• Σχόλιο του χρήστη 'Ιωάννης Πίκουλας' | 22 Δεκεμβρίου 2011, 20:22

    Αντί της θεσπίσεως παραβόλων, τα οποία δήθεν αποσκοπούν στην αποτροπή διαιωνίσεως των δικών ενώ τη αληθεία υπηρετούν εισπρακτικούς σκοπούς, ο νομοθέτης, αν ήθελε πράγματι να περιστείλει την διάχυτη στην κοινωνία μας φιλοδικία, θα μπορούσε κάλλιστα, τροποποιώντας τις διατάξεις περί δικαστικής δαπάνης, να ορίσει, κατ΄απόκλιση από την αρχή της καταδίκης του ηττωμένου στην δικαστική δαπάνη του νικητού διαδίκου, ότι κατ΄εξαίρεση ο νικητής διάδικος καταδικάζεται στην δικαστική δαπάνη αν, επί διαφορών με χρηματικώς αποτιμήσιμο αντικείμενο, νίκησε κατά ποσοστό μικρότερο λ.χ. από 25%. Έτσι, αν κάποιος ζητεί τερατώδη ποσά και τελικώς το δικαστήριο κρίνει ότι δικαιούται ψίχουλα, αυτός, καίτοι τυπικώς νικήσας διάδικος, πρέπει να καταδικασθεί στα δικαστικά έξοδα. Έχω την εντύπωση ότι αυτό συμβαίνει στην Αγγλία. Αντί τούτου, ο νομοθέτης προέκρινε, για τους γνωστούς εισπρακτικούς λόγους, να υποβάλει με τον Ν. 3994/2011 και τις αναγνωριστικές αγωγές σε τέλος δικαστικού ενσήμου. Βεβαίως, αν εγίνετο δεκτή η ανωτέρω σημειούμενη πρόταση, δεν θα είχε νόημα η ψήφιση του άρθρου 6 του νομοσχεδίου, καθ΄όσον εκείνος που θα ζητούσε υπέρογκα ποσά ως χρηματική ικανοποίηση προς εκφοβισμό του αντιδίκου του καθώς και προς καταστρατήγηση των διατάξεων με τις οποίες προσδιορίζεαι η καθ΄ύλην αρμοδιότης των δικαστηρίων θα εγνώριζε ότι στην λίαν πιθανή περίπτωση ευνοϊκής για τον ίδιο αποφάσεως του Δικαστηρίου επιδικάζουσας σε αυτόν μικρό κλάσμα των αγωγικών του απαιτήσεων, θα κατεδικάζετο αυτός, καίτοι νικήσας διάδικος, στην δικαστική δαπάνη. Η γνώση αυτή θα περιέστελλε σε ικανό βαθμό την υπερβολική διόγκωση των αιτουμένων αγωγικών κονδυλίων.