδας ανήλικων τέκνων, επ’ ουδενί δεν ισοδυναμεί με τις παρεμβάσεις και τις πραγματογνωμοσύνες εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού με μακρόχρονη εμπειρία στη συμβουλευτική γονέων, παιδιών και εφήβων. Αντίθετα στις διατάξεις θα έπρεπε να προβλέπεται υποχρεωτική διασύνδεση με δημόσιες υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής στήριξης και συμβουλευτικής καθοδήγησης για γονείς και παιδιά, που κανονικά θα έπρεπε να είναι διαθέσιμες στο πλαίσιο της λειτουργίας Οικογενειακών Δικαστηρίων (που θα έπρεπε να έχουν ήδη συσταθεί) και να πλαισιώνονται από διεπιστημονική ομάδα αποτελούμενη από κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, παιδοψυχίατρους, κ.α.