Αρχική Σύμφωνο ΣυμβίωσηςΆρθρο 07: ΛύσηΣχόλιο του χρήστη Ιωάννης | 10 Νοεμβρίου 2015, 15:47
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ιωάννης' | 10 Νοεμβρίου 2015, 15:47

    Ραφαήλ έχεις παρεξηγήσει το νόημα της ιστοσελίδας. Το Υπουργείο ετοίμασε ένα σχέδιο νόμου και καλεί μέσω αυτής της ιστοσελίδας τους πολίτες να εκφράσουν τη γνώμη τους για τυχόν τροποποιήσεις ή κάτι που μπορεί να έχει τυχόν διαφύγει την προσοχή της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής ή κάποιο σημείο που να επιδέχεται αμφίβολη ερμηνεία και να χρειάζεται διόρθωση. Γράφουμε τις τροποποιήσεις που επιθυμούμε να γίνουν μαζί με τα επιχειρήματά μας χωρίς να αφορίζουμε λέγοντας άσχετες, ασυνάρτητες κουβέντες και χωρίς να βρίζουμε. Έχω παρατηρήσει ότι "μπαίνεις" σχεδόν σε κάθε άρθρο και γράφεις κάτι άσχετο από κάτω λες και πρόκειται για τον προσωπικό σου ιστότοπο. Λίγη σοβαρότητα και λίγος σεβασμός σε παρακαλώ. Αναφορικά με τον τρόπο λύσης του συμφώνου, θεωρώ ότι η περίπτωση β' της παραγράφου 1 σχετικά με τη μονομερή συμβολαιογραφική δήλωση συνιστά επικίνδυνα εύκολο τρόπο λύσης της ένωσης διότι μια απλή επίδοση πρόσκλησης για συναινετική λύση δεν είναι δυνατόν να ανοίγει το δρόμο στην άλλη πλευρά να διαλύσει μονομερώς μια συμβίωση (που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και μια ολόκληρη ζωή με ό,τι συνεπάγεται αυτό όπως ενδεικτικά αναφέρω τη δημιουργία περιουσίας, οικογενειακών δεσμών των εκατέρωθεν οικογενειών και πάνω από όλα το συναισθηματικό δεσμό μεταξύ δύο ατόμων κλπ) με την απλή παρέλευση 3 μηνών! Αν είναι δυνατόν! Θεωρώ ότι θα πρέπει οι προϋποθέσεις για τη λύση του συμφώνου να καταστούν πιο δύσκολες και να υπάρχει αναλογική εφαρμογή των διατάξεων περί λύσεως του γάμου. Δεν μπορούν π.χ. 2 άνθρωποι να συμβιώνουν μαζί 30 χρόνια αντλώντας δικαιώματα εκατέρωθεν από αυτή την έννομη σχέση και εν μια νυκτή να διαλύονται όλα με τη γνώμη του ενός και μόνον. Είμαι υπέρ μιας γρήγορης διαδικασίας όταν υφίσταται συναίνεση και των 2 μερών (περίπτωση α΄ της παραγράφου 1) αλλά στην περίπτωση που ο ένας από τους 2 αρνείται να συναινέσει είναι απαράδεκτο, διακινδυνευμένο και ιδιαιτέρως επαχθές να "εικάζεται" ή να "τεκμαίρεται" η συναίνεσή του σε κάτι για το οποίο ουδέποτε συμφώνησε (δηλαδή το χωρισμό). Θεωρώ ότι η περίπτωση β΄ υπερβαίνει την έννοια της ελεύθερης βούλησης και δε σέβεται την ίδια την έννομη σχέση που έχει δημιουργηθεί με το σύμφωνο συμβίωσης, δημιουργώντας προκλητικά εύκολες προϋποθέσεις για τη διάλυσή του. Δηλαδή αν υποθέσουμε για παράδειγμα ότι η επίδοση γίνεται ως "αγνώστου διαμονής" στον καθ' ού ο οποίος ουδέποτε φυσικά θα λάβει γνώση της βούλησης του συντρόφου του για χωρισμό, λόγω γεγονότος ανωτέρας βίας και δίχως δική του υπαιτιότητα, τι θα γίνει; Θα βρεθεί ξαφνικά χωρισμένος χωρίς να φταίει και χωρίς να το ξέρει; Επίσης, θεωρώ ότι σε κάθε περίπτωση η παρέλευση μόλις ενός τριμήνου είναι υπερβολικά συντετμημένη. Γιατί αυτή η βιασύνη; Αυτή τη στιγμή έρχεται ο Νομοθέτης και προσπαθεί να προστατέψει τις σχέσεις που έχουν ήδη δημιουργηθεί και αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής, και κάθε σύγχρονης κοινωνίας και θεωρώ ότι δε θα πρέπει να συμπεριληφθουν στο νομοσχέδιο διατάξεις που ευτελίζουν απαρχής την ίδια την έννοια του συμφώνου συμβίωσης. Το σύμφωνο συμβίωσης έρχεται για να προστατέψει μια σχέση σταθερή και με διάρκεια και ως εκ τούτου θεωρώ απαράδεκτο να εκλαμβάνεται εν τη γεννέση του ως έννοια μεταβλητή και ασταθής.