Στην παγκόσμια έκθεση της ΟΥΝΕΣΚΟ για το 2009 αναφέρεται ότι τα πολιτιστικά αγαθά παράγουν περισσότερο από το 7% του παγκόσμιου ΑΕΠ και ότι στη δεκαετία του 90 είχαν ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης διπλάσιο από τις υπηρεσίες και τετραπλάσιο από τη μεταποίση στις χώρες του ΟΟΣΑ.
Γνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των πολιτιστικών αγαθών αφορά τα οπτικοακουστικά μέσα και κυρίως τον κινηματογράφο, με την Αμερική να κατέχει περίπου το 85% των παγκόσμιων προβολών.
Είναι συνεπώς απαραίτητο, όχι μόνο να συμπεριληφθεί στις εισαγωγικές αρχές του σχέδιου νόμου για την «Ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης» η Συνθήκη της ΟΥΝΕΣΚΟ για την προστασία και την προώθηση της πολυμορφίας των πολιτιστικών εκφράσεων όπως προτάθηκε, αλλά και να χρησιμοποιηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού το άρθρο 6 – Δικαιώματα των κρατών μελων σε εθνικό επίπεδο, για να ενισχύσει την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή.
Είναι επίσης απαραίτητο να υιοθετηθεί η πρόταση προηγούμενης παρέμβασης, που ζητά «να προστεθεί ειδικό άρθρο που θα στοχεύει στην ανάπτυξη της κινηματογραφικής παιδείας σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και θα ορίζει τη συμμετοχή του ΥΠΠΟΤ στον σχεδιασμό και την υλοποίησή της, σε συνεργασία με το Υπ. Παιδείας».
Το κινηματογραφικό έργο όπως όλες οι μορφές τέχνης είναι φορέας πολιτισμού και ο πολιτισμός είναι κυρίως θέμα παιδείας. Το Υπουργείο Πολιτισμού οφείλει να διαφυλάξει τον κινηματογράφο και να τον επιστρέψει στην ελεύθερη κοινωνική δαδικασία, για να μην επαληθευτεί ο Οσβαλντ Σπένγλερ που λέει: «Μια μέρα το τελευταίο πορτρέτο του Ρέμπραντ και το τελευταίο κομμάτι του Μότσαρτ θα πάψουν πια να υπάρχουν - μολονότι κάποιο κομμάτι ζωγραφισμένου μουσαμά και κάποιο φύλλο χαρτί με νότες μπορεί να έχουν διασωθεί - γιατί το τελευταίο μάτι και το τελευταίο αυτί που θα μπορούσαν να πάρουν το μήνυμα τους θα έχουν πια χαθεί»
Από κει και πέρα οι δημιουργοί είναι άξιοι του δημιουργήματος και κατά τη γνώμη μου είναι ευχής έργο που στην Ελλάδα του Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαικής Επιτροπής έχουμε τη δυνατότητα να συζητάμε για ένα σχέδιο νόμου, όταν στη Μεγάλη Βρετανία με τη βαθιά κινηματογραφική παράδοση, ο Κάμερον κατάργησε το Βρετανικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω σε ότι αφορά το φόβο ότι το σχέδιο νόμου δεν καλύπτει τη λογοκρισία, πως κανένας νόμος δεν είναι υπεράνω του Συντάγματος και το Σύνταγμα ορίζει:
Άρθρο 14 « Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται»
Άρθρο 16 « Η τέχνη, η επιστήμη, η έρευνα, και η διδασκαλία είναι ελεύθερες»
Κατερίνα Μαρινάκη – Σεναριογράφος
Στην παγκόσμια έκθεση της ΟΥΝΕΣΚΟ για το 2009 αναφέρεται ότι τα πολιτιστικά αγαθά παράγουν περισσότερο από το 7% του παγκόσμιου ΑΕΠ και ότι στη δεκαετία του 90 είχαν ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης διπλάσιο από τις υπηρεσίες και τετραπλάσιο από τη μεταποίση στις χώρες του ΟΟΣΑ. Γνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των πολιτιστικών αγαθών αφορά τα οπτικοακουστικά μέσα και κυρίως τον κινηματογράφο, με την Αμερική να κατέχει περίπου το 85% των παγκόσμιων προβολών. Είναι συνεπώς απαραίτητο, όχι μόνο να συμπεριληφθεί στις εισαγωγικές αρχές του σχέδιου νόμου για την «Ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης» η Συνθήκη της ΟΥΝΕΣΚΟ για την προστασία και την προώθηση της πολυμορφίας των πολιτιστικών εκφράσεων όπως προτάθηκε, αλλά και να χρησιμοποιηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού το άρθρο 6 – Δικαιώματα των κρατών μελων σε εθνικό επίπεδο, για να ενισχύσει την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή. Είναι επίσης απαραίτητο να υιοθετηθεί η πρόταση προηγούμενης παρέμβασης, που ζητά «να προστεθεί ειδικό άρθρο που θα στοχεύει στην ανάπτυξη της κινηματογραφικής παιδείας σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και θα ορίζει τη συμμετοχή του ΥΠΠΟΤ στον σχεδιασμό και την υλοποίησή της, σε συνεργασία με το Υπ. Παιδείας». Το κινηματογραφικό έργο όπως όλες οι μορφές τέχνης είναι φορέας πολιτισμού και ο πολιτισμός είναι κυρίως θέμα παιδείας. Το Υπουργείο Πολιτισμού οφείλει να διαφυλάξει τον κινηματογράφο και να τον επιστρέψει στην ελεύθερη κοινωνική δαδικασία, για να μην επαληθευτεί ο Οσβαλντ Σπένγλερ που λέει: «Μια μέρα το τελευταίο πορτρέτο του Ρέμπραντ και το τελευταίο κομμάτι του Μότσαρτ θα πάψουν πια να υπάρχουν - μολονότι κάποιο κομμάτι ζωγραφισμένου μουσαμά και κάποιο φύλλο χαρτί με νότες μπορεί να έχουν διασωθεί - γιατί το τελευταίο μάτι και το τελευταίο αυτί που θα μπορούσαν να πάρουν το μήνυμα τους θα έχουν πια χαθεί» Από κει και πέρα οι δημιουργοί είναι άξιοι του δημιουργήματος και κατά τη γνώμη μου είναι ευχής έργο που στην Ελλάδα του Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαικής Επιτροπής έχουμε τη δυνατότητα να συζητάμε για ένα σχέδιο νόμου, όταν στη Μεγάλη Βρετανία με τη βαθιά κινηματογραφική παράδοση, ο Κάμερον κατάργησε το Βρετανικό Κέντρο Κινηματογράφου. Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω σε ότι αφορά το φόβο ότι το σχέδιο νόμου δεν καλύπτει τη λογοκρισία, πως κανένας νόμος δεν είναι υπεράνω του Συντάγματος και το Σύνταγμα ορίζει: Άρθρο 14 « Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται» Άρθρο 16 « Η τέχνη, η επιστήμη, η έρευνα, και η διδασκαλία είναι ελεύθερες» Κατερίνα Μαρινάκη – Σεναριογράφος