Αρχική Θεατρικές Επιχορηγήσεις1. Πλαίσιο οικονομικού προγραμματισμούΣχόλιο του χρήστη Maria P. | 6 Μαρτίου 2011, 20:13
  • Σχόλιο του χρήστη 'Maria P.' | 6 Μαρτίου 2011, 20:13

    Σε γενικές γραμμές, ο Δ.Μ.(01-03-11)έχει δίκιο. Θα μπορούσε να είναι τόσο απλό το σύστημα. Οι επιχορηγούμενοι καλλιτέχνες να μπορούν ελεύθερα να συνάπτουν συμφωνίες συνεργασίας με τους όρους επιθυμούν και να εισπράττουν τις αμοιβές τους απευθείας από το κράτος, εφόσον η πρότασή τους εγκριθεί με διαφανείς μηχανισμούς. Στην τελική, αυτό που μετράει είναι πρωτίστως το αποτέλεσμα. Οποιοσδήποτε μαξιμαλισμός στο διαδικαστικό της είσπραξης της επιχορήγησης περιπλέκει και απομακρύνει από το ζητούμενο, το οποίο είναι η Τέχνη, ή η καλλιτεχνική έκφραση. Να συμπληρώσω βέβαια ότι οι παραστάσεις που τυγχάνουν επιχορήγησης θα έπρεπε τυπικά να έχουν δωρεάν είσοδο για το κοινό, αφού το χρήμα που εισπράττεται προκύπτει από τα έσοδα του κράτους από τον Έλληνα φορολογούμενο. Βέβαια αυτό θα έπαιρνε χρόνια να γίνει αποδεκτό κυρίως λόγω της λανθασμένης εντύπωσης ότι το κοινό που δεν πληρώνει δε σέβεται αυτό που βλέπει, αλλά με λίγη προσπάθεια νομίζω θα γινόταν αντιληπτό ότι ο θεατής δεν είναι ζώο. Στην τελική θα το έχει ήδη προ-πληρώσει και το εισιτήριο όχι μόνο δε διασφαλίζει την ποιότητα, αλλά καμιά φορά επιβραβεύει τη νωθρότητα εκατέρωθεν. Σαφέστατα δεν έχει νόημα το κράτος να επιχορηγεί ομάδες/θιάσους/θέατρα αλλά παραστάσεις, διότι κανέναν φορολογούμενο δεν αφορά αν κάποιοι βλέπουν το θέατρο ως μέσο βιοπορισμού ή άλλοι όχι, παρά μόνο εαν αυτό που έχουν να δείξουν προάγει τον πολιτισμό και το διάλογο. Εν ολίγοις, μια ομάδα μπορεί να έχει να καταθέσει ένα αριστούργημα και μετά να διαλυθεί, μια άλλη να δικαιολογεί την ύπαρξή της με δουλειές που γίνονται για να γίνουν. Η μόνη διασφάλιση είναι λοιπόν η αξιολόγηση προτάσεων και όχι φορέων, ομάδων κ.α. Ερχόμενοι στο φλέγον ζήτημα της αξιολόγησης, υπάρχει διεθνής εμπειρία στην αξιολόγηση προτάσεων που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη καθώς και γνώση των βημάτων που μετά θα πρέπει να ακολουθούνται για να καταγραφεί και να αξιοποιηθεί η πρόσληψη της παράστασης από το κοινό, καθώς και προτάσεις του για τον πολιτισμό που θα ήθελε να πληρώνει. Επίσης, χρήσιμη θα ήταν μια συνέντευξη με τους μελλοντικά επιχορηγούμενους καλλιτέχνες, όπου θα μπορούσαν να αναπτύξουν το όραμά τους, να φέρουν υλικό οπτικοακουστικό από πρόβες και γενικότερα να υπερασπιστούν τη δουλειά τους καλλιτεχνικά. Όπως αναφέρουν και οι περισσότεροι στη διαβούλευση, η δομή και λειτουργία της κριτικής επιτροπής θα πρέπει να διασφαλιστεί και μην πριμοδοτούνται μονίμως τα ίδια άτομα-θίασοι-ομάδες γιατί δήθεν π.χ. έχουν θέατρα που πρέπει να συντηρήσουν, εργαζόμενους που πρέπει να πληρώσουν, ιστορική-πολιτική σημασία κ.α. Κατά τη γνώμη μου, δε θα έπρεπε να υπάρχουν σαφή χρονικά όρια, εκτός και αν κάτι τέτοιο διευκολύνει τη λειτουργία των επιχορηγήσεων. Μια πρόταση να μπορεί να κατατίθεται οποτεδήποτε προκύπτει η ανάγκη, και. π.χ. να υπάρχει δέσμευση πληρωμής από μέρους του Υπουργείου εντός 2-3 μηνών από την ημερομηνία έγκρισης. Είμαστε σε μια φάση που η Τέχνη μεταλλάσσεται σε καλλιτεχνική έκφραση, αυτοί που την ασκούν γίνονται σχεδόν ίσοι αν όχι περισσότεροι από αυτούς που την δέχονται. Η ποιότητα δε διασφαλιζόταν ποτέ ούτως ή άλλως. Το μόνο κριτήριο για επιχορήγηση θα όφειλε να είναι η αυθεντικότητα μιας ιδέας. Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει και μια μέριμνα για τα πνευματικά δικαιώματα για να αποφευχθεί η κλοπή ιδεών. Ας εξασφαλισθεί η ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει το κράτος στους Έλληνες φορολογούμενους, εαν θέλει να τους προσφέρει Θέατρο.