Αρχική Δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών με τίτλο: «ΕΘΝΙΚΟΣ ΤΕΛΩΝΕΙΑΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ – ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ»ΜΕΡΟΣ Β΄ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ (Άρθρα 206-266)Σχόλιο του χρήστη Παναγιώτης | 25 Ιουνίου 2025, 15:35
  • Σχόλιο του χρήστη 'Παναγιώτης' | 25 Ιουνίου 2025, 15:35

    Αυτό το άρθρο 248... Φαντάσου να έχεις μια μικρή επιχείρηση σε ένα νησί, ένα καφενεδάκι, ένα mini market, κάτι που κρατάει τη γειτονιά ζωντανή. Δεν μιλάμε για μεγάλες αλυσίδες ή πολυεθνικές. Κι όμως, το κράτος σου ζητάει να πληρώνεις το ίδιο «κεφαλικό» τέλος με έναν γίγαντα της αγοράς. Όχι γιατί έχεις τζίρο, όχι γιατί έχεις κέρδη, αλλά απλώς επειδή... υπάρχεις. 800 ευρώ για την έδρα, άλλα 600 για κάθε υποκατάστημα. Και για να είμαστε ειλικρινείς, στην εποχή που όλα αυξάνονται, αυτά τα ποσά δεν είναι απλώς ένα χαράτσι, είναι μαχαιριά κάτω απ’ τη μέση. Το πιο ειρωνικό; Αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας ή ατομική επιχείρηση, όχι μόνο σου ρίχνουν το τέλος, αλλά σύντομα το καταργούν εντελώς. Οπότε τι λες στον νέο επιχειρηματία; Μην ανοίξεις ΙΚΕ, μην προσλάβεις κανέναν, μην πάρεις δάνειο για να επενδύσεις. Μείνε μικρός και... ατομικός. Έτσι όμως δεν χτίζεται ούτε ανάπτυξη ούτε οικονομία. Αν έχεις υποκαταστήματα, χειρότερα. Κάθε νέο σημείο σημαίνει +600 ευρώ. Ακόμα κι αν μισθώσεις ένα διαμέρισμα για Airbnb με ΕΠΙΣΗΜΟ τρόπο, με τιμολόγια, με όλη τη διαφάνεια που σου ζητάνε, θα πληρώσεις σαν να άνοιξες σουπερμάρκετ. Και κάπως έτσι φεύγει κάθε κίνητρο να δουλέψεις καθαρά, όχι γιατί θες να αποφύγεις φόρους, αλλά γιατί το σύστημα σε τιμωρεί αν το κάνεις. Είναι σαν να σε ρωτάνε: "Θες να μεγαλώσεις την επιχείρησή σου;" και όταν πεις "ναι", να σου απαντούν: "Ωραία, τότε πάρε κι ένα πρόστιμο για τον κόπο σου". Και μετά αναρωτιούνται γιατί έχουμε μαύρη εργασία, γιατί δεν ανοίγουν νέες επιχειρήσεις στην περιφέρεια ή γιατί ο τουρισμός μένει στάσιμος στα χέρια λίγων. Πιο άδικο γίνεται; Ναι. Όταν βλέπεις ότι μια μη κερδοσκοπική εταιρεία, που ίσως ζει από δωρεές και κάνει κοινωνικό έργο, πληρώνει το ίδιο τέλος με μια πολυεθνική με δισεκατομμύρια σε τζίρο. Και χειρότερα, αυτό το τέλος δεν εκπίπτει καν από τα έσοδα, φορολογείται και δεύτερη φορά. Μιλάμε για οικονομικό deja vu. Αλλά πέρα από το άδικο και το οικονομικά παράλογο, υπάρχει και το πρακτικό: χαρτούρα. Ξεχωριστές πληρωμές, διαφορετικά πεδία σε δηλώσεις, συμμόρφωση που σου ρουφάει χρόνο και νεύρα. Κι αν είσαι μικρή επιχείρηση χωρίς λογιστή full-time, απλά... καλή τύχη. Θες φορολογική δικαιοσύνη; Σύνδεσε το τέλος με τον τζίρο ή τα καθαρά κέρδη. Βάλε ένα ποσοστό, ένα όριο, κάνε κλιμάκωση. Δώσε ελαφρύνσεις σε αυτούς που είναι κάτω από τα 100.000 € ή έχουν λιγότερους από 10 υπαλλήλους. Και για την αγωνία με τα δημοτικά τέλη, κάνε ένα ενιαίο τέλος επιχειρηματικής δραστηριότητας, να ξέρει ο καθένας τι πληρώνει και γιατί. Γιατί στο τέλος της ημέρας, αν αυτό που λέμε ανάπτυξη, απασχόληση και διαφάνεια είναι πραγματικός στόχος, τότε πρέπει να στηρίξουμε τις μικρές εταιρείες, όχι να τις τιμωρούμε που υπάρχουν.