• Σχόλιο του χρήστη 'ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ' | 4 Οκτωβρίου 2020, 21:16

    Είμαι πατέρας ενός παιδιού ηλικίας είκοσι ενός (21) ετών με αυτισμό, νοητική στέρηση και κινητικά προβλήματα. Ζώντας λοιπόν επί είκοσι χρόνια -από κοντά- αυτή την ιδιαίτερη κατάσταση, εκτιμώ ότι είμαι σε θέση να δηλώνω πως η δική μου βιωματική γνώση των προβλημάτων και αναγκών που αντιμετωπίζουν τα ΑΜΕΑ και οι οικογένειές τους, είναι καλύτερη και σαφώς πληρέστερη από αυτήν του οποιουδήποτε Υπουργού και των συμβούλων του. Κατά την συνεδρίαση της 13ης-2ου-2018 της συσταθείσας, με απόφαση του Προέδρου της Βουλής, Υποεπιτροπής για θέματα των ατόμων με αναπηρία και Θέμα της ημερήσιας διάταξης «Δια Βίου Εκπαίδευση, φροντίδα, εργασία, μετά το Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης» παραβρέθηκαν φορείς και εκπρόσωποι - γονείς ατόμων με αναπηρίες. Εκεί συζητήθηκε και αναπτύχθηκε το φλέγον θέμα του θεσμικού και λειτουργικού κενού που υπάρχει αναφορικά με την έλλειψη μίας επίσημης δομής που θα καλύπτει δια βίου την εκπαίδευση και την υποστήριξη των ΑΜΕΑ και μετά την συμπλήρωση του 22ου έτους της ηλικίας τους, όταν δηλαδή όλη η προηγηθείσα εκπαιδευτική διαδικασία διακόπτεται απότομα και η σχολική ζωή δεν υφίσταται πλέον και τα παιδιά υποχρεώνονται να επιστρέψουν στα σπίτια τους με όλες τις σε βάρος τουςκαταστροφικές συνέπειες, λειτουργικές, κοινωνικές, συναισθηματικές και ψυχικές. Κατά την συνάντηση αυτή, οι φορτισμένοι συναισθηματικά γονείς που αγωνιούν για την τύχη των παιδιών τους, ζήτησαν επιτακτικά την δημιουργία μεταγυμνασιακών δομών, στελεχωμένων με επαρκές προσωπικό, οι οποίες δομές θα καλύπτουν τις ανάγκες εκπαίδευσης, θεραπείας, διαβίωσης και σύνδεσης των ΑΜΕΑ με αγορά εργασίας και παράλληλα, βέβαια, με την δημιουργική τους απασχόληση, χωρίς όμως να αναρωτηθούν αν στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε, υπάρχει δυνατότητα του Κράτους να ανταποκριθεί και να υλοποιήσει τέτοια κοινωνικά προγράμματα. Βέβαια, οι παριστάμενοι βουλευτές επικρότησαν και υπερθεμάτισαν τις απόψεις και θέσεις των παρευρισκόμενων γονέων, αν και γνώριζαν, εκ των προτέρων, ότι είναι αδύνατο να υλοποιηθούν. Ορμώμενος λοιπόν από το προσωπικό μου πρόβλημα που είναι κοινό πρόβλημα όλων των γονέων παιδιών ΑΜΕΑ, σας εκθέτω τα βιώματά μας, τις ανησυχίες μας, τις απογοητεύσεις μας, τις εκτιμήσεις μας, καθώς και τις γεμάτες αγωνία προτάσεις μας προς εύρεση κάποιας λύσης. - Το προσδόκιμο όριο της ζωής μου είναι περίπου τα δέκα έτη και του παιδιού μου τα εξήντα. Η καθημερινή αγωνία μου, όπως και όλων των άλλων γονέων είναι, ποια θα είναι η τύχη αυτών των παιδιών μας μετά την αποχώρησή μας σε τόπους χλοερούς. Τα παιδιά αυτά που δεν μπορούν να διαβιώσουν αυτόνομα ούτε να εργαστούν, θα αναγκάζονται, μετά την συμπλήρωση του εικοστού δεύτερου χρόνου της ηλικίας τους που δεν θα ανήκουν πλέον σε κάποιο οργανωμένο πλαίσιο, να επιστρέφουν στα σπίτια τους, με συνέπεια να χάνουν σταδιακά τις όποιες γνώσεις, την μάθηση και τις δεξιότητες που έχουν κερδίσει, σε λειτουργικό, κοινωνικό και επαγγελματικό επίπεδο. - ΟΙ ανάγκες των παιδιών σε φροντίδα, φύλαξη, σίτιση, απασχόληση υφίστανται σε εικοσιτετράωρη βάση επί 365 ημέρες τον χρόνο, αλλά μέχρι σήμερα μερική κάλυψη αυτών και για περιορισμένο χρόνο προσφέρουν τα ΚΔΑΠ -ΑΜΕΑ μέσω επιδοτούμενων προγραμμάτων ΕΣΠΑ και άγνωστο μέχρι πότε, καθώς και οι ΚΥΝΣΕΠ που επιδιώκουν να τεθούν κάποιες βάσεις σε νομικό πλαίσιο, για την επαγγελματική αποκατάσταση όσων ΑΜΕΑ έχουν την δυνατότητα εργασίας. - Η προοπτική δημιουργίας κρατικών δομών, κτιρίων και ιδρυμάτων, που θα προορίζονται για τους τυφλούς, τετραπληγικούς, νοητικά ‘’φυτά’’, υπερκινητικούς-επιθετικούς, σύνδρομα dawn, κλπ, θα δώσει ευκαιρία και χαρά μόνον στον κάθε ΓΚΡΟΥΕΖΑ αυτού του τόπου (ρόλος του Παπαγιαννόπουλου στην ταινία ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ), που θα αναγείρει κτίριο με τετραπλάσια αξία από την τρέχουσα στην αγορά και που θα το στελεχώσει με τριπλάσιο- του απαιτούμενου- προσωπικό, επιλεγμένο πάντοτε από τους ‘’ημέτερους΄΄. - Σήμερα την φροντίδα των παιδιών ΑΜΕΑ μετά την αποφοίτησή τους την αναλαμβάνουν υποχρεωτικά οι γονείς, τα αδέρφια ή και οι στενοί συγγενείς, εφ’ όσον υπάρχουν. Όμως, όταν φύγουν από αυτή την ζωή οι γονείς και δεν υπάρχουν αδέλφια και συγγενείς, ή και αν υπάρχουν είτε δεν δύνανται να ανταποκριθούν σε αυτήν την φροντίδα για διάφορους λόγους, είτε δεν το επιθυμούν, η μόνη επιλογή που απομένει είναι, στην καλύτερη περίπτωση, η διαβίωση σε ΙΔΡΥΜΑ. Όμως στην περίπτωση αυτή, οι συνέπειες για τα παιδιά μας θα είναι δυσβάσταχτες, διότι η αναγκαστική μετάβασή τους σε μία νέα πραγ-ματικότητα που δεν μπορούν –εκ των πραγμάτων- να κατανοήσουν, επιβαρύνει δραματικά τον συναισθηματικό τους κόσμο, με αρνητικές επιπτώσεις πάνω τους, σωματικές και ψυχικές, αφού η μετάβασή τους σε διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που βίωναν μέχρι τα είκοσι δύο χρόνια τους, τους δημιουργεί σύγχυση, αβεβαιότητα, θλίψη και ψυχικές διαταραχές μη διαχειρίσιμες. Πρότασή μας λοιπόν είναι: να δημιουργηθεί εκείνο το νομικό πλαίσιο που θα επιτρέπει και θα παρέχει την δυνατότητα στους ιδίους τους γονείς παιδιών ΑΜΕΑ, να δημιουργήσουν τον χώρο που θα είναι ο επόμενος κοινωνικός, εκπαιδευτικός και δημιουργικός χώρος για τα παιδιά με βαριά αναπηρία, δηλαδή να τους επιτραπεί με δική τους πρωτοβουλία να δημιουργήσουν Δομή Υποστηριζόμενης Διαβίωσης, αυτόνομης ή ημιαυτόνομης. Η Δομή αυτή θα καλύπτει τις ανάγκες εκπαίδευσης, θεραπείας, διαβίωσης, δημιουργικής απασχόλησης και ενδεχόμενα σύνδεσης με την αγορά εργασίας και σε αυτή τη Δομή τα παιδιά μας θα συγκροτούνται σε ομάδες πέντε –έξι ή και επτά ατόμων, με τις ίδιες χαρακτηριστικές ιδιαιτερότητες (τυφλοί με τυφλούς , τετραπληγικοί με τετραπληγικούς , κλπ). Η προτεινόμενη Δομή η οποία θα πρέπει ασφαλώς να έχει νομική υπόσταση, θα αναλαμβάνει την εξεύρεση των απαραιτήτων χώρων και την στελέχωση αυτών με το κατάλληλο προσωπικό. Το κόστος αυτών θα μπορεί να καλυφθεί αν δοθεί η δυνατότητα στην κάθε Δομή να θεωρηθεί FUND προκειμένου να αγοράσει από τις Τράπεζες κάποια ακίνητα με τους ίδιους όρους (3, 4, 5% της αξίας τους). Κάποια ακίνητα εξ αυτών θα διατεθούν για υλοποίηση του επιδιωκόμενου σκοπού, δηλαδή: ένα κατάστημα ως χώρος για φύλαξη- εκμάθηση, ένα διαμέρισμα για την διαβίωσή τους, ένας βιοτεχνικός χώρος για την δημιουργική τους απασχόληση και την καλλιέργεια των όποιων δεξιοτήτων τους και κάποια άλλα ακίνητα για εκμετάλλευση, προς κάλυψη όλων των απαιτούμενων εξόδων (προσωπικό, παγίων, κλπ). Η σίτιση των φιλοξενούμενων στην Δομή των ΑΜΕΑ, θα καλύπτεται από το προνοιακό τους επίδομα. Η χρήση αυτών των ακινήτων θα εξυπηρετεί αυστηρά τον συγκεκρι-μένο σκοπό, με την δέσμευση πως σε περίπτωση παύσης λειτουργίας της Δομής, τα ακίνητα επιστρέφονται στο Κράτος. Tα θετικά αυτής της πρότασης είναι ότι: 1) δίνεται λύση –σε μεγάλο βαθμό– στο πρόβλημα των γονέων, 2) δημιουργούνται χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και 3) μεγάλο μέρος της δεσμευμένης ακίνητης περιουσίας του Ελληνικού λαού παραμένει σε ελληνικά χέρια και μάλιστα για ιδιαίτερο κοινωνικό σκοπό και όλα τα προαναφερόμενα με μηδενική επιβάρυνση στον κρατικό προϋπολογισμό. Για όλα αυτά, το μόνο που απαιτείται είναι μία γενναία Υπουργική απόφαση, όπως με μία γενναία υπογραφή κάποιου άλλου Υπουργού, ο κ. ΚΥMΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΣ βοηθήθηκε και κατόρθωσε να λάβει το πτυχίο της Ιατρικής και να φθάσει επάξια μέχρι το αξίωμα του ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗ. Μετά τιμής ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ