Λυπάμαι που αναγκάζομαι ν’ αρχίσω από τα στοιχειώδη, αλλά στην παρούσα περίπτωση επιβάλλεται, γιατί φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει πολλά και ουσιαστικά…
Είμαι της γνώμης πως ένα κινηματογραφικό έργο που αξίζει την κρατική ενίσχυση θα πρέπει να είναι πρώτα και κύρια κατάθεση ψυχής. Από την μικρή μου πείρα εξ άλλου, γνωρίζω πολύ καλά πως αυτή η κατάθεση ψυχής γίνεται, πρώτα και κύρια και πάλι, απ’ αυτόν που επωμίζεται το κύριο δημιουργικό βάρος της ταινίας, το σκηνοθέτη της.
Γιατί; Γιατί ο σκηνοθέτης (ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση, που δεν θα είναι ο ίδιος και σεναριογράφος, ή έστω συν-σεναριογράφος του έργου), είναι αυτός που αντλώντας από το βάθος της ύπαρξής του θα οραματισθεί, ώστε κάτω απ’ την καθοδήγησή του να μορφοποιηθεί το καινούργιο «Σύμπαν-Κόσμος» της κάθε ταινίας. Γιατί το κάθε άξιο να ενισχυθεί κινηματογραφικό έργο είναι (ή έστω έχει την πρόθεση να είναι) κι ένας καινούργιος «Κόσμος»… Και ο ιδιαίτερος και προσωπικός τρόπος που ο σκηνοθέτης θα αρθρώσει τον «Λόγο» του, θα είναι αποφασιστικός για τη «Γένεση» αυτού του νέου «Κόσμου» …αλλά και για τη δυναμική της επικοινωνιακής διείσδυσης της ταινίας στο κοινό…
Μ’ αυτά δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση ν’ ακυρώσω την αποφασιστική κατάθεση ψυχής των ηθοποιών, ή των βασικών συντελεστών, ή και τη συμβολή όλων των υπολοίπων κατά το μέρος που τους αναλογεί, αλλά να τονίσω ότι ο σκηνοθέτης, σε αντίθεση με όλους τους άλλους, είναι αυτός που θα φροντίσει ώστε όλα τα επιμέρους να υπηρετήσουν ένα κοινό πλέον όραμα, για να μπορέσουν να συνθέσουν ένα συνεκτικό όλον, μια ταινία… γιατί φοβάμαι ότι αυτό το ουσιώδες το ξεχάσαμε… και η λήθη της ουσίας είναι προς απώλειαν…
Δικαιωματικά λοιπόν ο σκηνοθέτης διεκδικεί τον πλήρη έλεγχο αυτού του ψυχικού έργου, αναλαμβάνοντας συχνότατα και το ρόλο του παραγωγού… για να καταλήξω πως σε καμία περίπτωση τα προβλεπόμενα στο άρθρο 20 του Νόμου, περί «Μητρώου Παραγωγών», δεν θα πρέπει να σταθούν εμπόδιο στην προσπάθεια του οιουδήποτε θελήσει να συμμετάσχει στις διαδικασίες ενίσχυσης της πρότασής του, εφ’ όσον, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του σκηνοθέτη επωμίζεται το κύριο δημιουργικό βάρος για την πραγματοποίηση του έργου.
Επομένως το λειτούργημα του σκηνοθέτη-παραγωγού (λειτούργημα με χαρακτηριστικά Δημιουργού, Πατέρα και Μήτρας) πρέπει να παραμείνει σεβαστό, να ενισχυθεί και να διασφαλισθεί απόλυτα και σε όλα τα επίπεδα… αν μας ενδιαφέρει βέβαια η ενίσχυση της παραγωγής έργων «με ψυχή» και όχι οι σχεδιασμοί επί χάρτου.
Υ.Γ. Τα ανωτέρω αποτελούν τη minimum βάση για την αποφυγή αποκλεισμών για τυπικούς λόγους… το ακανθώδες θέμα των κρίσεων και των εγκρίσεων δεν τολμώ να το θίξω…
Λυπάμαι που αναγκάζομαι ν’ αρχίσω από τα στοιχειώδη, αλλά στην παρούσα περίπτωση επιβάλλεται, γιατί φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει πολλά και ουσιαστικά… Είμαι της γνώμης πως ένα κινηματογραφικό έργο που αξίζει την κρατική ενίσχυση θα πρέπει να είναι πρώτα και κύρια κατάθεση ψυχής. Από την μικρή μου πείρα εξ άλλου, γνωρίζω πολύ καλά πως αυτή η κατάθεση ψυχής γίνεται, πρώτα και κύρια και πάλι, απ’ αυτόν που επωμίζεται το κύριο δημιουργικό βάρος της ταινίας, το σκηνοθέτη της. Γιατί; Γιατί ο σκηνοθέτης (ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση, που δεν θα είναι ο ίδιος και σεναριογράφος, ή έστω συν-σεναριογράφος του έργου), είναι αυτός που αντλώντας από το βάθος της ύπαρξής του θα οραματισθεί, ώστε κάτω απ’ την καθοδήγησή του να μορφοποιηθεί το καινούργιο «Σύμπαν-Κόσμος» της κάθε ταινίας. Γιατί το κάθε άξιο να ενισχυθεί κινηματογραφικό έργο είναι (ή έστω έχει την πρόθεση να είναι) κι ένας καινούργιος «Κόσμος»… Και ο ιδιαίτερος και προσωπικός τρόπος που ο σκηνοθέτης θα αρθρώσει τον «Λόγο» του, θα είναι αποφασιστικός για τη «Γένεση» αυτού του νέου «Κόσμου» …αλλά και για τη δυναμική της επικοινωνιακής διείσδυσης της ταινίας στο κοινό… Μ’ αυτά δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση ν’ ακυρώσω την αποφασιστική κατάθεση ψυχής των ηθοποιών, ή των βασικών συντελεστών, ή και τη συμβολή όλων των υπολοίπων κατά το μέρος που τους αναλογεί, αλλά να τονίσω ότι ο σκηνοθέτης, σε αντίθεση με όλους τους άλλους, είναι αυτός που θα φροντίσει ώστε όλα τα επιμέρους να υπηρετήσουν ένα κοινό πλέον όραμα, για να μπορέσουν να συνθέσουν ένα συνεκτικό όλον, μια ταινία… γιατί φοβάμαι ότι αυτό το ουσιώδες το ξεχάσαμε… και η λήθη της ουσίας είναι προς απώλειαν… Δικαιωματικά λοιπόν ο σκηνοθέτης διεκδικεί τον πλήρη έλεγχο αυτού του ψυχικού έργου, αναλαμβάνοντας συχνότατα και το ρόλο του παραγωγού… για να καταλήξω πως σε καμία περίπτωση τα προβλεπόμενα στο άρθρο 20 του Νόμου, περί «Μητρώου Παραγωγών», δεν θα πρέπει να σταθούν εμπόδιο στην προσπάθεια του οιουδήποτε θελήσει να συμμετάσχει στις διαδικασίες ενίσχυσης της πρότασής του, εφ’ όσον, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του σκηνοθέτη επωμίζεται το κύριο δημιουργικό βάρος για την πραγματοποίηση του έργου. Επομένως το λειτούργημα του σκηνοθέτη-παραγωγού (λειτούργημα με χαρακτηριστικά Δημιουργού, Πατέρα και Μήτρας) πρέπει να παραμείνει σεβαστό, να ενισχυθεί και να διασφαλισθεί απόλυτα και σε όλα τα επίπεδα… αν μας ενδιαφέρει βέβαια η ενίσχυση της παραγωγής έργων «με ψυχή» και όχι οι σχεδιασμοί επί χάρτου. Υ.Γ. Τα ανωτέρω αποτελούν τη minimum βάση για την αποφυγή αποκλεισμών για τυπικούς λόγους… το ακανθώδες θέμα των κρίσεων και των εγκρίσεων δεν τολμώ να το θίξω…