• Το άρθρο 1.4 και το άρθρο 3 του παρόντος νομοσχεδίου αντί να βελτιώνουν τις συνθήκες κράτησης, σύμφωνα με τις οδηγίες των ευρωπαϊκών οργάνων και του Συμβουλίου της Ευρώπης καταστρατηγούν κεκτημένα δικαιώματα των κρατουμένων και λειτουργούν σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση από την μέχρι σήμερα αντίληψη της επανένταξης. Οι τροποποιήσεις του Σωφρονιστικού Κώδικα που προτείνονται έχουν τιμωρητικό χαρακτήρα, επιβάλλοντας στην ουσία περισσότερη φυλακή. Ο περιορισμός των ημερών της άδειας και η αύξηση του χρόνου έκτισης της ποινής στην πραγματικότητα ακυρώνουν το ευεργέτημα των αδειών. Ο Συνήγορος του Πολίτη στην Ειδική Έκθεσή του το 2008 (https://www.synigoros.gr/resources/6982_5_1-.pdf) για τις τακτικές άδειες μεταξύ άλλων αναφέρει: "...........ο κρατούμενος παραμένει φορέας όλων των συνταγματικών (ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών) δικαιωμάτων, εφόσον δεν συνέχονται αυτά άμεσα με την στέρηση της ελευθερίας του. Στερείται, αντίθετα, τη φυσική του ελευθερία με την έννοια της corpore παρουσίας σε χώρους εκτός της φυλακής: Η ποινή, όμως, δε στοχεύει στην απομόνωση του προσώπου, αλλά αντίθετα οφείλει να μεριμνά για την μελλοντική επάνοδο του ατόμου στον κοινωνικό βίο.....Ειδικότερα, θεσμοί με τους οποίους υλοποιείται η επικοινωνία των κρατουμένων είναι η υποδοχή επισκέψεων και οι άδειες εξόδου από τη φυλακή...... Δεδομένης μάλιστα της μεγάλης χιλιομετρικής απόστασης ορισμένων καταστημάτων κράτησης (π.χ. Μαλανδρίνου) από το μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα–Θεσσαλονίκη), η πραγματοποίηση επισκέψεων στους κρατούμενους είναι εξαιρετικά δυσχερής και γι’ αυτό σπάνια. Για το λόγο αυτό η χορήγηση άδειας στους κρατούμενους έχει ξεχωριστή σημασία, ως κύριο (υπό όρους δε μοναδικό) μέσο άμεσης επικοινωνίας με το οικογενειακό και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον...... Μάλιστα στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης (Σύσταση Νο R (82) 16) προτείνεται να χορηγούνται (άδειες) «όσο πιο σύντομα και όσο πιο συχνά είναι δυνατό» αφού αυτές «διευκολύνουν την κοινωνική επανένταξη των κρατουμένων». Συνεπώς καθιστώντας τον εγκλεισμό πιο ανθρώπινο και συμβάλλοντας στην ομαλή υποδοχή του κρατουμένου στον ελεύθερο βίο, η άδεια συνιστά δικαίωμα του κρατουμένου και ταυτόχρονα εξυπηρετεί το σκοπό της έκτισης της ποινής......Τέλος, πρέπει να υπογραμμισθεί ότι με δεδομένες τις εξαιρετικά δυσχερείς πραγματικές συνθήκες διαβίωσης στην πλειονότητα των σωφρονιστικών καταστημάτων της χώρας, οφειλόμενες σε σημαντικό βαθμό στο εκρηκτικών διαστάσεων φαινόμενο του υπερπληθυσμού, ο θεσμός των αδειών αποτελεί επιπλέον ένα ευεργετικό μέσο προληπτικής εκτόνωσης της δυσαρέσκειας και των εντάσεων, που αναπόφευκτα δημιουργούνται, αλλά και γενικότερα διασφάλισης της ειρήνης στους χώρους κράτησης". Στο πλαίσιο αυτό, δηλαδή της μη επανένταξης, κινείται και η διάταξη για τις αγροτικές φυλακές. Αντί να ενισχυθεί ο θεσμός των αγροτικών φυλακών -που αποτελούν το πιο ουσιαστικό βήμα για την επανένταξη των κρατουμένων- με τη βελτίωση των ήδη υπαρχουσών διατάξεων, εισάγονται διακρίσεις και παρεμβάλλονται εμπόδια με αποτέλεσμα αφενός η μεταγωγή σε αγροτική φυλακή να γίνεται μακρινό όνειρο και αφετέρου να οδηγείται ο θεσμός σε μαρασμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...