Αρχική Ένταξη των περιοχών ισχύος του κτηματολογικού κανονισμού Δωδεκανήσου στο εθνικό κτηματολόγιο, εφαρμογή σε αυτές της κοινής εθνικής νομοθεσίας...Άρθρο 6 – Συλλογή αναγκαίων για τις εγγραφές στοιχείωνΣχόλιο του χρήστη Γεώργιος Λαμπαδάκης | 3 Απριλίου 2022, 23:17
- Αρχική
- Πρωθυπουργός της Ελλάδας
- Ανοικτή Διακυβέρνηση
- Δικτυακός Τόπος Υπουργείου
- Διαβουλεύσεις Υπουργείων
Η παράγραφος 2 του συγκεκριμένου άρθρου που αναφέρεται στην καταχώριση ως δικαιούχου ακόμη και ατόμου που κατά την συλλογή και επεξεργασία στοιχείων διαπιστώνεται ο θάνατος του είναι εξόχως προβληματική, ειδικά για τα ακίνητα που φέρονται να ανήκουν μέχρι σήμερα σε άτομα εξ αρχικής ιταλικής εγγραφής (το αργότερο 1930-1932). Οι συγκεκριμένοι ιδιοκτήτες, που αναφέρονται στους κτηματολογικούς τόμους με ιταλική γραφή χωρίς να έχει υπάρξει κάποια μεταγενέστερη εγγραφή μέχρι σήμερα, είναι προφανές 100% ότι έχουν έχουν αποβιώσει, καθώς εάν ληφθεί υπόψη ότι το 1932 το άτομο που εγγράφηκε από τους Ιταλούς ως ιδιοκτήτης έπρεπε να ήταν τουλάχιστον 18 ετών, σήμερα θα έπρεπε να είναι 108 ετών, γεγονός αδύνατο, θα έπρεπε να γραφθεί στο ρεκόρ Γκίνες. Τα συγκεκριμένα ακίνητα πλέον, παρ' ότι τα νέμονται άτυπα άλλοι, είτε μακρινοί κληρονόμοι των αρχικών τιτλούχων είτε άσχετοι με αυτόν, δεν μπορούν να τύχουν νόμιμης εκμετάλλευσης και, ουσιαστικά, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα εγκαταλείπονται. Καθ' ότι οι συγκεκριμένοι αποβιώσαντες έχουν εκατοντάδες πλέον κληρονόμους, δεν είναι δυνατή η απόκτηση των ακινήτων ούτε με έκδοση κληρονομητηρίων αλλά ούτε και με τη μέθοδο της χρησικτησίας. Για πολλούς από αυτούς τους αρχικούς τιτλούχους ή για τους νόμιμους κληρονόμους τους που πέθαναν πριν από την προσάρτηση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα (1947) δεν υπάρχουν επίσημες ληξιαρχικές πράξεις θανάτου (ιταλικές ή μη), με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά δυσχερής η απόδειξη της κληρονομικής διαδοχής. Επίσης, πολλοί κληρονόμοι/κληρονόμων μετανάστευσαν πριν τον β' παγκόσμιο πόλεμο στο εξωτερικό και έχουν χαθεί τα ίχνη τους. Για τις περιπτώσεις, λοιπόν, της αυτούσιας μεταφοράς των αρχικών ιταλικών εγγραφών στο Εθνικό Κτηματολόγιο και, μάλιστα χωρίς τη δυνατότητα διόρθωσης, όπως προβλέπεται στο άρθρο 10 παρ. 4 του ίδιου υπό διαβούλευση νομοσχεδίου (Άρθρο 10 παρ. 4: "Στις περιπτώσεις που η ενεργή μεταφερόμενη εγγραφή είναι η αρχική οριστική καταχώριση στη μερίδα του ακινήτου, σύμφωνα με το άρθρο 39 του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου, δεν χωρεί διόρθωσή της με κανέναν τρόπο") είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ οποιαδήποτε εκμετάλλευση με νόμιμο τρόπο από τον οποιονδήποτε και, αργά ή γρήγορα, θα καταληφθούν από το Δημόσιο. Με τη μετάβαση στο Εθνικό Κτηματολόγιο είναι "χρυσή" ευκαιρία να λυθεί αυτό το πρόβλημα που ταλανίζει πλέον πολλούς από τους νομείς των εν λόγω ακινήτων που ανήκουν σε ιδιοκτήτες-αρχικού τιτλούχους εξ ιταλικής καταγραφής. Για την παραπάνω περίπτωση, για όσες δηλαδή κτηματολογικές μερίδες ανήκουν μέχρι σήμερα στους αρχικούς εξ ιταλικής εγγραφής τιτλούχους που είναι πλέον 100% βέβαιο ότι έχουν αποβιώσει, προτείνω να προβλεφθεί με νομοθετική ρύθμιση ότι θα είναι δυνατή η δήλωση ιδιοκτησίας από νομείς κλπ. με τον ίδιο τρόπο που ισχύει με τη μετάβαση από τα Υποθηκοφυλακεία στο Εθνικό Κτηματολόγιο και φυσικά η δυνατότητα υποβολής ενστάσεων αργότερα από όσους έχουν αντιρρήσεις. Μόνο και εφόσον δεν υποβληθεί δήλωση ιδιοκτησίας από όποιον έχει έννομο συμφέρον, τότε αυτή η εγγραφή (εξ αρχικής ιταλικής εγγραφής) να μεταφέρεται αυτούσια στο κτηματολογικό φύλλο. Επίσης, καλό θα είναι, προς αποφυγή ανάλογων προβλημάτων στο μέλλον, η ίδια πρόβλεψη να επεκταθεί, δοθείσας της ευκαιρίας που δίνεται με τη μετάβαση στο Εθνικό Κτηματολόγιο, και σε όσους ιδιοκτήτες μερίδων, ακόμη και μεταγενέστερων τιτλούχων των αρχικών εγγραφών, αποδεικνύεται με επίσημο έγγραφο ότι έχουν αποβιώσει,εφόσον πάλι υπάρξει δήλωση ιδιοκτησίας από οποιονδήποτε θεμελιώνει έννομο συμφέρον βάσει των όσων ισχύουν σχετικά με τη μετάβαση από τα Υποθηκοφυλακεία στο Εθνικό Κτηματολόγιο.