Αρχική Εθνική Σχολή ΔικαστώνΆρθρο 8Σχόλιο του χρήστη Νικόλαος Χονδρός | 15 Ιουλίου 2010, 10:05
  • Σχόλιο του χρήστη 'Νικόλαος Χονδρός' | 15 Ιουλίου 2010, 10:05

    Πράγματι  το προϊσχύον καθεστώς ήταν πολύ καλύτερο του τωρινού άρθρου 10 § 1 α του Ν. 3689/2008. Σκοπός της σχολής είναι να δεχθεί επιστήμονες που έχουν τη θεωρητική κατάρτιση και  να τους βοηθήσει να την εφαρμόσουν κατά την κρίση των υποθέσεων και τη σύνταξη των αποφάσεων. ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ (σύμφωνα με τα όσα ισχύουν τώρα) Α) Το ότι κάποιος είναι Ειρηνοδίκης ενός έτους, δε σημαίνει ότι είναι καλύτερος από έναν απλό πτυχιούχο της Νομικής Σχολής (βλ. πόσες αποφάσεις Ειρηνοδικείων εξαφανίζονται κατ΄ έφεση και μάλιστα για λόγους ορισμένου ή νόμω βασίμου) Β) Τα ίδια ισχύουν για την άσκηση δικηγορίας. Οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η παράσταση σε υπογραφή συμβολαίων ή η σύνταξη δικογράφου δε σημαίνει επάρκεια για άσκηση δικαστικού λειτουργήματος. Στο ερώτημα: «πως ο δικαστής θα κρίνει δικόγραφα άλλων, όταν ο ίδιος δεν έχει συντάξει ποτέ του δικόγραφο», ανταπαντώ «πως ο δικαστής θα ξεχάσει τα όσα λανθασμένα έμαθε κατά τη δικηγορία, με τη σύνταξη αορίστων και μη νομίμων αγωγών». Συμπέρασμα: Ο δικαστής δε συντάσσει δικόγραφα, αλλά κρίνει την υπόθεση που δικάζει. Επομένως δε χρειάζεται να έχει εμπειρία δικηγορίας, αλλά μονάχα οξύνοια, οξυδέρκεια, θέληση να επιμορφώνεται διαρκώς, εργατικότητα και πάνω από όλα ΗΘΟΣ. Σε διαφορετική περίπτωση και 400 χρόνια δικηγόρος να είναι, πάλι θα κρίνεται ως ανεπαρκής.   Γ) Για τους κατόχους διδακτορικού διπλώματος νομικού τμήματος, λίγο πολύ ισχύουν τ’ ανωτέρω. Δ) Όσο για τους δικαστικούς υπάλληλους με πτυχίο νομικού τμήματος νομικής σχολής και πενταετή υπηρεσία στη θέση αυτή, δε μπορώ να κατανοήσω πως ένας υπάλληλος με πτυχίο νομικής, που επί πέντε έτη δέχεται αιτήσεις, εκδίδει πιστοποιητικά και συντάσσει πρακτικά, είναι καλύτερος από τους υπολοίπους πτυχιούχους της νομικής. Εκτός και αν ισχύει το ανέκδοτο : « - Καλά είσαι φαρμακοποιός; - Βεβαίως και είμαι. Στο στρατό ήμουν κουρέας και το κουρείο ήταν απέναντι από το φαρμακείο και όσο να ‘ ναι έβλεπα»