Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Διονύσιος Κ. Νιάχος' | 9 Οκτωβρίου 2025, 22:31

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  «αἰδώς, Ἀργεῖοι» Η αιδώς ως έννοια έχει αποτρεπτικό κατά βάση χαρακτήρα καθώς εμποδίζει ή αναστέλλει την πραγματοποίηση μιας ενέργειας, επιβάλλοντας το αίσθημα ότι, αν προχωρήσουμε στην εκτέλεσή της, κινδυνεύουμε να διαπράξουμε κάτι που, ως ανάρμοστο ή απαράδεκτο, θα προκαλέσει την έντονη αποδοκιμασία. Ωστόσο, η λειτουργία της αιδούς δεν είναι μόνο αποτρεπτική αλλά και έμμεσα προτρεπτική, υποδεικνύοντας την εκτέλεση μιας εναλλακτικής πράξης που είναι κοινωνικά αποδεκτή. Στο δια ταύτα Η πολιτική των αυξήσεων μισθών στο Δημόσιο (επιδοματική ή μη) αποτελεί διαχρονικά έναν ευαίσθητο καθρέφτη της σχέσης κράτους και κοινωνίας. Όταν οι αυξήσεις κατανέμονται με δικαιοσύνη, στη βάση της προσφοράς, της ευθύνης και της παραγωγικότητας, υπηρετούν την κοινωνική ισορροπία. Όταν όμως συνοδεύονται από προνομιακές μεταχειρίσεις, ανισότητες και πολιτικά κίνητρα, η πολιτεία εισέρχεται στο μονοπάτι της τραγωδίας όπου η Άτις, η Ύβρις, η Νέμεσις και η Τίσις αποτελούν νομοτελειακά βήματα αυτής της αλληλουχίας. Η Άτις, κύριοι των υπουργείων, εμφανίζεται με την απώλεια μέτρου και λογικής κρίσης. Στα δημοσιοοικονομικά, η Άτις αυτή, εκδηλώνεται όταν η πολιτεία προχωρά σε αυξήσεις χωρίς ενιαία κριτήρια, χωρίς αξιολόγηση των αναγκών και της συμβολής κάθε κλάδου. Η εξουσία απεμπολεί τον ρόλο της ως ρυθμιστικός παράγοντας της ισονομίας, χάνει το μέτρο και πιστεύει ότι μπορεί να χειρίζεται τους μισθούς ως εργαλείο πολιτικής επιβίωσης. Έτσι αντί να αντιμετωπίζει το μισθολόγιο ως μέσο δικαιοσύνης, το χρησιμοποιεί ως μηχανισμό επιρροής διαπράττοντας την μεγίστη Ύβρι, όχι μόνο στους εργαζόμενους αλλά και στη ίδια την κοινωνία. Η Νέμεσις δεν θα αργήσει να εμφανιστεί με τη μορφή κοινωνικής και θεσμικής αντίδρασης. Οι μισθολογικές διαφορές θα οδηγήσουν σταδιακά σε απογοήτευση και μείωση αποδοτικότητας, με τους εργαζόμενους να νιώθουν αδικημένοι, απαιτώντας ισότητα, ενότητα και αξιοκρατία. Όταν η ανισότητα ριζώσει βαθιά στο σώμα της κοινωνίας, θα επέλθει νομοτελειακά η Τίσις ως τελικό στάδιο αυτής της «τραγωδίας». Το κράτος θα καταρρεύσει χάνοντας την ηθική του νομιμοποίηση καθώς η κοινωνία θα αντιδράσει με καχυποψία και αποξένωση σε έναν παθητικό και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της. Εν κατακλείδι, οι διαφοροποιήσεις και οι αποκλεισμοί στις αυξήσεις μισθών στο Δημόσιο και ιδιαίτερα σε όμορους εργασιακούς χώρους δεν είναι μόνο θέμα οικονομικής πολιτικής, είναι ηθική πυξίδα του κράτους. Η πραγματική μισθολογική μεταρρύθμιση, που τόσο περίτεχνά απεργάζονται οι στρούκτορες των υπουργείων δεν είναι μια ακόμη αύξηση· είναι η επιστροφή στο μέτρο, στη διαφάνεια και στη συλλογική ευθύνη, δημιουργώντας έναν δημόσιο τομέα ανθρωποκεντρικό και δίκαιο, που θα αξιολογεί με αντικειμενικά κριτήρια, θα επιβραβεύει την προσπάθεια, και θα στηρίζει τον πολίτη με σεβασμό και συνέπεια.