• Σχόλιο του χρήστη 'ΔΑΝΑΗ Β. ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ (Α.Μ.Δ.Σ.Θ.: 9442)' | 11 Μαρτίου 2014, 12:38

    Είναι σκόπιμο να προβλεφθεί ως υποχρεωτική η διαδικασία της διαμεσολάβησης για ορισμένες υποθέσεις, ώστε να ενταχθεί στην ελληνική πραγματικότητα. Υπέρ της εν λόγω άποψης συνηγορεί και η έρευνα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που παρουσιάστηκε τον Ιανουάριο του 2014 με τίτλο «Θέτοντας σε “επανεκκίνηση” την Οδηγία για τη διαμεσολάβηση: Αξιολογώντας τα περιορισμένα αποτελέσματα από την εφαρμογή της και προτείνοντας μέτρα για την αύξηση τω διαμεσολαβήσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση»(http://www.europarl.europa.eu/RegData/etudes/etudes/join/2014/493042/IPOL-JURI_ET(2014)493042_EN.pdf). Τα πλεονεκτήματα του θεσμού είναι αναμφισβήτητα, δεδομένου ότι, σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα, ο μέρος όρος επίλυσης μίας διαφοράς με τη διαδικασία της διαμεσολάβησης στη χώρα μας είναι 39 ημέρες, ενώ με τη δικαστική οδό 1.300 (σελ. 124). Ακόμη, το κόστος της διαμεσολάβησης στη χώρα μας, συγκριτικά με τη δικαστικό οδό, είναι κατά 33% μικρότερο (σελ. 126). Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η πρόβλεψη της διαμεσολάβησης ως υποχρεωτικής, είναι το αποτελεσματικότερο μέτρο για την επικράτηση του θεσμού (σελ. 1, 149). Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ιταλίας, η οποία τον Μάρτιο του 2011 προέβλεψε τη διαμεσολάβηση ως υποχρεωτική. Από τότε, ο αριθμός των εθελοντικών διαμεσολαβήσεων αυξήθηκε από 2.000 σε 45.000 ετησίως (σελ. 8), ενώ το 80% όλων των διαμεσολαβήσεων (εθελοντικών και υποχρεωτικών), είχε επιτυχή έκβαση (σελ. 134). Εάν δεν προβλεφθεί ως υποχρεωτική, τουλάχιστον για ορισμένες διαφορές (λ.χ. οικογενειακές διαφορές ή μικροδιαφορές), η απλή πρόταση του δικαστή για την προσφυγή στη διαδικασία της διαμεσολάβησης (άρθρ. 116Α του σχεδίου ΚΠολΔ), δεν θα οδηγήσει στη διάδοσή της στην ελληνική πραγματικότητα, η οποία δεν έχει ακόμη αποκτήσει την παιδεία της εξωδικαστικής επίλυσης των διαφορών.