Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Διονυσης Π.' | 4 Ιουλίου 2025, 18:33

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αναλυτική Τεκμηρίωση Αντισυνταγματικότητας της Προτεινόμενης Ρύθμισης Η προτεινόμενη ρύθμιση που αφορά την επιβολή φορολογικών βαρών και ειδικότερα του τέλους επιτηδεύματος σε νομικά πρόσωπα που δραστηριοποιούνται στον χώρο της βραχυχρόνιας μίσθωσης ακινήτων, κρίνεται αντισυνταγματική και νομικά αβάσιμη για τους εξής λόγους: 1. Παραβίαση της Απαγόρευσης Αναδρομικής Φορολόγησης Η αναδρομική εφαρμογή της ρύθμισης παραβιάζει το άρθρο 78 παρ. 2 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει: «Φόρος ή άλλο οποιοδήποτε οικονομικό βάρος δεν μπορεί να επιβληθεί με νόμο αναδρομικής ισχύος που εκτείνεται πέρα από το οικονομικό έτος το προηγούμενο εκείνου κατά το οποίο επιβλήθηκε.» Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, ο νομοθέτης δεν επιτρέπεται να επιβάλλει φόρους με αναδρομική ισχύ πέραν του προηγούμενου οικονομικού έτους. Η προτεινόμενη ρύθμιση, εφόσον επιχειρεί να επιβάλει το τέλος επιτηδεύματος για προηγούμενες χρήσεις ή έτη χωρίς προηγούμενη πρόβλεψη στον νόμο, καθίσταται ευθέως αντισυνταγματική και προσβάλλει τον πυρήνα της αρχής της ασφάλειας δικαίου και της προβλεψιμότητας της φορολογικής υποχρέωσης. 2. Παραβίαση της Αρχής της Ισότητας και της Αναλογικότητας Η εξίσωση ενός ακινήτου το οποίο εκμισθώνεται μέσω βραχυχρόνιας μίσθωσης (π.χ. Airbnb) με υποκατάστημα επιχείρησης, όπως: Τράπεζες Σούπερ Μάρκετ Ξενοδοχεία Εμπορικές επιχειρήσεις είναι τεχνητή και νομικά αβάσιμη. Δεν λαμβάνει υπόψη ούτε τη φύση της δραστηριότητας ούτε τη μορφή της λειτουργίας του ακινήτου. Σε αντίθεση με ένα υποκατάστημα, ένα ακίνητο βραχυχρόνιας μίσθωσης: Δεν διαθέτει τακτικό προσωπικό. Δεν παρέχει υπηρεσίες επί τόπου. Δεν φέρει σήμανση, εμπορική βιτρίνα ή ταμειακή λειτουργία. Δεν ασκεί εμπορική δραστηριότητα με αυτόνομη παρουσία. Η εξομοίωση αυτή συνιστά παραβίαση της αρχής της ισότητας (άρθρο 4 Συντ.) και της αναλογικότητας (άρθρο 25 Συντ.), καθώς επιβάλλει ίδιο φορολογικό βάρος σε ανόμοιες καταστάσεις. Εάν γινόταν αποδεκτό το σκεπτικό της ρύθμισης, τότε, για παράδειγμα, θα έπρεπε και οι εταιρείες διαχείρισης κοινοχρήστων να θεωρούνται ότι λειτουργούν υποκαταστήματα για κάθε πολυκατοικία που διαχειρίζονται, πράγμα προφανώς παράλογο και πρακτικά ανεφάρμοστο. 3. Επιλεκτική και Άδικη Επιβολή Τέλους Επιτηδεύματος Η ρύθμιση προβλέπει την επιβολή του τέλους επιτηδεύματος μόνο σε νομικά πρόσωπα που εκμισθώνουν ακίνητα μέσω βραχυχρόνιας μίσθωσης και συνεργάζονται με ιδιώτες ιδιοκτήτες. Αυτό δημιουργεί άνιση φορολογική μεταχείριση μεταξύ: Ιδιωτών που εκμισθώνουν απευθείας (και απαλλάσσονται του τέλους), και Εταιρειών που δραστηριοποιούνται νόμιμα και δηλώνουν έσοδα συνεργαζόμενοι με πολλούς ιδιοκτήτες (και επιβαρύνονται). Πρόκειται για μέτρο φορολογικής αποθάρρυνσης της συνεργασίας μεταξύ επιχειρήσεων και ιδιωτών, το οποίο εν τέλει: Πλήττει τις νόμιμες επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν τη διαχείριση και φορολογική συμμόρφωση των ακινήτων. Ενισχύει την πιθανότητα φοροδιαφυγής, καθώς ωθεί τους ιδιοκτήτες να αποφεύγουν τη συνεργασία με εταιρείες και να προχωρούν σε ιδιοχρησία ή μη καταγεγραμμένες μισθώσεις. Η φορολογική πολιτική, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, οφείλει να ενθαρρύνει τη συμμόρφωση και την υγιή επιχειρηματικότητα, και όχι να την τιμωρεί. Συμπεράσματα Η προτεινόμενη ρύθμιση είναι πολλαπλώς αντισυνταγματική: Παραβιάζει την απαγόρευση αναδρομικής φορολόγησης (άρθρο 78 παρ. 2). Παραβιάζει την αρχή της ισότητας και την αναλογικότητα (άρθρα 4 και 25). Διαταράσσει την φορολογική ουδετερότητα και δημιουργεί στρεβλώσεις στον ανταγωνισμό. Λειτουργεί αντικίνητρο για νόμιμη επιχειρηματική δράση και ενθαρρύνει πρακτικές φοροαποφυγής. Κατά συνέπεια, η εν λόγω ρύθμιση δεν πρέπει να υιοθετηθεί ή, εφόσον υιοθετηθεί, θα πρέπει να προσβληθεί με κάθε νόμιμο μέσο ως αντικείμενη στο Σύνταγμα και στην αρχή της χρηστής νομοθέτησης.