• Το προσχέδιο φαίνεται να διαπνέεται από μια τακτοποιητική - εισπρακτική λογική, και είναι μάλλον ήδη προϊόν διαβούλευσης με την εργοδοσία του κλάδου και ενδιαφερόμενους επενδυτές στα πλαίσια της περεταίρω ανάπτυξης του ήδη υπεραναπτυγμένου (αλλά άναρχα και χωρίς υποδομές) Θαλάσσιου Τουρισμού. Δεν περιέχει όμως άρθρα που θα εξασφαλίζουν οφέλη στην τοπική κοινωνία και οικονομία από αυτήν την ανάπτυξη και δεν θέτει κάποια όρια ή χωροθέτηση για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος, η κάποιο πλαίσιο για ανάπτυξη περιβαλλοντικά-φιλικών υποδομών. Επίσης απουσιάζει η μνεία και η ενίσχυση πράσινων μορφών θαλάσσιου τουρισμού που δεν απαιτούν καύση ορυκτών καυσίμων. Η συμπερίληψη ενός άρθρου σφήνα (Άρθρο 20) για τον Αλιευτικό Τουρισμό είναι θετική αλλά πρόχειρη, με ασαφές αποτέλεσμα: από τη μία αφήνει παραθυράκι στο να αυτοχαρακτηρίζεται ο οποιοσδήποτε ως ψαράς, από την άλλη φαίνεται να περιορίζει ασφυκτικά το αντικείμενο του αλιευτικού τουρισμού και να αποκλείει πχ το συνδυασμό με άλλα είδη τουρισμού αλλά και τη συνεργασία ψαράδων με εταιρείες θαλάσσιου οικοτουρισμού, εκπαιδευτικού και περιβαλλοντικού τουρισμού, οργανώσεις προστασίας θαλάσσιου περιβάλλοντος. Ο Αλιευτικός Τουρισμός ουσιαστικά χρειάζεται ένα ολόκληρο σχέδιο νόμου, το οποίο θα περιέχει λεπτομερή άρθρα αλλά και προβλέψεις ώστε να μην εντείνει τα φαινόμενα της υπεραλίευσης και της παράνομης αλιείας. Συγκεκριμένα, ανά άρθρο, εκτιμούμε τα εξής: είναι θεωρητικά θετική - και για την μείωση της φοροδιαφυγής - η αποσαφήνιση των σχετικών διατάξεων και η συγκέντρωση τους σε ένα νόμο, αρκεί ο νόμος να απλουστεύει πράγματι τις διαδικασίες, να είναι εφαρμόσιμος στην πράξη και να μην δημιουργεί απλά μειονεκτήματα στη χρήση της ελληνικής σημαίας, δεδομένου ότι δικαίωμα εκτέλεσης ταξιδίων έχουν και τα πλοία αναψυχής με σημαία χώρας ΕΕ, Ε.Ο.Χ και Ε.Ζ.Ε.Σ. (Άρθρο 3). Η απαίτηση προσκόμισης δικαιολογητικών για την απόκτηση άδειας επαγγελματικών πλοίων αναψυχής (Άρθρο 2) από μόνη της, δηλαδή με την απουσία επαρκώς στελεχωμένων ελεγκτικών μηχανισμών, δεν μπορεί να αποτρέψει το φαινόμενο μεγάλα ιδιωτικά σκάφη αναψυχής να δηλώνονται ως επαγγελματικά για να γλυτώνουν τον φόρο, ή σκάφη με ξένες σημαίες να λειτουργούν ως επαγγελματικά, χωρίς ουσιαστικά να ελέγχονται και δημιουργώντας αθέμιτο ανταγωνισμό. Στο Άρθρο 4 παρατηρεί κανείς μια υπερβολική διάθεση παρακολούθησης όλων των στοιχείων και των διαδρομών των επιβαινόντων, με αναφορά σε ανάγκη <> καθενός από τους επιβάτες. Το άρθρο για την Οργανική σύνθεση του προσωπικού των επαγγελματικών πλοίων (Άρθρο 5) είναι ασαφές και δεν φαίνεται να εξασφαλίζει συνθήκες ασφάλειας. Το παράβολο για έκδοση άδειας επαγγελματικού πλοίου αναψυχής (Άρθρο 7) είναι αρκετά χαμηλό για τα μεγάλα πλοία, εφόσον υπολογίζεται ανά μέτρο, μάλλον θα έπρεπε να υπάρχει κλιμάκωση. Το ασφαλιστικό ποσό για πρόκληση θαλάσσιας ρύπανσης 90.000 Ευρώ (Άρθρο 8) είναι πολύ χαμηλό. Το άρθρο 9 (Ημερόπλοια) ορίζει ότι τα επαγγελματικά τουριστικά ημερόπλοια πρέπει να έχουν μεταφορική ικανότητα τουλάχιστον 20 επιβατών, διάρκεια ταξιδιού μέχρι 12 ωρών και επιστροφή στον αφετήριο λιμένα. Αυτά όλα είναι μάλλον αυθαίρετα και περιοριστικά. Γιατί δεν μπορεί ένα πλοίο 15 επιβατών, με διάρκεια περιήγησης 13 ωρών και επιστροφή σε διαφορετικό λιμένα να ονομαστεί ημερόπλοιο; Το άρθρο 12 που απαλλάσσει από τη φορολογία τα <> σκάφη, δημιουργεί παραθυράκι, καθώς είναι ασαφές, και καθώς αρκετές μεγάλες εταιρείες διαθέτουν πχ. Ιστιοπλοϊκά για αγώνες, αλλά και για προωθητικούς-επιχειρηματικούς σκοπούς. Το άρθρο 13 απαλλάσσει όλα τα ιδιωτικά πλοία αναψυχής, ανεξαρτήτως μεγέθους, από την υποχρέωση να έχουν οργανική σύνθεση πληρώματος. Το άρθρο 14 φαίνεται να παρέχει ένα τρόπο μείωσης της φορολόγησης / αποφυγής τεκμηρίων για τα ιδιωτικά σκάφη μέσω δημιουργίας Εταιρειών Ιδιωτικών Πλοίων Αναψυχής οι οποίες θα είναι μη-κερδοσκοπικές! Το άρθρο 16 χαρίζει πρόστιμα και παύει ποινικές διώξεις σε παλαιούς παραβάτες με ένταξη σε ρύθμιση όπως γίνεται εξάλλου με τα αυθαίρετα.