• Σχόλιο του χρήστη 'Verteidiger' | 22 Σεπτεμβρίου 2010, 17:03

    Ο θεσμός είναι καταδικασμένος να αποτύχει. 1) Έχει εσφαλμένη θεωρητική αφετηρία γιατί παρεισάγει την αρχή της διαθέσεως στην ποινική δίκη για πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει πλέον για το οικονομικό ποινικό δίκαιο: Όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται, τουτέστιν "κάνουμε τη δουλειά" και αν δεν μας πάρουν χαμπάρι τα κρατάμε όλα, αν μας πάρουν χαμπάρι, δεν πειράζει, κάνουμε συνδιαλλαγή και μας μένει και κάτι στο τέλος... Σε θεωρητικό επίπεδο και σε συνδυασμό και με τις λοιπές διατάξεις, ιδίως το άρθρο 1, η διάκριση μεταξύ κακουργήματος και πλημμελήματος στα λεγόμενα οικονομικά ποινικά αδικήματα έχει πλέον εν τοις πράγμασι ισοπεδωθεί. 2) Δεν έχει προοπτικές στην πράξη: Όπου ο θεσμός έχει επικρατήσει, ιδίως στις Η.Π.Α. και (με διαφορετική πάντως μορφή) στη Γερμανία  ο ρόλος του Εισαγγελέα (ή ακόμη και του δικαστή) είναι ενεργός και ουσιαστικός όχι μόνο στο "deal" (όπως λέγεται σε αυτές τις χώρες), αλλά και στο ύψος της ποινής που βάσει αυτού θα επιβληθεί. Διότι το τελευταίο είναι το όπλο του στη διαπραγμάτευση... Εδώ ο Εισαγγελέας προορίζεται για κλητήρας (λες και οι Εισαγγελείς μας έχουν πολυτέλεια χρόνου...), να στέλνει κλήσεις δηλ. και να λέει "ελάτε να τα βρείτε".   3) Μετατρέπει το συνήγορο υπεράσπισης από υπέρμαχο ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και ιερό πρόσωπο της ποινικής δίκης σε διαπραγματευτή δικηγόρο "του καναπέ", ή χειρότερα: σε "έμπορο δικαιοσύνης". Τι να τα κάνεις τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά στο Ποινικό Δίκαιο; Το δόγμα πέθανε, ζήτω η συνδιαλλαγή!