Αρχική Δίκαιη ΔίκηΆρθρο 03: ΔιαζύγιοΣχόλιο του χρήστη Νεκτάριος | 24 Δεκεμβρίου 2011, 14:44
  • Σχόλιο του χρήστη 'Νεκτάριος' | 24 Δεκεμβρίου 2011, 14:44

    Ενώ εδώ και δύο δεκαετίες η σύμβαση έχει ψηφιστεί ως νόμος από την Ελλάδα (1992 νόμος 2101/92), δεν έχουμε προοδεύσει καθόλου. Αν θεωρούμε ότι το παιδί μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται αυτήν την ταλαιπωρία και τον εξευτελισμό στα δικαστήρια, κάθε οικογένεια θα δρέψει τους καρπούς των πράξεών της μία δεκαετία μετά, όταν το παιδί θα φτάσει στην εφηβεία και θα προσπαθήσει να ασκήσει τη βία που έχει μάθει να υφίσταται, ή θα αρχίσει να εκμεταλλεύεται καταστάσεις κι ασταθείς ισορροπίες με τον τρόπο που υπέμενε τόσα χρόνια, πρωταγωνιστώντας με τη σειρά του στο παιχνίδι που το βάλανε να παίξει. Σε όλη την Ευρώπη εκτός από την Ελλάδα ισχύει η κοινή επιμέλεια. Μετά από δεκαετίες αποκλειστικής επιμέλειας, που το παιδί με βάση ρατσιστικές διακρίσεις φύλου είναι ιδιοκτησία ενός εκ των δύο γονέων ( παλαιότερα του άντρα κι από το '83 και μετά της γυναίκας), γίνεται αντικείμενο υποβολής, χρησιμοποιείται σαν όπλο ενάντια στον άλλον, αποφέρει χρήματα σε εποχές που οι οι ενήλικες δεν μπορούν να βγάλουν τα προς το ζειν, κλπ. Η εκμετάλλευση του παιδιού εκρέει από τη σκόπιμη κι ωφελιμιστική αναπαραγωγή του διαχωρισμού και της διαμάχης των φύλων που το τρέφουν αυτοί που υποτίθεται το καταπολεμούν. Το γνωστό διαίρει και βασίλευε. Υπάρχουν συγκεκριμένα συμφέροντα που δεν αφήνουν να προχωρήσει το θέμα. Δε χρειάζεται να μεταφορτώσουμε το βάρος στα παιδιά μας και να περιμένουμε για να διδαχθούμε απ' τα λάθη μας και τα παθήματά μας. Δε χρειάζεται να συμβεί σε εμάς τους ίδιους. Μετά από μια γενιά εύκολων και συνεχώς αυξανόμενων διαζυγίων, καταλάβαμε ότι δεν μπορούμε να σταματήσουμε κάποιον από το διαζύγιο με νομικά εμπόδια. Πρέπει όμως να σεβαστούμε τα δικαιώματα του παιδιού. Σε περίπτωση που ο ένας από τους 2 γονείς ζητάει κοινή επιμέλεια, ο άλλος δεν μπορεί να έχει δικαίωμα να την αρνείται, να στερεί από το παιδί τον έναν γονέα και να επιβραβεύεται από το δικαστήριο αντί να τιμωρείται. (δεν αναφέρομαι βέβαια σε περιπτώσεις με σημαντικό λόγο κι αδιάσειστα επιχειρήματα επικινδυνότητας του ενός γονέα.) Η αβάσιμη λογική ότι το παιδί δεν μπορεί να μένει σε 2 σπίτια, είναι γκεμπελικό επιχείρημα. Σύμφωνα με τον Γκέμπελς, ένα ψέμα που λες συνέχεια γίνεται αλήθεια. Δε στηρίζεται πουθενά, γιατί σύμφωνα με τον ορισμό της οικογένειας στην ψυχολογία, "Οικογένεια αποτελούν οι συναισθηματικές σχέσεις μεταξύ των ατόμων." Δεν αναφέρεται το κτίριο. Το κτίριο χωρίς οικογένεια είναι ίδρυμα, πράγμα που δε ζητάμε για τα παιδιά μας. Ή επίσης, αν κοπτόμαστε τόσο για τα παιδιά μας, μπορεί να εφαρμοστεί ο ιταλικός τρόπος. Νοικιάζεται ένα σπίτι, το παιδί έχει το δωμάτιό του, κι οι γονείς μένουν εναλλάξ ανά 15 ημέρες. Επίσης ο ισχυρισμός "το παιδί χρειάζεται τη μητέρα" αν δεν προστεθεί " και τον πατέρα" είναι επίσης γκεμπελικός και αποπροσανατολιστικός και δε στηρίζεται σε καμία θεωρητική βάση. Μελέτες για την ανάγκη και των 2 γονέων, υπάρχουν στην ιστοσελίδα του ΓΟΝ.ΙΣ της μοναδικής οργάνωσης που αγωνίζεται για την ισότητα των γονέων www.gonis.gr Αν δεν γίνει υποχρεωτική η κοινή επιμέλεια, ακόμα κι αν ο κόσμος παίρνει διαζύγιο συναινετικά, θα τρέχει στα δικαστήρια για να διεκδικήσει τα παιδιά, τη διατροφή κλπ. Όχι μόνο θα γεμίζουν τα δικαστήρια, αλλά θα χρησιμοποιείται το παιδί ως θύμα σε αυτήν την διεκδίκηση.