• Σχόλιο του χρήστη 'Augusto' | 10 Νοεμβρίου 2015, 12:08

    Γιατί οι αγώνες περί ίσων δικαιωμάτων δεν είναι θεωρητική συζήτηση. Το 2008 και το 2013 αρρώστησα βαριά. Την πρώτη φορά από οξύ ψυχωσικό επεισόδιο, τη δεύτερη από ιδιοπαθή θρομβοπενική πορφύρα. Και στις δύο περιπτώσεις κινδύνευσε η ζωή μου. Και ο Τάσος μου, με τον οποίο μοιραζόμουν ήδη τη ζωή μου επί χρόνια, δεν μπορούσε ούτε να υπογράψει τα έγγραφα της εισαγωγής μου στο νοσοκομείο, ούτε καν να με επισκεφθεί όσο ήμουν δεμένος στο κρεβάτι του Δρομοκαΐτειου ή ημιθανής με 2.000 αιμοπετάλια στο Γενικό Κρατικό αν δεν μεσολαβούσε ο πατέρας μου και τις δύο φορές, διότι η πολιτεία δεν του αναγνώριζε κανένα δικαίωμα ύπαρξης στο πλευρό μου. Οικογένειες που αντιμετωπίζονται ως ξένοι. Ο άνθρωπός σου, η ψυχή της ψυχής σου, ανήμπορος εξαιτίας μιας θηριώδους ανισότητας. Γι' αυτά και για άλλα εξίσου σημαντικά αγωνιζόμαστε με αφορμή το σύμφωνο συμβίωσης και όχι μόνο. Δεν είναι θεωρητική η συζήτηση, ούτε αφορά την 'αισθητική' του καθενός: μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, που αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια. Και δεν θέλουμε να ζούμε σ' έναν τέτοιο κόσμο - τόσο απλά. Και γι' αυτό, με κάθε τίμημα, θα τον αλλάξουμε.